परमेश्वराच्या कृपेने आणि शिवाय थोरांचे आशीर्वाद, सर्वांच्या सदीच्छा, माझी पूर्वपुण्याई आणि नशीब यांच्या जोरावर मी एका मोठ्या संकटातून सहीसलामत वाचलो असेच उद्गार त्यानंतर मला भेटलेले लोक काढतात आणि मी त्याला लगेच होकार देतो.

तुम्ही होकार देता ना, मग झाले तर. त्यावर मागून अधिक उहापोह कशाला? वरील विधाने करणारे लोक तुमचे चांगलेच इच्छित असतात असे वाटते आणि त्यापोटी त्यांची विधाने येतात. त्यांना काही सिद्ध करायचे आहे किंवा दाखवून द्यायचे आहे असे वाटत नाही. तेव्हा त्यातील चांगला भाग घेऊन नको असलेला भाग सोडून देणे उत्तम.

तूर्तास, इतकेच पुरेसे वाटते.

बाकी, तुम्हाला वेळेत मदत मिळून बरे वाटले हे उत्तम झाले.

विश्वामधील सर्व चराचरांचा कर्ता करवता परमेश्वरच असतो. त्याच्या आज्ञेशिवाय झाडाचे एक पानदेखील हलत नाही.

अधिक बोलण्यासारखं आपल्याकडे काही नाही. बाकी, घटनेमागील कार्यकारणभाव शोधणार्‍यांनी तो शोधावा
आपल्या शुभेच्छा आहेतच.

-दिलीप बिरुटे

हे चांगलेच.
पूर्ण बरे होण्यासाठी शुभेच्छा.

--मनोबा

तुम्ही सुखरूप आहात हे वाचून फार बरे वाटले. हिंदी भाषक आदरातिथ्य करताना मागेपुढे बघत नाहीत असा माझाही अनुभव आहे.

परमेश्वराच्या कृपेने आणि शिवाय थोरांचे आशीर्वाद, सर्वांच्या सदीच्छा, माझी पूर्वपुण्याई आणि नशीब यांच्या जोरावर मी एका मोठ्या संकटातून सहीसलामत वाचलो असेच उद्गार त्यानंतर मला भेटलेले लोक काढतात आणि मी त्याला लगेच होकार देतो. पण खरेच हे सगळे असते का? असा एक विचार मनातून डोकावतोच!

परमेश्वराची कृपा, थोरांचे आशीर्वाद, सर्वांच्या सदिच्छा, पूर्वपुण्याई मनाला बरे वाटण्यासाठी ठीक आहेत. हलकट, नीच, पापी माणसेही वेळोवेळी मोठ्या संकटातून सहीसलामत बाहेर पडतात. आयुष्यभर बाहेरचे पाणी कधी प्राशन नाही, परान्न कधी ग्रहण केले नाही असे काही पुण्यात्मे यकृताच्या क्षयाने मरतात. ह्याला काय म्हणायचे?

"तुझं वाचन किती? तू बोलतोयस किती?"
"तुझा पगार किती? तू बोलतोयस किती?"

आरोग्य पुन्हा मिळवले, हे उत्तम झाले.

लोकांचे बोलणे आणि तुमचा होकार हा सद्भावनेपोटी होतो, हे बहुधा तुमच्या सांगण्यात स्पष्टच आहे.

शेवटच्या परिच्छेदातला तुमचा ऊहापोह बहुधा अंतर्गत आहे, आणि त्याबाबत चर्चा तुम्हाला घडवायची आहे. सद्भावना असलेल्या लोकांशी वादविवाद घालायचा नाही.

पण खरेच हे सगळे असते का? असा एक विचार मनातून डोकावतोच!

खरे म्हणजे हा विचार करण्यात वेळ खर्च करण्यात केव्हा हशील आहे? या विचाराच्या निष्पन्नातून पुढील आयुष्यात वागणे बदलण्यास दिशा मिळा तर हशील आहे. वागणे बदलून भविष्यात कठिण प्रसंगी असेच चांगले फलित मिळो - तो विचार चालू ठेवण्याचा हा हेतू.

