माझे नाडी ग्रंथ लेखन कार्य ...पुढे चालू...
भाग 5 वा

तमिळ संगम

आज दि 25 ऑगस्ट 2009ला अनेक दिवसांनी या पुढील लेखन करायला हुरुप आला. त्याला हैयोहैयैयो काही अंशी प्रेरक आहे. नाडीकेंद्रावर एक कोर्ट केस झाली होती. त्या केसच्या निकालाची तमिळभाषेतील प्रत नाडीकेंद्रातर्फे मला नुकतीच मिळाली होती. त्या तमिळमधील कोर्टाचा निकालवाचून वाचून हैयोहैयैयोने त्याचे इंग्रजीत रुपांतर करून ईमेलने कळवले की त्यात कोर्टाने सबळ पुराव्या अभावी (फिर्यादीच्या त्रुटीपुर्ण व खोट्या पुराव्यांमुळे - हे माझे शब्द) नाडीकेंद्राच्या संचालकाला निर्दोष सोडले आहे. त्याचे असे झाले की 4 मार्च 2007 च्या पेपरातून सर्व भाषातून “तमिळनाडूतील नाडी भविष्यकेंद्राने केलेली फसवणूक उघडकीला - केंद्राच्या संचालकाला कोर्टात खेचले”. असे ठळक मथळ्यात छापून आले होते. त्या घटनेला पीटीआयच्या अन् टीव्ही चॅनल्स व अन्य प्रसिद्धिमाध्यमांनी लाऊन धरल्याने ती बातमी वाऱ्यासारखी जगभर पसरली. इतकी प्रसिद्ध मिळाली की त्यामुळे नाडी ज्योतिष जगतात बरीच खळबळ माजली होती.

मला अनेक भागातून विचारणा येऊ लागल्या. ‘बोला ओक, आता आपले काय म्हणणे ते? मला ही नेमके कळेना काय झाले आहे ते. शेवटी मी वैदीश्वरनकोईलच्या ज्यांच्यावर ती केस केली गेल्याचे वृत्त होते त्या शिवसामींना फोन लावला. तेंव्हा कळले की काही विरोधी विचाराच्या संस्थांनी एका फाटक्या व्यक्तीला पुढे करून त्याच्या हाती एका मृत माणसाचा अंगठाछाप देऊन शिवसामींच्या नाडी केंद्रावर पाठवले होते. नेहमीप्रमाणे हो-नाही करत नाडीपट्टी शोधल्यावर एका पट्टीतील वर्णनाशी जुळणाऱ्या मजकुराला त्या व्यक्तीने हो-हो म्हणून मान्यता दिल्याने व ती ताडपट्टी त्या अंगठेवाल्याचीच आहे असे सांगितले गेल्याने, त्या पट्टीतील मजकूर एका वहीत लिहून टेपसह तो त्या आलेल्या व्यक्तीला दिला गेला होता. नंतर त्या व्यक्तीच्या संगममताने नाडीग्रंथ विरोधकांनी आणखी एकाचा अंगठ्याचा ठसा देऊन त्याच्या वही व कॅसेटच्या आधारे असा दावा कोर्टात ठोकला की ज्याची पट्टी सापडली असा नाडी केंद्राने दावा केला आहे व त्याची वही आणि कॅसेट बनवून दिली तो वस्तुतः काही काळापुर्वीच मेलेला व्यक्ती होता. त्यामुळे नाडीवाले पैसे मिळवण्याच्या नादात नाडीभविष्य कथनाच्या नावाखाली फसववणूकीचा व्यवसाय करत आहेत. त्याला पायबंद घातला जावा म्हणून त्यांच्यापैकी महत्वाच्या व बड्या मानल्या जाणाऱ्या नाडी केंद्राच्या संचालकावर वैदीश्वरनकोईल या नाडी केंद्रासाठी प्रसिद्ध गावाजवळील सिरघळी या तालुक्याच्या गावातील कोर्टात केस केली आहे.

