सोनिया गांधींना चीनने ऑलिंपिक्सच्या उद्घाटनाचे वैयक्तिक आमंत्रण दिले होते. तसे करताना राष्ट्रपती आणि पंतप्रधानांना मात्र दिले नव्हते. तांत्रिक दृष्ट्या तसे आमंत्रण न देण्यात काही चूक नव्हती कारण देशातील ऑलिंपिक्स समितिने ते आमंत्रण पंतप्रधान/राष्ट्राध्यक्षांना देयचे असते पण राजनैतिक दृष्ट्या ते नक्कीचे चुकीचे होते. अर्थात चीनने ही चूक काही चुकून केली नव्हती. आंर्तराष्ट्रीय राजकारणात मुरलेले आणि जागतीक महासत्तेची स्वप्ने बाळगणारे आणि त्यासाठी वाटेल ते करायची तयारी असलेल्या या देशातील राजकारण्यांना त्यातूने काय संदेश दिले जात आहेत याची कल्पना आहे.

तरी देखील या विषयावर विशेष असे काही प्रसार माध्यमात वाचायला मिळाले नव्हते. किंबहूना ती बातमी झाली नाही अथवा केली गेली नाही. मात्र, आजच सेंटर फॉर पॉलीसी रीसर्च मध्ये प्राध्यापक असलेल्या ब्रम्हा चेलानींचा "सेंडीग ए राँग सिग्नल" हा लेख वाचण्यात आला.

त्यांच्या म्हणण्याप्रमाणे त्यांची आणि सोनियांची वैयक्तिक गाठभेट अनेक वर्षांपुर्वी झाली होती, त्यात त्यांना त्यांचे (सोनियांचे) चीन प्रेम दिसून आले होते. १९८८ मधे त्या राजीव गांधींबरोबर जेंव्हा चीन मध्ये गेल्या होत्या तेंव्हा पासुन ही जवळीक चालू आहे. गेल्या काही वर्षात ही जवळीक वाढतच चालली आहे आणि त्यात राजशिष्ठाचार धाब्यावर बसवले जात आहेत. उ.दा:

1. एका वर्षाच्या आत ही त्यांची दुसरी चायना भेट आहे.
2. गेल्या ऑक्टोबर मधील राहूल गांधींना घेऊन गेलेल्या भेटीत चीन ने त्यांचे मोठे आदरातिथ्य केले खरे पण त्याच वेळेस अरूणाचल प्रदेश आणि इतर गोष्टींवरून त्यांनी सरहद्दीवर आक्रमक भुमिका घेतली होती.
3. आत्ताच्या भेटी दरम्यान (ज्यात त्या त्यांच्या कुटूंबासहीत आणि परीवारासहीत - एक्स्टेंडेड फॅमिली गेल्या होत्या) चीन ने परत सरहद्दीवर आक्रमक भुमीका घेतलीच आणि मध्यरात्री भारतीय राजदुताला बोलावले (समन्स केले).
4. मधल्या काळात मनमोहनसिंग जाऊन आले आणि ऑक्टोबर मध्ये परत एका आंतरराष्ट्रीय सभे निमित्ताने जाणार आहेत.
5. प्रणव मुखर्जी भारतीय मदत घेऊन चीनला भुकंपग्रस्तांना मदत करायला गेले असताना आधी दिलेले भेटीचे आश्वासन त्यांच्या पंतप्रधानाने टाळले आणि खालच्या दर्ज्याच्या अधिकार्‍याला भेटीस पाठवले.
6. या सर्व काळात चीनने कुठलाही वरीष्ठ नेता भारतात पाठवला नाही. राष्ट्रप्रमुखाने भारतात भेट देणे तर लांबच राहीले.

एकंदरीत आपण राजशिष्ठाचार आणि राष्ट्रीय स्वार्थ हा चीनच्या दरम्यान पाळत नाही आहोत आणि चीन पण आम्हाला (एक सोनिया आमच्या बाजूस असल्यावर) इतरांची पर्वा नाही हे त्यांच्या कृतीतून दाखवून देत आहेत. पण या लेखाच्या शेवटी जे चेलानींचे वाक्य आहे ते सर्व काही सांगून जाते: (तसेच्या तसे इंग्रजीत) "Jawaharlal Nehru had advised that the 1962 invasion become a permanent piece of education. Today, not only have the lessons of 1962 been forgotten, but also the flurry of Indian officials visiting Beijing for the party shows the manner India’s self-esteem is ebbing. "