पैकी :
(१) परमेश्वराची कृपा (२) थोरांचे आशीर्वाद, आणि (३) सर्वांच्या सदिच्छा : या तीन गोष्टी जितक्या या घटनेच्या वेळेला होत्या तितक्याच पुढच्या घटनेच्या वेळेला असतील. जी काय पूर्वीची वागण्याची रीत होती, तीच चालू ठेवण्यास हरकत नाही.
(४) नशीब : हे व्याख्येनुसारच अगम्य आहे, त्यामुळे वागण्यात काही बदल करून फरक पडणार नाही.
(५) पूर्वपुण्याईचे संचित : हे कदाचित वापरून कमी झाले असेल. नाहीतरी तुमचे वागणे सदाचाराचे असेल, तर जितक्या प्रमाणात ते जमवले जाऊ शकते तितक्या प्रमाणात ते जमवतच आहात. म्हणजे पुन्हा वागण्यात फरक करण्यास काही निर्देश नाही.

असे असल्यामुळे या पाचही गोष्टी असून किंवा नसून काही फरक पडत नाही. तुमच्या मनात डोकावणार्‍या विचाराने रंजन होत असेल, तर जरूर डॉकावू द्यावा. विचाराने त्रास होत असेल, तर त्या विचाराला थारा देऊ नका.

आपली प्रकृती आता ठीक आहे हे वाचून बरे वाटले. आपणांस शुभेच्छा.
वरील काही प्रतिसादांमध्ये 'आता बरे वाटले ना, मग आता त्यावर चर्चा कशाला?' असा एक गुळमुळीत पवारबेरीजसूर लागला आहे. मी याच्याशी असहमत आहे. आपल्याला झालेल्या त्रासाच्या वर्णनावरुन आपल्याला पोटाचे, आतड्यांचे इन्फेक्शन झाले असावे असे दिसते. या विषयाचा मी अभ्यास केला आहे. अशा इन्फेक्शनाला जबाबदार जीवाणू, विषाणू पोटात जाणे हे सर्व लोकांच्या बाबतीत सातत्याने होत असते. त्यामुळे त्यात नवल असे काही नाही.सर्वसामान्य लोकांची प्रतिकारशक्ती अशा इन्फेक्श्न्सचा मुकाबला करण्यास समर्थ असते. पण काही वेळा हे जीवाणू , विषाणू वरचढ ठरतात आणि आपल्याला त्रास होतो. अशा वेळी प्रतिजैविकांचा एक संपूर्ण कोर्स घ्यावा लागतो. हे मी तपशीलवार एवढ्यासाठी लिहितो आहे, की आपल्याबाबतीत काय घडले याचा नेमका अंदाज करता यावा (अंदाजच, पण शक्य तितका नेमका!) या प्रतिजैविकांनी आराम मिळतो, पण तो कोर्स पूर्ण होईपर्यंत त्या इन्फेक्शनचा नायनाट होईलच असे नाही. काही वेळा उलट्या व जुलाब थांबवण्यासाठी आतड्याची व जठराची हालचाल मंद करणारी औषधे दिली जातात. त्यामुळेही उलट्या-जुलाब थांबतात, पण मूळ रोग तसाच राहातो.
त्यामुळे आपल्याला असे इन्फेक्शन होणे, व तात्पुरते बरे वाटून ते परत उफाळून येणे हे पूर्णतः नैसर्गिक आहे. हे सगळे अमुक वेळेलाच का झाले हा प्रश्नच गैरलागू आहे. हे इन्फेक्शन व आपले शरीर यांच्यात एक झगडा सुरु होता, एक चकमक आपल्या शरीराने जिंकली, दुसरी त्या इन्फेक्शनने, इतकाच त्याचा अर्थ. आता राहाता राहिला प्रश्न तो त्या वेळी तुमच्या पाठीशी उभ्या राहिलेल्या त्या सद्गृहस्थांचा. घारेसाहेब, जगात जशी हलकट, स्वार्थी, अप्पलपोटी, आत्मकेंद्रित आणसे आहेत, तशीच चांगल्या वृत्तीची, परोपकारी माणसेही आहेत. त्यांतील एक तुमच्या मदतीला धावला एवढाच काय तो अर्थ. असा त्रास तुम्हाला गाडी सुटल्यावर झाला असता तर काय झाले असते, या सगळ्या जर-तर च्या गोष्टी आहेत, म्हणून त्यांना काही अर्थ नाही
परमेश्वराच्या कृपेने आणि शिवाय थोरांचे आशीर्वाद, सर्वांच्या सदीच्छा, माझी पूर्वपुण्याई आणि नशीब यांच्या जोरावर मी एका मोठ्या संकटातून सहीसलामत वाचलो असेच उद्गार त्यानंतर मला भेटलेले लोक काढतात आणि मी त्याला लगेच होकार देतो. पण खरेच हे सगळे असते का? असा एक विचार मनातून डोकावतोच!
या विचारांनी तुम्हाला बरे वाटत असेल तर ठीक आहे अशी कुंपणावर बसणारी भूमिका मी तरी घेणार नाही. विज्ञान कारण आणि परिणाम - कॉज ऍन्ड इफेक्ट- यावर विश्वास ठेवते. तुमच्या बाबतीत काय झाले असावे हे त्या त्या वेळी झालेल्या तुमचा तपासण्या, तुमची लक्षणे, चाचण्यांचे निष्कर्ष, औषधे आणि त्यांचे तुमच्या शरीरावर झालेले परिणाम यांवरुन सिद्ध करणे शक्य झाले असते. कृपा, आशीर्वाद, संचित, पुण्याई हे सगळे मनाचे खेळ आहेत.ज्याचा यांवर विश्वास नाही त्याला असले काहीही पटत नाहे. ज्याचा आहे, त्याला अन्य कोणत्या पुराव्याची गरजच भासत नाही. पण 'जो जे वांछील, तो ते लाहो' ही आचार्य भूमिका समाजाला विज्ञानाधिष्ठित होण्यापासून लांब नेते ही काळ सोकावण्याची भीती असल्याने इतके सगळे लिहिण्याचे धाडस केले आहे.
सन्जोप राव
दर्द मिन्नत-कशे-दवा न हुवा
मैं न अच्छा हुवा, बुरा न हुवा

