अ)ब)क)ड) संदर्भाने आणि Stephen Covey यांचे पूस्तक न वाचता माझे मत असे आहे की,सामान्य माणूस काही करो अथवा न करो,मोठा माणूस कितीही कर्तुत्वान असला तरी लोक कूणाच्याही निधनानंतर ,अनूक्रमे खालील उद्गार काढतात.
१)चांगला माणूस होता.
२)चांगल्या माणसांना देव फार लवकर नेतो.(जो आवडे सर्वांना तो आवडे देवाला)

आपण सुचवलेले पुस्तक छान आहे. आपण लिहीलेल्या पुस्तकातील विशिष्ठ भागाबद्दल रामदासांच्या खालील ओळी आठवल्या:

मरावे परी किर्ती रूपी उरावे

विकास

या दोन्ही प्रश्नांच्या उत्तरांवरून आयुष्याची फेरआखणी कशी करावी याबद्दल लेखकाने मार्गदर्शन केले आहे. त्यांतील काही ठळक सूचना खालीलप्रमाणे आहेत.

आम्ही कसं जगायचं हे सांगणारा Stephen Covey कोण लागून गेला आहे?? आम्ही आमच्याच मस्तीत जगू! आम्ही कोणतीही कृती आम्हाला वाटते म्हणूनच करू. आमच्याकरता काय भलं अन् काय वाईट हे आमचं आम्ही ठरवू!

१) आपले निधन झाल्यावर आपल्या मागे लोक आपल्याबद्दल काय बोलतील असे आपल्याला वाटते?

काही का बोलेनात! आप मेला जग बुडाला. साला बातईच खतम!

त्याच प्रसंगी लोकांनी आपल्याबद्दल काय बोललेले आपल्याला आवडेल?

काहीही बोललेले आवडेल!

आपला,
(आपल्याच मस्तीत जगणारा!) तात्या.

काही माणसांचा स्वभावच असा असतो,पहा त्यांना निसर्गाची देनच असते, सतत हसमूखराय.कोणत्याही सामाजिक कार्यात सतत उत्साहाने सहभागी.त्यांना वेळ कमी पडतो.स्वत:ची असंख्य कामे बाजूला सारून सतत अडलेल्या नडलेल्या माणसांना मदत करतो.असा माणूस काही दिवस दिसला नाही की,आपण कारण नसतांना त्याची चोकशी करतो. बरं नाही का ? वैगरे. ह्या माणसांची जातच वेगळी असते.यांना कशा कशाचे बंधने नसतात.ते अगदी स्वैर पणाने हवेच्या झूळूकेप्रमाणे वहात असतात,ती माणसं. सतत आजूबाजूला वावरत असतात.आणि मग कधीतरी, आत्ता तर भेटला....आत्त्ताच तर येथून गेला...आत्ताच तर त्याच्याशी बोललो....