यावर कालपासुन टिवीवर चालुच आहे. आजची पेपरातली एक बातमी बघा

त्या बातमीची लिन्क कशी द्यायची? मी लिन्क द्यायला गेलो की प्रतिसाद लिहिताना १०% हून अधिक रोमन अक्षरे वापरू नयेत. असा एरर योतोय

सज्ञान नसणार्‍या मुलांकडून असे बेजबाबदार कृत्य घडणे एकवेळ शक्य आहे परंतु येथे सर्वस्वी चूक पालकांची आहे असे म्हणावे लागेल. यातील काही प्रश्नांची उत्तरे आणि अंदाज असे -

२. शाळेतल्या मुलांना मोबाईल लागतोच कशाला? आपण शाळेत होतो तेंव्हा आपल्याकडे मोबाईल नव्हता, म्हणून आपल्याला काही त्रास झाला का? सुरक्षिततेचे कारण पटत नाही.

आपण शाळेत जात होतो तेव्हा अनेक आया (आईचे अनेकवचन) घरात असत किंवा कमी तासांची नोकरी करत किंवा घरात आजी-आजोबा असत. अगदीच तसे नसेल तर शेजारची काकू वगैरे लक्ष देणार्‍या असत. दिवसेंदिवस "न्यूक्लिअर" कुटुंबांची संख्या वाढते आहे, फ्लॅट संस्कृती पूर्वीही होती पण तरीही शेजार्‍यांशी संबंध असत ते आता तुटत चालले आहेत. अशावेळी सुरक्षेच्या कारणांसाठी मुलांकडे मोबाईल/ सेलफोन्स दिले जातात. हल्लीच्या दिवसांत हे अगदीच चुकीचे म्हणता येणार नाही.

परंतु मुलांना त्यातील कोणत्या मॉडेलची किंवा फीचर्सची गरज आहे/ नाही यावर आपण आळा घालू शकतो. त्यांचे एसएमएस, इमेल्स अध्येमध्ये तपासावे. येथे अभिव्यक्तीस्वातंत्र्य वगैरेच्या नावाने कोणी बोंब ठोकत असेल तर दुर्लक्ष करावे. ;-) ज्या वयाची मुले सज्ञान नाहीत आणि पूर्णतः पालकांवर अवलंबून आहेत तेव्हा त्यांच्या प्रत्येक कृतीची जबाबदारी पालकांची असते.

६. काही पालकांनी केलेल्या तक्रारीमुळेच पोलिसांनी धाड घातली असे कळते, पालकांना कळून त्यांनी आपल्या पाल्याला न दटावता पोलिसांना सांगावे हे जरा चमत्कारिक वाटते. योग्य वेळी स्वतःच मुलांना का समज देता येऊ नये?

अंदाज असा की त्यांनी स्वतःच्या पाल्याला दटावून तेथून बाहेर काढले असेल पण हल्ली इतरांच्या पोरांना काही बोलण्याचे दिवस राहिलेले नाहीत तेव्हा पोलिसांना सांगिअले असेल.

७. पालकांच्या अतिलाडामुळे आणि कुठेही गप्पा बसा असे न सांगण्याच्या वृत्तीमुळे मुले अशी झाली आहेत का?

दोष सर्वस्वी पालकांचा. अगदी, त्यांनी चिडून ओरडून, धपाटे देऊन समजावले असेल आणि पोरांनी मानले नसेल तरीही दुर्दैवाने याचा दोष पालकांनाच जातो. रात्री बेरात्री १३-१८ वयोगटातील मुले न सांगता घरातून गायब राहत असतील तर काय बोला!

८. रु १२०० आणि रु. ७०० च्या जामिनावर या मुलांना सोडल्याचे कळते. परदेशात समाजसेवा वगैरे शिक्षा अशा मुलांसाठी असतात असे ऐकले आहे अशाच शिक्षा या मुलांना द्याव्यात का?

कम्युनिटी सर्विस वगैरे करवून घ्यावी ठीक पण समाजाप्रती आपण काही देणे लागतो ही भावना त्यांच्यात रुजायला हवी आणि पालकांना दंड लावायला हवा.

शाळेत असतांना सुटी असली की आईवडीलांना पत्ता लागू न देता मित्रांसोबत दूर रानात भटकायला जायचो. कधी कधी शाळा चुकवूनही हे उद्योग केल्याचे आठवते. यात एक धाडस वाटायचे. (पण तेव्हा आईवडीलांच्या धाकापूढे ह्या धाडसाची लगेच वाफ व्हाययी.) या भटकण्यात जिज्ञासा शमवणा-य़ा नको त्या (?) उद्योगांपासून उधाणणा-या ओढ्यात पोहायचा प्रयत्न करणे, आंब्याच्या झाडावर जीवघेण्या उंचीपर्यंत जाऊन आंब्याचा उरलासुरला पाड शोधणे... क्वचित बिड्या फुंकणे असले उद्योग करायचो...( या पैकी काही उद्योगांमधली थोडीशी ही चुक आम्हा भावंडांची संख्या एक ने कमी करायला पूरेशी होती... पण तेव्हा ते कुठे कळत होते.) आज त्याचे स्वतःलाच कौतुक वाटते. पण यापोटी पाठ शेकायची वेळ येईपर्यंत मारही खाल्लेला आहे.. तेव्हा फार पाचव्या सहाव्या वर्गात असेन....... आज काळाच्या संदर्भात तेव्हा ते तितकेच गंभीर असावे आणि आजचे तितकेच क्षुल्लक असे वाटते.... बाकी तावातावाने पोराबाळांच्या काळजीतून लिहीणे हा जनरेशन ग्याप म्हणावा का... (तरीही आज तालुक्याच्या गावी असला प्रकार निदान शाळेतल्या मुलांच्या बाबतीत तरी होत नाही हे ही नमुद करायला हवे...)