माझी पूर्वपुण्याई आणि नशीब ......

आपल्या सारख्या विज्ञानाधिष्ठित व्यक्ति कडून अशा विचाराबद्दल आश्चर्य वाटले. बाकी आपल्या प्रकृती साठी सदिच्छा

"माझा अनुभव आणि त्यावर मनात आलेले विचार कथन करण्यासाठी मी हा लेख लिहिला आहे. यावर वाद घालण्याचा माझा उद्देश नाही."

~ हे ठीक आहे. पण लेख लिहिला म्हणजे प्रतिक्रिया ह्या येणारच. त्यामुळे इथे तुमच्या लेखावर व्यक्त झालेल्या उलटसुलट विचाराच्या मागे तुमच्याजवळ असलेली अभिजात विज्ञानवृत्ती हेच आहे असे तुमच्या येथील विविध लेखावरून (विशेषतः अणुशक्ती आणि रीऍक्टरविषयीचे) प्रकटली आहे.

एका विशिष्ट क्षणी का होईना तुम्हाला विज्ञाननिष्ठेपेक्षा परमेश्वराच्या कृपेचे अस्तित्व जाणवले हे नाकारून चालणार नाही. (तसे जाणवणे चांगलेच आहे.)

"भूकेने आतडी वाळत जात असताना बैराग्याला जगातील सार्‍या तत्वज्ञानापेक्षा एक बोर जास्त मोलाचं वाटतं" असे जी.ए.कुलकर्णींच्या एका कथेत सत्य परिस्थितीचे रोखठोक वर्णन आहे. त्याच सूरात म्हणता येईल की, एखाद्या आप्तक्षणी का होईना नास्तिकालादेखील वाटेल की 'आज जे घडले ते परमेश्वराच्याच कृपेने."