मी फोन वरून जेंव्हा त्यांच्याशी बोललो तेव्हा ते म्हणाले, ‘मला ही पेपर मधूनच ही बातमी कळली. अजून कोर्टातर्फे काहीच विचारणा आलेली नाही. आम्ही काही खोटेपणा केलेला नाही. पण ते कोर्टात शाबीत व्हायला हवे म्हणून आम्ही केस लढवायचा विचार करत आहे’. त्या दाव्याचा निकाल 29 जुलै 2009 रोजी नाडी केंद्राच्या बाजूने लागला. त्या कोर्टाच्या निकालाची प्रत मला शिवसामींनी आवर्जून पाठवली होती. शिवसामींच्या सांगण्यावरून या दाव्याच्या संदर्भात मी त्यांच्या वकीलांना काही मुद्दे सुचवले होते. ही केस विरोधकांनी परत घेण्याचा प्रयत्न केला तरी नाडीकेंद्रवाल्यांनी ती लढवली पाहिजे. कारण त्यातील फिर्यादी, आरोपी, दोन्हीकडील वकील व स्वतः न्यायाधीश हे सर्व तमिळभाषेचे जाणकार आहेत. कदाचित त्यापैकी काहींनी नाडी ग्रंथांचा अनुभव देखील घेतलेले असेल. त्यामुळे अशा केसेस तमिळनाडूतच लढवल्या गेल्या पाहिजेत व त्यामुळे न्यायालयातर्फे नाडीग्रंथांची कसोटी होऊन ताडपट्टयातील मजकुराच्या खरे-खोटेपणाची शहानिशा होऊन नाडीकेंद्रांच्या सचोटीला मान्यता मिळेल. तसेच गैरमार्गाने कोणी नाडीग्रंथांचा उपयोग करत असेल तर त्यालाही जरब बसेल. शिवाय असे अनेक मुद्दे होते ते ऐकून वकील म्हणाले, ‘गरज पडली तर आम्ही आपणांस साक्षीदार म्हणून बोलावू’. अर्थात ती वेळ आली नाही. या कोर्ट केस बाबत नंतर पुढे सवडीने लिहू. असो.

तर माझे मराठीतील पुस्तक मी अनेक नाडीकेंद्रांना सप्रेम भेट देत असे. त्यावेळी ते म्हणत, “सामी आपण आमच्याकडून नाडीग्रंथांची माहिती गोळाकरून हे पुस्तक लिहिलेत पण आम्हा तमिळलोकांसाठी एखादे पुस्तक केंव्हा तयार होणार?” त्यांची मागणी लवकरच पुर्ण होणार होती पण मला त्याची कल्पना नव्हती. मी त्यांना म्हणे, ‘एक तर मला तमिळमधे भाषांतर करणारे लोक पाहिजेत. शिवाय इतका खर्च करायला माझ्याकडे पदरचे पैसेही नाहीत. त्यावर ते म्हणत, ‘पैशाची काळजी नको. ते आम्ही पाहू. मात्र मला कोठल्याही नाडीकेंद्राचे पैसे घेऊन त्यांचे मिंधे व्हायचे नव्हते. त्यावर मी तोड काढली की आपल्याकडे येणाऱ्या ग्राहकांपैकी कोणी जर नाडी ग्रंथांचा त्यांना आलेला अनुभव सांगून त्यांच्या धंद्याची जाहिरातकरून आपल्याला आर्थिक मदत दिली तर मला चालेल. त्यावर ताबडतोब अनेक नाडीकेंद्रांनी त्यांच्याकडील नामीगिरामी ग्राहकांचे फोननंबर दिले. त्यांच्याशी संपर्क केल्यावर त्यांनी आपले अनुभव मोठ्या आनंदाने सांगून आपल्यातर्फे कॉम्प्लीमेंटरी जाहिराती देऊन ती गरज पूर्ण केली.

