जर खरा अनुभव असेल तर नावे जाहिर करायला हरकत नसावी असे वाटते.

हा अनुभव 'प्रातिनिधिक' समजावा का ?

तुम्ही नावं जाहीर करावीत् आणि त्या मराठी संस्थेच्या अधिकार्‍यालापण ही माहीती द्यावी.

आपलीच मराठी माणसं आहेत. चूक दाखवून द्या (चांगल्या शब्दात), सुधारण्याची संधी द्या. आपण ग्राहकांनी सुद्धा अशी मदत केलीच पाहिजे असं माझं मत आहे. माझ्या अनुभवानुसार कर्मचारी जरी आगावू असले तरी अधिकारपदावरची व्यक्ती समंजस आणि दूर्-दृष्टिकोन् ठेवून् असते.
हे करूनही त्यांना सुधारायचं नसेल् (जसे सरकारी कर्मचारी) तर् त्यांनी धंदा न केलेलाच बरा..

कार्यक्षम व्यापाराने अधिक फायदा होतो, आणि अकार्यक्षम व्यापाराने गिर्‍हाइके गळतात. चांगले व्यापारी टिकावेत हे बरे.

भारता-अंतर्गत प्रवास-नियोजनाचा माझा अनुभव आहे. मराठमोळे नाव आणि मराठी हेलसुद्धा असलेला एजंट आहे. एका मराठी एजंटाचा चांगला अनुभव आहे. सर्व योजना सांगितल्याप्रमाणे केल्या. तिकिटे हातात योग्य वेळी मिळाली. परगावात टॅक्सी वगैरेंची सोय सांगितल्याप्रमाणे होती...

व्यापारात काय कौशल्य लागते ते समजले, आणि ते अंगीकारता आले, तर एखादा मराठी व्यापारीसुद्धा उत्तम सेवा पुरवू शकतो.

तुमचा 'अ' एजंट सेवा-व्यापाराची तत्त्वे लवकर शिको, अशी सदिच्छा. पण नाही शिकला तत्त्वे, तर व्यापारातून लवकर बाहेर पडो, ही सुद्धा सदिच्छाच!

मला मराठी विक्रेत्यांकडून बऱ्यापैकी चांगले अनुभव येतात. बोलण्याची (वावगी) पद्धत सोडली तर नेमके उत्तर मराठी विक्रेते देतात. याउलट धंद्यात चांगले सेटल झालेले मारवाडी-गुजराती लोक जास्त मुजोरपणा किंवा खोटारडेपणा करतात असा स्वानुभव आहे.

मराठी उद्योजक उद्धट, कामचचुकार आणि इतरभाषीय त्या मानाने चांगले असे सामान्यीकरण करणे योग्य नाही. तथापि मराठी माणसांकडून मला आलेले अनुभव काही फारसे चांगले नाहीत. सेवा प्रदान करणार्‍याने सेवेच्या बदल्यात मूल्य आकारत असताना किमान सौजन्य आणि व्यावसायिकता दाखवायला काय हरकत आहे? रिक्षावाला रिक्षा चालवताना तंबाखू खाऊन थुंकतो, सिगारेट ओढतो, मोबाईलवर बोलतो, सिग्नल तोडतो... यावर आक्षेप घेतल्यास अपमानास्पद बोलतो. त्याला गणवेश घालायची, बॅज लावायची लाज वाटते. हे एक उदाहरण झाले. दुपारी एक ते चार बंद असणारे चितळ्यांचे दुकान ते 'आमची कोठेही शाखा नाही' ही पुणेरी पाटी या सगळ्यांतून व्यावसायिकतेचा अभाव सतत दिसत राहातो. 'मी प्रामाणिकपणे कष्ट करेन आणि त्या बदल्यात योग्य ते मूल्य आकारेन' ही निष्ठा बर्‍याच मराठी उद्योजकांत, व्यावसायिकांत, सेवादात्यांत दिसत नाही. हे खेदजनक आहे, पण् सत्य आहे.