अशोक पाटील

"असे वाटेल तो नास्तिक कसा?"

~ यावर भाष्य करतो. कारण डॉ. श्रीराम लागू यानी 'देवाला रिटायर करा' असे आवाहन केले म्हणून त्याना कुठली तरी ब्रह्मसिद्धी प्राप्त झाली असून आता ते म्हणतात म्हणून त्यांची आज्ञा प्रमाण मानून माझ्या घरातील देव मी पंचगंगेत नाही सोडू शकत.

"नास्तिक" प्राणी एका रात्रीत तयार होऊ शकत नाही. मूळात मानवप्राणी, जसे कॉम्प्युटरच्या जगात बोलले जाते तसा 'बाय् डिफॉल्ट' जन्मतः आस्तिक असतोच असतो. मी फक्त या देशाचे उदाहरण घेतो, आणि इथली कुठल्याही स्तरावर जीवन जगणारी आई आपल्या मुलाला देवादिकांच्या कथा सांगत सांगतच मोठे करीत असते. त्यामुळे त्या मुलाचे युवकात रूपांतर होईतो तो आस्तिक जीवनच जगत असतो. शक्यता आहे की, युवा दशकात पदार्पण केल्यानंतर कदाचित प्राप्त परिस्थितीनुसार वा आलेल्या काही कटु अनुभवामुळे त्याचा देव संकल्पनेवरील विश्वास हळुहळू कमी होत गेला असेल (एका रात्रीत हे ट्रान्स्फॉर्मेशन घडू शकत नाही) आणि मग आयुष्याच्या कोणत्या तरी एका अवस्थेत ती व्यक्ती आता स्वतःला 'नास्तिक' म्हणवून घेत असेल. जरी ह्या स्टेजला तो आला तरी त्याच्या संपूर्ण जीन्सने तो बदल मान्य केलेलाच असेल याची खात्री देता येत नाही. केव्हातरी कुठेतरी प्रसंगवश त्याला आईच्या त्या दुधाची आठवण येण्याची वेळ येते आणि मग त्यासोबत येतो तो तिच्या शिकवणीच्या त्या भागाचा जिथे तिने त्याच्या मनी 'देव' नावाची कोणतीतरी ताकद या विश्वाचा तोल सांभाळत आहे हे बिंबवलेले असते.

त्यामुळे आजचा 'नास्तिक' कालचा काही प्रमाणात का होईना 'आस्तिक' असतोच. माझे घर महालक्ष्मी अंबाबाईच्या देवळापासून अगदी हाकेच्या अंतरावर आहे. मंगळवारी शुक्रवारी रात्री होणारी देवीची आरती अगदी घरी ऐकू येण्यासारखी परिस्थिती आहे. पण गेली कित्येक वर्षे मी देवळाच्या गाभार्‍यात, दर्शनाच्या पाळीला उभारून देवीचे दर्शन घेतलेले नाही. बाहेरगावाहून कुणी पाहुणे आले तर त्याना घेऊन मी देवळात तर जातोच, पण त्याना आवश्यक त्या सूचना दिल्या की माझे काम संपते व मी तिथूनच बाहेर पडतो. याचा अर्थ असा बिलकुल होत नाही की मी नास्तिक आहे. फक्त मला त्या गर्दीत तासनतास उभे राहून देवीचे दर्शन घेणे ही कल्पना सहन होत नाही. २४ तास देवीच्या गाभार्‍यात पडलेला 'आस्तिक' आणि देवळाच्या बाहेरून जाणारा तो नास्तिक अशी व्याख्या करणे बालीशपणाचे होईल. कारण १००% आस्तिक आणि नास्तिक अशी वर्गवारी नसते. म्हणून एखाद्या जीवघेण्या प्रसंगातून सहीसलामत वाचलो की एरव्ही नास्तिक असणारी व्यक्तीदेखील 'वाचलो देवा !' असे उदगार सहजी काढू शकतो.