आता प्रश्न होता. मराठीचे तमिळमधे भाषांतर कोण करणार? मी एक दिवशी ऑफीसमधे कोणाला तरी याबाबत फोनवरून सांगत होतो. ते तेथे उपस्थित असलेल्या एकांनी ऐकले व मला म्हणाले, ‘आपल्याला अशा तमिळ माणसाची गरज आहे काय, जो मराठीतून भाषांतर करेल? माझ्या माहितीत एक ग्रहस्थ आहेत त्यांना विचारून पहा. असे म्हणून त्यांनी एका दुकानाचा पत्ता दिला. मी तात्काळ त्या दुकानाला भेट दिली. एक साठीतील काळेसे ग्रहस्थ होते. ‘मी गोपाळ राव’ म्हणून त्यांनी आपली ओळख दिली. मी त्यांना माझी गरज सांगितली तेंव्हा ते म्हणाले, ‘मी कारवारी भागातील मराठी बोलणारा आहे. आमच्या काही पिढ्या येथे गेल्या. तरीही आम्ही घरी मराठीतून बोलतो. पुर्वी मी दासबोधाचे तमिळमधे रुपांतर केले आहे. शिवाय मी हिंदीतून तमिळमधे रुपांतर करण्याचे काम करतो. आपल्याला माझे काम आवडले तर पुढेचे पाहू’. म्हणून त्यांनी माझे पुस्तक वाचायला घेतले. थोडेसे मोठ्याने त्यानी त्यातील मजकूर वाचला तेंव्हा मी त्यांना म्हटले, ‘आपण जर दासबोधाला रुपांतरीत केले आहेत तर हे काम फारच साधे आहे. आपण काम सुरु करावे’. ते म्हणाले, ‘जरी मी मराठी वाचतो तरी आपण मला हिंदीतून याचा अनुवाद दिलात तर मला तो जास्त सोईचा होईल’. त्यानुसार मी स्वतः हिंदीत रुपांतर करायला लागलो. शिवाय माझ्या विज्ञानवादी मित्राच्या सासरेबुवांनी मला मदत केली. असे करत करत बराच भाग हिंदीत आपसुक तयार झाला. पुढे त्यांनी तमिळमधील रुपांतरित लेख माझ्या हातात दिले व म्हणाले, ‘अहो इतकी वर्षे आम्ही इथे तामिळनाडूमधे राहतोय पण आम्हाला या नाडी भविष्याबद्दल जरा देखील माहिती नव्हते! माझी मुले मधल्याकाळात ते जाऊन पाहून आली व त्यातील अचुक माहिती आलेली पाहून चकीत झाली. आपण इतक्या लांबून येऊन या बद्दल कसे आकर्षित झालात? महर्षींच्या लोकसेवेपुढे माझी भाषांतराची कामगिरी तुच्छ आहे. मी आपणांकडून काही मोबदला घेऊ इच्छित नाही’.

