> उदा. टेबल हा आंग्ल शब्द आहे तो मराठीत रुळला आहे. हा शब्द व्याकरणात कसा काय बसवला गेला?
वेगवेगळ्या भाषांमध्ये शब्दांची देवाणघेवाण सारखी होत असते. व्याकरणचे अभ्यासक त्याच्याकडे फारसे लक्ष देत नाहीत. त्याच्याकडे बारकाईने लक्ष देतात ते शब्दकोश लिहिणारे.
पण शेपन्नास वर्षांपूर्वी मराठी भाषकांना इंग्रजीतले बॅट आणि बॉल वगैरे, हे उच्चार जड वाटत. त्याचा उच्चार ब्याट आणि बाल असा काहीतरी होई. आज मात्र इंग्रजीतले ते दोन उच्चार, थोडेसे बदलून, मराठीत मस्तपैकी सामावून गेले आहेत. याबद्दल मात्र व्याकरणकाराला कुतूहल वाटेल. कारण त्यासाठी मराठीतल्या ध्वनींची यादी बदलावी लागली. हा आमूलाग्र बदल ("नियमातला बदल") झाला.

> "मी टेबल वर पेपर्स ठेवून आर्टिकल राईट करत होतो." हे वाक्य ही काही कालावधी नंतर व्याकरण शुद्धच होईल का?
माझ्या मते हे वाक्य आजही जवळजवळ व्याकरणशुद्धच आहे. "शैली" तितपत आवडली नाही, पण तो तुम्ही विचारलेला प्रश्न नाही.
चौकट बांधणारे सर्व शब्द मराठीतले नेहमीचेच आहेत : मी, वर, ठेवून, करत, होतो. खूप महत्त्वाचा म्हणजे शब्दक्रम. तो खास मराठी. त्याच क्रमात इंग्रजीत म्हणून बघा :
I table on papers keeping article write doing was. अरे अरे! पहा तिथे इंग्लिशच्या मॅडम झीट येऊन पडल्या!

टेबल, पेपर, आर्टिकल या सगळ्या वस्तू आहेत. वस्तूंसाठी सारखे नवीन शब्द येतच असतात. व्याकरण म्हणायचेच तर हे की उच्चार कसा करता.
ठेइब्ल् , प्हेइपझ्, आSर्टक्ल् असा (शुद्ध) इंग्रजी उच्चार करत असाल तर बहुधा आजच्या मराठीततरी उच्चार अशुद्ध आहे असे म्हणेन. बहुतेक मराठी बोलणारे "ह्यॅ हे काय कॉन्व्हेंटसारखे!" असे नाक मुरडतील - त्यालाच व्याकरणकार "अशुद्ध" म्हणतात.

माझ्या मते तरी अजून याच्यापैकी "राईट" मराठी शब्दकोशात आला नाही. माझे मत विचाराल तर तो बहुतेक तो येणार नाही - ही वस्तू नाही - अशा शब्दांना मराठीत यायचा प्रवास जड जातो. पण उद्याचा दिवस कोणी बघितला आहे...

"पेपर्स" ऐवजी बहुतेक मराठी लोक "पेपर" म्हणतील असे वाटते ("बेटा-टेस्टिंग" म्हणजे विचारून बघावे लागेल). खूपच कमी लोक "पेपर्स" म्हणत असतील, तर ते बहुधा आजच्या मराठीत अशुद्ध म्हणू. तशी बर्‍यापैकी संख्या "पेपर्स" म्हणत असेल, आणि ते कुठले लोक असे सांगता आले, तर तो त्यांच्या बोलीत हा नियम मानला जाईल.

इंग्रजी शब्दांचे मराठीकरण या विषयाचा मी फारसा अभ्यास केलेला नाही. पण ज्याचा अभ्यास असेल त्याची विचार करायची पद्धत साधारण अशी असेल. निष्कर्ष वेगळे असू शकतील - अभ्यास (म्हणजे खूप लोकांशी बोलणे, त्यांचे बोलणे नोंदून घेणे) तर लागेलच.

पुन्हा हेच. "शैली"च्या दृष्टीने मला ते वाक्य आवडलेले नाही. ती वेगळी गोष्ट.

प्रत्यय नामाला/सर्वनामाला न जोडता लिहावा

या लेखमालेत पारिभाषिक संज्ञा कमीत कमी वापरायच्या असे मी स्वतःला बंधन घातलेले आहे. त्यामुळे तुमच्या नेमक्या प्रश्नाला नेमके उत्तर बाकी वाचक देतीलच. याविषयी तुम्ही आणि अन्य वाचकांनी काही विचार करण्यासारखे मुद्दे एका चर्चेच्या विषयात सांगितले आहे. (तुम्हाला माहितच आहे हो! पण बाकीच्यांसाठी सांगतो) याबाबत कुतूहल वाटल्यास ती चर्चाही अवश्य बघावी.
या लेखमालेच्या मर्यादित संदर्भात तुम्हाला उत्तर देतो. ते तुमच्या प्रश्नास नेमके नसले, तरी विषयाला लागून आहे :
व्याकरण हे भाषेचे वर्णन करण्यासाठी असते, नियामन आणि बदल करण्यासाठी नाही, अशी आधुनिक व्याकरणाच्या अभ्यासाची चौकट आहे. साधारण अशीच वैज्ञानिक दृष्टी महाभाष्याच्या काळात होती. भाग ५ मध्ये ही चर्चा येईल की "शब्द हे लोकांत नित्यरूपाने असतात, व्याकरणाच्या चर्चा त्या मागाहून आलेल्या."
तुम्ही सांगता अशा प्रकारची बोली किंवा लेखी मराठीत लोक वापरू लागले, तर त्याची दखल घेणे (आणि त्याचे नीट वर्णन करणे) व्याकरणाच्या अभ्यासकाला भाग आहे. "बदल करणे" या बाबतीत राज्य बोलणार्‍या-वापरणार्‍याचे असते, व्याकरणाचा अभ्यासक म्हणजे केवळ बखरकार. व्याकरणकारापेक्षा या बाबतीत "भाषा वापरणारी व्यक्ती" म्हणून तुम्ही सुचवता ते बदल करण्यास तुम्हाला फार मोठा अधिकार मिळतो. आता वाट आहे फक्त बाकीच्या बोलणार्‍या-वापरणार्‍यांच्या सवयी बदलण्याची - व्याकरण मागाहून त्याचे वर्णन करेल.
इतिहासात अमुक-अमुक सारखे बदल कधी झाले का? असा नवीन शब्दनियम जर कधी वापरात आला तर बाकी नियमांशी खूप तफावत येईल का? अशा प्रश्नांच्या बाबतीत व्याकरणकाराला "एक्स्पर्ट विटनेस" म्हणून बोलावता येईल. पण एकट्या एक्स्पर्ट विटनेस च्या साक्षीवर निकाल लागत नसतात. नवीन प्रयोग वापरात आला की व्याकरणकाराला शरण यावेच लागते.