ज्या डॉ.श्रीराम लागू यांचे तुम्ही उदाहरण दिले आहे त्यांची नास्तिकतेकडे वाटचाल 'तन्वीर' प्रकरणामुळे झाली की त्याला अन्य कारण होते याची मीमांसा करणे अप्रस्तुत होईल. पण हेच डॉक्टर 'रामा' ला मानीत. नथुराम गोडसेची भूमिका डॉक्टर करतील की नाही याबद्दल साशंक असणार्‍या नाटककाराला स्वतः डॉ.लागू यानी उत्तर दिले होते की, "मी 'रामा' च्या बाजूचा असलो तरी 'रावणाची' भूमिका चांगली लिहिलेली असेल तर अवश्य करेन." आता इथे कुणीतरी 'डॉ.लागूनी केवळ उदाहरणासाठी रामाचे नाव घेतले होते. त्याचा आस्तिकतेशी संबंध नाही' असे म्हटले की मग वादच खुंटला. बुद्धिप्रामाण्यवाद् हिरीरीने मांडणार्‍या व्यक्तीने मग उदाहरणासाठीदेखील देवाचे नाव घेणे चुकीचे आहे.

आपल्या आईविषयी लिहिताना डॉ.श्रीराम लागू म्हणतात, "आम्ही भाड्याच्या घरात राहत होतो. पण ह्या भाड्याच्या घरात राहून मुलांवर चांगले संस्कार होणार नाहीत हे तिला दिसत होते. 'देवांच्या साक्षीने मुलांवर वाईट संस्कार झाले' याचे पाप देवांच्या माथ्यावर पडू नये असे तिला वाटत असे. कारण तिचा देवावर दृढ विश्वास होता." आता जो गृहस्थ आपल्या आईच्या देवावरील विश्वासाबाबत इतके लिहितो, त्याच्या मनावर/विचारावर आस्तिकतेचे सावट कधीच पडले नाही आणि त्याने आयुष्यभर केवळ नास्तिकतेचीच कास धरली होती यावर विश्वास ठेवणे जड जाईल.

अशोक पाटील

तब्येत सुधारली आणि आता सर्वकाही सुरळीत आहे हे वाचून बरे वाटले.

एखाद्या बिकट प्रसंगी घडलेल्या घटनांचा हिशेब न लावता आल्याने "हे घडविणारा तर कोणी नाही ना?" अशी शंका येणे स्वाभाविक आहे. तसा विचार बोलून दाखवणेही साहजीकच.

