बालविहारात काय सावे हे मुलांनीच ठरवले तर् कसे राहिल?
तिथे काय यावे काय येवू नये, पालकांना किती नियंत्रण असावे या सगळ्याचे नियंत्रण मुलांच्या हाती असले तरच ती खर्‍या अर्थाने मुलांची साईट असेल.
याचे फक्त तंत्र मोठ्यांनी द्यावे, पण प्रत्येक गोष्टीत काय असावे नि कसे असावे हे सांगु नये असे मला वाटते!

नाहितर त्याचे स्वरूप ऑन लाईन पाळ्णाघर असे होईल.

आपला
(बा.बु.)
गुंडोपंत

उपक्रम पंतांना विनंती कि या चर्चा विषयाचा अंतर्भाव मराठी विश्वजाल तंत्रज्ञान समुदायात करावा..

अमेरिकेतील मराठी मुले एवढेच मुख्य लक्ष्य येथे नसावे, कारण भारतातली मुले देखील यात रस घेतील. ह्या आधीच्या भागातील प्रश्नासंबंधातः खरडवही/ चॅट वगैरे सारख्या गोष्टी मुलांना नकोत (अगदी १४ वर्षाच्याही) असे मला वाटते. त्यावर तुमचा आणि पालकांचाही अधिकार रहाणार नाही - हल्लीची मुले आपल्यापेक्षा जास्त चतुर आहेत :(

त्यातही करायचे असेल तर तुम्ही webkinz पाहिले आहे का? तेथील तेथील पालकांसाठीचा हा दुवा पहा. त्यातील KinzChat Area हा प्रकार पहा. तो येथे कितपत शक्य आहे (पैसा, वेळ, तंत्रज्ञान या अर्थाने) हे मला माहिती नाही, पण चॅट वगैरेला एक पर्याय म्हणून याचा विचार करता येऊ शकतो.

बाकी दृक-श्राव्य माध्यमांतून मराठी अक्षर आणि साहित्य ओळख होणे सोपे जाईल. माझ्या मुलीला मराठी बोलता व्यवस्थित येते, पण सध्या मराठी अक्षर ओळख करून देते आहे (घरच्या घरी) पण देवनागरी लिहीताना ती खूप जास्त विचार करते असे लक्षात आले आहे. म्हणजे कसे लिहावे याबद्दल अनेक प्रश्न तिला असतात. त्यासाठी खरे तर एक फळा (whiteboard/ blackboard) असला तर असे अनेक छोटे धडे तयार करता येऊ शकतात असे वाटते.

परत हे सर्व अनेक मर्यादांमुळे कितपत शक्य आहे हे माहिती नाही. आणि काही मदत हवी असल्यास संस्थळ सुरू करताना जरूर विचारा. मला शक्य तेवढी मदत करीन.

चित्रा

बालविहाराची कल्पना आवडली. मला तिथे लिहायला आवडेल! :-)

परदेशात मराठी लिहायला वाचायला शिकवणे इतके अवघड का वाटते ते कळले नाही. (मुलांचा काहीच अनुभव नाही तरी) इथल्या एका कानडी मुलाला त्याचे पालक एबीसीडीच्या बरोबरीने कानडी कखगसुद्धा शिकवतात असे दिसले. मुलाचे वय ३. तो आनंदाने त्या कानडी वेलांट्या ओळखतो. मराठी, किंबहुना देवनागरी अक्षरे शिकायला, ओळखायला अवघड जातात का?

बालविहारचे भावी वाचक हे वाचतात का?

आत्ता पर्यंतचे एकुण प्रतिसाद वाचून एक मत बनत चालले आहे. ते म्हणजे, बालविहाराची गरज पाल्यांपेक्षा पालकांना जास्त वाटते आहे. त्यातसुद्धा, मुलांना मराठी शिकवावे कसे? हा प्रश्न पालकांना सोडवायला अवघड वाटतो आहे असे वाटते. माझे प्राथमिक मत असे आहे कि बालविहार मुलांना मराठीची गोडी वाढवण्यासाठी उपयोगी पडू शकतो तसेच, मराठी शिकण्यासाठी थोडा फार हातभार. भाषा शिकवणे ही कला आहे. मला वाटतं की पहिली गोडी ही पालकांनी तयार करणे हि पालकांची जबाबदारी आहे. लहानांना ही गोडी लागण्यासाठी काय करावे हि अपेक्षा बालविहार कडून आहे काय?
भाषा हा विषय सोडाच, लहानपणी भेटलेल्या कोणी दुरच्या नातलगां पैकी कोणी दिर्घकाळ भेटले नाहीतर त्यांच्या बद्दल आत्मियता राहते का? शेवटी, लिहीता हातवळा, गाता गळा आणि पिकवता मळा हेच खरेतर कोणतीही गोष्ट चांगली शिकण्याचे सुत्र आहे असे मनोमन वाटते.

च्यामारी तुझ्या त्या बालविहारात मी 'मधली सुट्टी संपादक' म्हणून मी येऊ का? शाळेत नसायची का आपल्याला मधली सुट्टी? ;)

तेवढाच जरा पोरांना इतर संपादकांच्या पोलिसगिरितून रिलिफ मिळेल! ;)

मला खात्री आहे की पोरं तात्यामामासोबत काही काळ फुल्टू टाईमपास, धमाल करतील! ;)

येऊ का बोल?

आपला,
तात्यामामा!