त्यांनी केलेले तमिळ लेखन मी माझ्या ऑफिसमधील तमिळ जाणकारांना वाचायला देत असे. त्यांनी शेरा दिला अत्यंत समर्पक रुपांतर आहे. नाडीकेंद्रांच्या माहितीतील एका प्रिंटिंग प्रेसला छपाईचे काम देण्यात आले. इकडे छपाई चालू झाली. हजार प्रतीं विविध नाडीकेंद्रांना मोफत द्यायच्या असे मी ठरवले होते. उरलेल्या हजार विक्रीसाठी कोण घेणार असा प्रश्न होता. त्याच सुमारास मला चिपॉक स्टेडियमवर क्रिकेटमॅचच्या सेक्युरिटीच्या संदर्भात एका मीटींगला जायचे होते. हवाईदलाच्या गाडीतून युनिफॉर्ममधे मी जात असताना वाटेत एके ठिकाणी थांबावेसे वाटले. ते होते मईलापुरमच्या भागातील गिरी ट्रेडींग कंपनीचे ऑफीस. पोचलो तर एका गादीवर एक जण तमिळ प्रचलनाप्रमाणे अर्धे शरीर उघडे, पांढरी भारी धोतीची लुंगी, गळ्यात रुद्राक्षापासूनच्या सोन्याच्या अनेक माळा अशा अवतारात बसलेले होते. तेच मालक गिरी होते. मी कोण हे सांगताच त्यांनी हात पसरले व अस्खलित इंग्रजीत म्हणाले, ‘आज किती तरी वर्षांनी मला हवाईदलातील वरिष्ठ व्यक्तीला भेटण्याचा योग येत आहे’. पुढे म्हणाले, ‘मी ही खूप वर्षांपुर्वी हवाईदलात होतो. मला त्याचा अभिमान आहे. तुम्ही काही बोलायच्या आधीच सांगतो की माझ्याकडे काही काम असेल तर ते झालेच असे समजा’. मी नाडी भविष्यावरील पुस्तकाच्या वितरणाची जबाबदारी आपणाकडे घ्यावी असा प्रस्ताव मांडला. ‘हो नक्कीच. अहो एवढेच काय, हे पुस्तक मीच छापले असते. मला आधी माहिती असते तर’ असे म्हणून त्यांनी आपल्या स्टाफला तसे आदेश दिले. यथावकाश त्या पुस्तकाच्या प्रती त्यांच्याकडून वितरित झाल्या. त्याचा सर्व हिशोब मला वेळोवेळी मिळत असे.

झाले. असे करता करता नाडी भविष्यावर तमिळ पुस्तक तयार झाले. त्याचे नाव होते, “अतीशय कन्निपिडिपु - नाडि जोतिडम” अर्थात “चक्रावून टाकणारा चमत्कार – नाडी भविष्य’.

रमणी गुरुजींच्या आश्रमात दर शुक्रवारी माझ्या चकरा असत. त्यांनी या पुस्तकाचे उदघाटन करावे अशी माझी इच्छा त्यांना बोलून दाखवली. त्यांनी आनंदाने होकार दिला. एका संध्याकाळी सर्वांसमक्ष काकभुजंदर नाडीचे मोठ्याने वाचन झाल्यावर त्यामधील कथनाचा गोषवारा आमच्या सारख्या तमिळ न समजणाऱ्यांसाठी सांगताना रमणी गुरुजींनी म्हटले, ‘समस्त महर्षींचे आशीर्वाद तुला या नाडीवरील कामामुळे लाभले असल्याने, यापुढे तू हे काम निष्काम भावनेने करशील तेंव्हा तेंव्हा तुला आमची सतत मदत होईल’ असा आश्वासक आशीर्वाद दिला. तेथल्या तेथे अनेक प्रती विकत गेल्या. होता होता आज अशी वेळ आली आहे की माझ्याजवळ तमिळच्या दोन हजारापैकी व मराठीतील पहिल्या आवृत्तीच्या पाच हजारापैकी फक्त एक-एक प्रत आठवण म्हणून शिल्लक आहे.

“तेरा काम हो जाएगा” या योगी राम सूरत कुमारांच्या विधानाचा प्रत्यय मला वेळोवेळी असा आला व पुढेही येत राहिला. हिंदीतील पुस्तक कसे आश्चर्यकारकपणे प्रसिद्ध झाले. नाडी भविष्याच्या संदर्भातील झालेल्या संपूर्ण पत्रव्यवहारावर आधारित “बोध अंधश्रद्धेचा” या पुस्तकाने अंनिसची त्रेधा तिरपिट कशी उडवली व भल्या भल्यांची कशी भंबेरी उडवली त्याचा इतिहास, ‘इतिहास पत्रिका प्रकाशन’ ठाणेतर्फे डॉ. विजय बेडेकरांनी रचला ते यथावकाश कळेल.

क्रमशःचालू