-Nile

अनिश्चिततेचा जोपर्यंत आपल्याला त्रास होत नाही त्यावेळी आपण जो विचार करतो तो ऑब्जेक्टीव असा असतो. जेव्हा ती अनिश्चितता आपल्या वाट्याला प्रत्यक्ष येते व त्याचा आपल्याला त्रास वाटायला लागतो तेव्हा आपण आत्मचिंतन करतो. ही अनिश्चितता माझ्याच वाट्याला का? असा विचार करतो. मेंदुत केमिकल लोच्या झाला की माणसाचे केवळ भावना नव्हे तर विचार देखील बदलतात. नास्तिक / अस्तिक अशी लेबल हे केवळ आकलनाच्या सोयीसाठी लावली जातात.
जन्मतःच कोणी अस्तिक / नास्तिक नसत. घरातील / समाजातील संस्कारातुन तो घडत जातो. काहींच्या बाबतीत ही संस्काराची पुट गळून पडतात. मनुष्य मृत्युशय्येवर असताना त्याच्या मनात कुठले कुठले विचार तरळत असतील? बी प्रेमानंद हे शेवटच्या काळात ईश्वर मानायला लागले अशी अफवा जोरदार पसरल्याने त्याचे खंडन करण्या करता नास्तिक/ विवेकवादी लोकांनी त्यांच्याकडुन तसे काही नाही असे वदवून / लिहून घेतले व तो पुरावा आंतरजालावर सोडला. अनिश्चिततेशी तोंड देण्याची प्रत्येकाची क्षमता ही परिस्थितीजन्य व कालासापेक्ष आहे. अशावेळी कुठला आधार घ्यावासा वाटला तर ते स्वाभाविकच आहे. विचारांचा/भावनेचा/ विज्ञाननिष्ठेचा / श्रद्धेचा वगैरे आधार आपापल्या सोयीनुसार घेतले जातात. ग प्र प्रधानांचे शेवटच्या काळातील लिखाण हे श्रद्धावंतांना आपलेसे करणारे होते. यावर काही तर्ककर्कश पुरोगाम्यांनी खाजगीत आक्षेप ही घेतल्याचे मला स्मरते. ठाम, अतिठाम, महाठाम, महामहा ठाम, अतिअति ठाम, ठार ठाम मते असणार्‍यांच्या छटेत फरकानुसार ठाम मते असलेला कुंपणावर असू शकतो. अशा वेळी 'हे पण कच्चे मडके निघाले' अशी हिणवणारी भाषा वापरली जाते. अट्टल नास्तिकत्वाच्या फेज मधे भावनेला थारा देणे हे मिळमिळीत, अवैज्ञानिक. बुर्झ्वा लक्षण मानले जाते.
माझा साक्षात्कारी हृदयरोग या डॉ अभय बंग यांच्या पुस्तकात त्यांच्या मनात त्यावेळी काय विचार तरळत होते हे त्यांनी शब्द बद्ध केल्याने त्यांना विज्ञाननिष्ठ म्हणवत नाही असे काहींचे मत आहे. पुरोगाम्यांमधे एक असत की दुसर्‍याचे ( अगदी दुसर्‍या पुरोगाम्याचे) विचार पटले नाही कि बुर्झ्वा बुर्झ्वा अशी हाकाटी पिटावी लागते.
असो घारे साहेब प्रकृतीची शक्य तितकी काळजी घ्या हीच प्रेमापोटी सदिच्छा!
प्रकाश घाटपांडे

मी मागे एक धागा काढला होता.... http://www.mr.upakram.org/node/3021

संचित – मनुष्याने आजच्या क्षणा पर्यंत केलेले सर्व कर्म (त्या कर्मांच्या परिणामांचा साठा). त्याचे दोन भाग प्रारब्ध आणि अनारब्धकार्य.

प्रारब्ध (किंवा प्रारब्धकार्य) – संचितापैकी जेवढ्या कर्माची फळे भोगण्यास सुरवात झाली त्याला म्हणतात.

अनारब्धकार्य – ज्या कर्माची फळे भोगायला अद्याप सुरवात झाली नाहीत त्याला म्हणतात.

मला वाटते ते असतेच

http://bolghevda.blogspot.com (मराठी ब्लॉग)
http://rashtravrat.blogspot.com
http://rashtrarpan.blogspot.com

आपण बरे झालात हे छान झाले.

तुम्ही सुखरूप आहात हेच सर्वात जास्त महत्त्वाचे.

मागे एकदा मी मरण्याची शक्यता ९०% हून अधिकच होती, तेही आयुष्यभर जवळच्या लोकांच्या लक्षात राहिले असते अशा एका खाजगी महत्त्वाच्या दिवशी. ते पूर्ण वर्षभर माझ्याबाबतीत नको नको त्या गोष्टी होत होत्या. तेव्हा कोणी मला म्हणाले असते की बाई ग, तुझ्या हातून काही चांगले घडावे म्हणून परमेश्वराने ही योजना केली, तुला वाचवले बघ, तर त्यावर अविश्वास दाखवत त्या व्यक्तीला मी खोडून काढले नसते, असे वाटते. ती वेळ आपले नास्तिकत्व सिद्ध करण्याची नसते असे मला वाटते. अर्थात असे बोलून आपल्या तत्वाला जागल्याचा, किंवा लोकशिक्षणाचा आनंद मिळत असला तर ते जरूर करावे.

