रंजक गोष्टीतून संदेश देण्याची पद्धत आवडली, बाकी वाद आणि संवाद करण्याचा हेतू/उद्देश काय आहे ह्यावर त्याचा निष्फळपणा अवलंबून आहे असे माझे मत आहे, उद्देश सकारात्मक असेल तर चर्चा करणे गरजेचे आहे, तो हेतू न समजल्यास चर्चा वाद वाटू शकते, तसेच करमणुकीसाठी मर्यादित वाद घातला जाउ शकतो, कायमच गंभीर राहून काम करणे सगळ्यांनाच आवडते असे वाटत नाही.

पण बहूदा अशा चर्चेला/मर्यादित वादाला तुमचा आक्षेप नसावा असे वाटते.

‘आपले काम चोख करत रहा’ (व त्याबद्दल देवाकडे काही मागू नका) हा संदेश

आपले काम चोख करताना ते मला नेमून देणारा देव असलाच पाहिजे, अन् मी त्याचे नांवही अधून मधून घेतलेच पाहिजे हे कशावरून?

(गोठलेल्या मताचा)
आडकित्ता

ता.क.
स्वच्छ विचारवाल्या कवींनी देव आहेच, अन् नारद *आहेत* व तो शेतकरी(ही आहे, व,) हे भक्तच् आहेत हे गृहित धरून टाकले आहे. याबद्दल असहमत. देव नाही इथून सुरुवात करून, किंवा देव आहे किंवा नाही हे चर्चेत न घेताच ती गोष्ट पुनः लिहा ही विनंती.

वाद घालायला माझी हरकत नाही. मतांतरे होण्यासही हरकत नाही परंतु वाद घालताना ते मुद्देसूद असावे. पोरकट वाद, वैयक्तिक उणीदुणी, उगीचच शंका आणि कीस काढत राहणे वगैरे हेल्दी वादाची उदाहरणे नाहीत. आडमुठेपणा हे देव मानणार्‍यांचे किंवा न मानणार्‍यांचे वैशिष्ट्य नाही.

देव आहे किंवा नाही यावर वाद घालणे, प्रत्येक बाजूने आपल्या म्हणण्यावर ठाम रहाणे, प्रसंगी एक दुसऱ्यांना मूर्ख, पुराणमतवादी वगैरे म्हणणे यांतून मार्ग कधीच निघत नाही.

मार्ग काढायचा आहे हे केवळ गृहितक आहे. कदाचित मार्ग काढायचा नसेलच. देवाची असलेली आणि नसलेली काठी ;-) घेऊन इतरांना झोडपता येते ना मग झाले तर. देवाचे नाणे कोणत्याही बाजूने पडले तरी कौल पडतोच. ;-)

लेट गो, जाऊ द्या हो, आता रजा घेतो हं! अशी वृत्ती नसेल तर वाद फक्त चिघळतच राहतात. किंबहुना, ते चिघळावे हाच उद्देश असावा. कोण जाणे!

अशा प्रकारच्या 'पाडलेल्या' बोधकथा पुर्वी ऐकलेल्या आहेत. काय बोधामृत पाजायचे आहे हे अगोदर गृहीत धरुन त्याभोवती कथा गुंफलेली असते. प्रवचनात अशा कथांचा सुकाळ असतो. आपापल्या पंथांचा प्रचार व प्रसार करण्यासाठी अशा कथा वापरल्या जातात. कालांतराने वापरुन वापरुन गुळगुळीत झाल्या कि नवीन कथा पाडल्या जातात. यातुन मनोरंजन होते. कथेकरी बुवांना श्रोते कम अनुयायी मिळतात. अनुयायी वाढले की मठ तयार होतात.
अस्तिक नास्तिक वाद तर शतकानुशतके चाललेच आहे. अशा वादांना अंत नसतो. पण यातुन वाद-संवादाची खाज भागते. ती पुनःपुन्हा उफाळून येत असते. हे असच चालायच.
प्रकाश घाटपांडे

• यापेक्षा अबू बेन आदेमचा देव बरा आहे.
• बाप दाखव ...' भूमिकेवर आडमुठेपणाचा आरोप अनुचित आहे.
• अधिक अवघड काम मिळाल्याची तक्रार नारद करू शकले असते.

शी काय बोअर लेख आहे. माझ्या जन्म पत्रिकेनुसार मी राक्शस गणाचा. मला वाद घालायला आवडतो, भांडायला आवडते. मला त्यातून (आसूरी म्हणा हवं तरं) आनंद मिळतो.

लेख वाचताना असे वाटले कि वाघाचे चामडे अंगावर घेतलेली शेळी समोर आहे. आणि मला लगेच प्रतिसाद देणे भाग पडले.

लेखाची सुरवात कोणत्यातरी लेखकाच्या (त्याचे नांव देखील दिले गेले नाही) मताने सुरवात केली आहे. ते मत लेखकाला 'अगदी पटले' असे देखील कुठेही न म्हणता उगीचच आपल्या बालपणीची गोश्ट सांगण्याचा प्रयत्न केला आहे.

गोश्ट गैर नव्हती. गोश्ट सांगण्यात देखील काही गैर नाही. पण इतर कोणा लेखकाचे विचार वा मते पुढे ढाली सारखे ठेवून त्यामागे लपत देवा बद्दलच्या लहान मुलांना सांगण्याजोगी कल्पना इतरांना सांगणे मला अजिबात आवडले नाही.