'डोके घरी विसरुन आल्यास धमाल मजा येईल' हे वाक्य आता कुठल्याही हिंदी चित्रपटाला लागू होईल.

माणूस आणि इतर प्राण्यांमधील एक महत्वाचा फरक म्हणजे माणसाला नेहेमी नवीन अनुभवांचे आकर्षण असते. गाई, म्हशी जन्मभर तोच चारा खात (बहुधा) सुखाने जगतात.

जगप्रसिद्ध माणसे एकाच चित्रात. (माझे चित्र त्यात नाही ते सोडून द्या ;))

पण खालील चित्रातील सर्वांची नावे जाणून घेण्याची इच्छा आहे.

चला तर मग.

१० नव्हेंबर रोजी, 'लोकसत्ता'च्या मुंबई वृत्तान्त या पुरवणीत छापून आलेला डॊ. राजीव भोसेकर यांचा "कोई लौटा दे मेरे बिते हुए दिन" हा किशोर कुमारवरील लेख बराचसा श्री.

येथे परदेशातल्या भारतीय दुकानांमध्ये हिंदी, तेलगू, तमीळ चित्रपटांच्या तसेच गीतांच्या तबकड्या खचाखच भरून पडलेल्या आपण पाहतो, बंगाली, मल्याळी, पंजाबी सुद्धा कधी-कधी दिसतात.

कालेजात असताना कधीतरी आशा, किशोर यांच्या जोडीला पल्याडचे संगीतही कानावर पडू लागले.

आयुष्याच्या वाटेवर प्रत्येकाला कधीनाकधी काही बंद दरवाजांसमोर उभे राहावे लागते. या दरवाजांच्या चाव्या आपल्या हातात असाव्या असे वाटणे; किमानपक्षी, या दरवाजांमागे काय दडले आहे ते जाणून घेण्याची इच्छा माणसाला होतेच होते.

रविवार सकाळ, साधारण दहाचा सुमार. स्टारट्रेकच्या प्रतिक्षेत दूरदर्शनसमोर तळ ठोकून बसलेली बच्चेकंपनी.

राम राम मंङळी,

आज जालावर मुशाफिरी करता करता 'ब्रियन सिलास' या एका अतिशय चांगल्या दर्जाच्या कलाकाराचे वादन कानावर पडले. हे अतिशय सुरेल अन् सुरेख वादन आपल्याही ऐकण्यात असावे म्हणून हा लहानसा लेख.

खालील फोटो पाहून एक विचार आला की आत्ताच्या किती नट-नट्या इतक्या सहज हसत त्यांच्या उतारवयात त्यांच्या कला जीवनाबद्दल कृतार्थ दिसतील...