सन्जोप राव
तीजा तेरा रंग था मै तो
जिया तेरे ढंग से मै तो
तूही था मौला तूही आन
मौला मेरे ले ले मेरी जान

इथे सामान्यीकरण करण्याचा हेतू नाही. दुसर्‍या शब्दात १००% मराठी व्यावसायिक असे वागतात आणि १००% इतरप्रांतीय चांगली सेवा देतात असे म्हणायचे नाही. पण सेवादात्यांचा विदा घेतल्यास त्यात सौजन्याने न वागणारे, वेळेवर काम न करणारे मराठी व्यावसायिक बरेच निघतील असे आजवरच्या अनुभवावरून वाटते. ग्राहकाशी सौजन्याने बोलणे/वागणे हा माझ्या मते उत्तम सेवा देण्याचा एक भाग आहे. किंबहुना इतर सेवा चांगली असेल आणि वागणे उद्धट असेल तर मी तिथे न जाणेच पसंत करीन.

हा मुद्दा वैयक्तिकरीत्या घेऊ नये असे सुचवावेसे वाटते. चांगला व्यवसाय करण्यासाठी ज्या मूलभूत गोष्टी हव्यात तिचा अभाव प्रामुख्याने मराठी व्यावसायिकांमध्ये जाणवतो.

--
अनुदिनी : http://rbk137.blogspot.com

It's one of those irregular verbs, isn't it: I have an independent mind; you are an eccentric; he is round the twist. ~ Bernard, Yes, Minister

महाराष्ट्र बँकेइतला खाली
अरेच्च्या हे उदाहरण तर एकदम चपखल बसले.

ग्राहकाला सौजन्यपूर्ण वागणूक आणि तत्पर सेवा दिली तर त्यात आपलाही फायदा
आहे ही साधी गोष्ट जर खोपडीत घुसत नसेल तर दुसरे काय होणार?
हे पटले. पण आपला अनुभव प्रतिनिधिक नसावा अशी आशा आहे. बाकी या सगळ्यात तुमचा अ बद्दल आकस नाही हे कळले तरीही बाकीच्यांना मदत म्हणून तुम्ही या अनुभवात नाव सांगितले पाहीजे होते. (तशी गरज पडेल त्यांना व्यनि चा पर्याय आहेच).

मूळ एक अनुभव होता. त्यातील मराठी - अमराठी फरक सोडल्यास इतर फरक असे दिसतात.

१. अ चे कार्यालय काही पटींने मोठे होते. २. अ कडे काम करणारे वयाने मोठे होते.

याचा अर्थ अ त्याच्या व्यवसायात ब च्या मानाने प्रस्थापित आहे. कदाचित अ कडे हुकमी आणि बांधलेले (सॉफ्टवेअर, पर्यटनव्यावसायिकांची) कामे भरपूर असावीत. त्यांना देण्यात आलेली सेवा कदाचित चोख असावी. तुम्ही जर फुटकळ गिर्‍हाईक असाल तर अ ला त्यात स्वारस्य नसावे. याचा अर्थ अ तसे सांगेलच असे नाही. ब ला मात्र आपला व्यवसाय वाढवायचा आहे. तेंव्हा फुटकळ गिर्‍हाईकाला चांगली सेवा देणे भाग आहे.

अ कडील काम करणारे वयाने मोठे होते. ब कडे अगदी विशितले होते. जसे अ च्या व्यवसायाचे झाले तसेच अ कडील काम करणार्‍यांचे होऊ शकते. म्हणजे त्यांना मोठा मासा गळाला लागेस्तोवर गळ टाकून बसायला आवडत असेल. ब कडील तरुणांना आपले गिर्‍हाईक गटवून ठेवायचे असु शकते.

कोणालाही मोठ्या दुकानातील छोटा/खोटा अनुभव येत असतो.

प्रस्थापित मनुष्य अरेरावीने वागतो असे धरले तर महाराष्ट्रात मराठी माणूस तसा वागला तर वेगळे नाही. जसे पुण्यातील चितळ्यांचे वर्णन असते तसेच कयानी बेकरीचेही असते. (पदार्थ संपवल्यावर परत मिळत नाही, विशिष्ट वेळात मिळतो.) बंगाल्यात बंगाली दुकानदार असाच वागतो अशी तक्रार मी ऐकली आहे. अगदी गुजरातेतला रिक्षावाला बघितला मराठी रिक्षावाल्याच्या तोडीस तोड सापडेल. तर या उलट उपरा माणूस दबून वागतो . त्याला तसे करणे भागच असते.

मराठी व्यावसायिक, उद्योजक, विल्डर बर्‍याच प्रमाणात यशस्वी होताना दिसतात. सार्वत्रिकीकरण स्वानुभावावरून करणे हे वैज्ञानिक दृष्टिकोनास बाधक आहे असे कोणी तर्कटाने केलेले वाचले असेलच.

प्रमोद