तुम्ही उल्लेख केलेल्या प्रयोगाला पाव्लोवियन बिहेवियर किंवा क्लासिकल कंडिशनिंग अशी संज्ञा आहे. अधिक माहिती विकीवर येथे.

वर दिलेली विरहिणी पुलं-सुनीताबाईंनी केलेल्या मर्ढेकरांच्या, माफ करा, बोरकरांच्या काव्यवाचनात ऐकलेली आठवते. त्यात --
निळीये रजनी| मोतिया सारणी|
निळेपणी खाणी| सापडती||
असा चरण 'वेधु वेधला निळा'च्या आधी आहे. हा पाठभेदाचा प्रकार आहे का?

बाकी संतसाहित्यातील काव्यगुणांवरुन ज्ञानेश्वरांचीच 'कां भूमीचे मार्दव, सांगे कोंभाची लवलव, नाना आचारगौरव, सुकुलीनांचे' ही ओवी आठवली.

नंदन
मराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

शरद
निळिये रजनी मोतिया सारणी

हे ज्ञानेश्वर महाराजांचे निरांळे पद असून ८ कडव्यांचे, मोठे असल्याने, संपूर्ण देत नाही. निळिये मंडळीमध्ये या दोन ओळी येण्याचे कारण दिसत नाही. निळिये या शब्दामुळे गोंधळ झाला असावा.तरीही मर्ढेकरांच्या कविता वाचनांत माऊलींच्या दोन पदांचा समावेष होण्याचे कारण कळत नाही.
समित्पाणी

वरील प्रतिसादातील टंकलेखनाच्या चुकीबद्दल क्षमस्व. मर्ढेकरांच्या ऐवजी बोरकरांचे काव्यवाचन म्हणायचे होते. त्यांच्या एका कवितेतल्या या ओळींत वरील विराणीतल्या भावनांचे प्रतिबिंब पडलेले दिसते --

असे नानागुणी निळे किती सांगू त्यांचे लळे
ज्यांच्यामुळे नित्य नवे गडे तुझे माझे डोळे

जिथे उगवे मावळे त्यांचा लावण्यसोहळा
असा कालिंदीच्या काठी एक इंदीवर निळा

आपणही होऊ निळ्या, करु त्याशी अंगसंग
निळ्या झाल्या, त्यांच्यासंगे रंग खेळतो श्रीरंग

पुलंनी म्हटलेल्या विराणीतले शब्द असे -

निळीये रजनी, मोतिया सारणी, निळेपणी खाणी, सापडली
मन तो निळीये, गोविंदाचे सोये, विरहिणी पाहे, वाटुली ऐसी
ज्ञानदेवी निळिये, वाटुली गोविंदीं, कृष्ण निळियेपदी, ठाव झाला
वेधु वेधला निळा, पाहे घननीळा, विरहिणी केवळा, रंगरसने
ज्ञानदेव निळी, हृदयीं सावळी, प्रेमरसे कल्लोळी, बुडी देणे

'निळीये मंडळी'तले दोन चरण आणि निळीये रजनीतले तीन चरण यात एकत्र गुंफलेले दिसत आहेत.

नंदन
मराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

वरील चर्चेतून माहिती आणि विचारांची कोणती देवाणघेवाण होते हे कुणी सांगेल काय?

इथे तर ज्ञानेश्वर महाराज, मर्ढेकर आदींच्या कवितांवर चर्चा दिसते. माझ्या माहितीप्रमाणे ही चर्चा ललितसाहित्यात मोडते. असे असताना माझे येथील काही ललितलेखन प्रकाशित केल्यापासून दुसर्‍याच मिनिटाला उडवून का लावले गेले हे कळेल काय?

उपक्रमराव अथवा संपादक मंडळ याबाबत काय तो स्पष्ट खुलासा करतील अशी आशा मी बाळगू का?

(संतप्त) तात्या.

न लगे मुक्ति आणि संपदा, मिसळसंग देई सदा!