जीवनात एखादी अनपेक्षीत घटणा घडली कि अनेकांचे मन असेच दोलायमान होते. हे स्वाभावीकच आहे. मात्र देव वगेरे आहे म्हणून सुटका करुन घेणे सोपे होते. सिध्द करावे लागत नाहि समविचारि बरेच असतात. मात्र या जगात जर देव (यात अल्ला, येसू इ. सारेच आले) व धर्म या एवजी जर आपण सारेच फक्त माणूस म्हणुन जगलो असतो, वावरलो व स्विकारले तर एक तर जगात शांती नांदेल दुसरे म्हणजे बराच वेळ वाचेल.

सदानंद ठाकूर
मराठी मधील म्युचल फंडावरिल पहिलेच संकेत स्थळावर मला भेटा
http://www.mutualfundmarathi.com

धर्माच्या नावाने वाया जाणारा वेळ वाचेल हे ठीक आहे. पण शांती नांदेल याची मला मुळीच शक्यता दिसत नाही. इतर कोणत्या ना कोणत्या कारणावरून कलह होतच राहतील आणि माणसे एकमेकांच्या जिवावर उठतच राहतील. कारण ते मनुष्यप्राण्याच्या स्वभावधर्मात आहे. वाचलेल्या वेळाचा असा उपयोग केला जाण्याची सुद्धा शक्यता आहे.
चिरकाल शांती प्रस्थापित होण्यासाठी माणसाच्या स्वभावात बदल होण्याची आवश्यकता आहे.

हे मला समजले नाही.

परमेश्वराच्या कृपेने आणि शिवाय थोरांचे आशीर्वाद, सर्वांच्या सदीच्छा, माझी पूर्वपुण्याई आणि नशीब यांच्या जोरावर मी एका मोठ्या संकटातून सहीसलामत वाचलो

हे जर खरे असेल, तर मुळात आपण या आपत्तीत अडकलात त्याला कारण परमेश्वरी कोप, थोरांचे शाप, सर्वांनी तुमचे कुचिंतन करणे, तुमचे पूर्वपाप व नशीब हे होय का??

हे जर खरे असेल, तर मुळात आपण या आपत्तीत अडकलात त्याला कारण परमेश्वरी कोप, थोरांचे शाप, सर्वांनी तुमचे कुचिंतन करणे, तुमचे पूर्वपाप व नशीब हे होय का?

हा प्रश्न मनात आल्याखेरीज कसा राहील? शिवाय अनेक वेळा अनेक लोकांची आपत्तीमधून सुटका होत नाहीच. त्यात अत्यंत सुस्वभावी व निष्पाप लोकांचा समावेश देखील असतो. त्यांच्या बाबतीत तसे का व्हावे याची तर्कशुद्ध मीमांसा करणे शक्य नसते, पण माणसाला एक उत्तर मिळाल्याशिवाय चैन पडत नाही. त्यामुळे अशा प्रकारच्या तर्काचा आधार घेतला जातो.
आशी भीती दाखवून माणसाला सत्प्रवृत्त करावे अशी योजना निरनिराळ्या धर्मांमध्ये केली असावी आणि बालवयापासून ते मनात ठसवले असल्यामुळे बरोबर वाटत असावे.

आपण बरे झालात .परमेश्वराचे आभार. या पुर्वीचे आपले लेख व विचार या माध्यमातुन अत्यंत विज्ञाननिष्ठ व आध्यामिकता वै. थोतांड आहे ह्या विचारसरणीचे आपण आहात, अशी माझी विनाकारण धारणा झाली होती. मी दोघात साम्यता शोधतोय. असो. आपण मनातील द्वंद प्रामाणिक पणे आपण मांड्ले, यावर चर्चे एवजी आत्मचिंतन केले तर कदाचीत वेगळे काही समोर येईल व ते आपण आम्हास सांगाल ज्यायोगे आम्हाला मार्गदर्शन मीळेल.

जिवेत् शरद् शतम् !