लेखातील दुवा दिसत नसल्याने येथे परत देत आहे.
चन्द्रशेखर

मिरांडा यांना आदरांजली! त्यांनी व्यंगचित्रे रोचक आणि मार्मिक असत!

ऋषिकेश
------------------
कधी कधी तुम्ही काय बोलताय हे तुम्हालाहि कळत नाहि, इतके तुम्ही हुशार आहात का?

मिरांडा यांची चित्रे फार लक्षात राहण्यासारखी असत. माझ्या वडिलांनी मला प्रथम या कलाकाराच्या चित्रांकडे बघायला शिकवले हे आठवते.

ही एक बातमी - बेनेगलांचा त्रिकाल मारिओ यांच्या कुटुंबावर आधारित आहे अशी माहिती मिळाली. (हे अर्थातच मला माहिती नव्हते).

मिरांडा गोवेकर वगैरे असतील पण ते अस्सल मुंबईचे कार्टुनिस्ट होते. विशेषतः राही यांनी म्हटल्याप्रमाणे मुंबईच्या कोळणी, मासळी, त्यावर घिरट्या घालणारे कावळे वगैरे चित्रे फार आवडत.

मागे एखाद्या सिरिअलच्या टायटल्सच्या पार्श्वभूमीवर त्यांची व्यंगचित्रे येत का? नेमकं आठवत नाही.

माझ्या आठवणीप्रमाणे ती सिरियल मालगुडी डेज ही होती पण त्याची रेखा चित्रे लक्ष्मण यांची होती.

चन्द्रशेखर

मिरांडा यांना आदरांजली!

मी जेंव्हा वयात येत होतो तेंव्हा त्यांची व्यंगचित्रे जी वर्तमान पत्रा व्यतीरीक्त येत असत, कदाचित दिनदर्शिका अथवा कोणत्यातरी मासिकातील असावीत, मन लावून, अगदी आवडीने पहात असे. कारण भल्या मोठ्या चित्रात ही प्रत्येक छोट्या-छोट्या चित्रामध्ये काहितरी स्टोरी आहे असे जाणवायचे. जास्त वेळ पाहिल्यावर ती चित्रे मला चलतचित्रेच आहेत असे वाटू लागायची. त्यातील स्त्रीयांची चित्रे मी आंबट शौकिनासारखी पहात असे.

समयोचित स्मरणलेख आवडला. मिरांडा यांनी व्यंगचित्रकलेचे कोणतेही औपचारिक प्रशिक्षण घेतलेले नव्हते हे वाचून नवल वाटले. जन्मजात प्रतिभा म्हणतात ती हीच तर. त्यांच्या चित्रांत काळानुरुप होत गेलेला बदलही रोचक आहे. उत्तरोत्तर त्यांची चित्रे अधीक धीट होत गेली.
मिरांडा यांना आदरांजली. आंतरराष्ट्रीय कीर्तीचे भारतीय लोक झपाट्याने काळाच्या पडद्याआड जात आहेत आणि इतर बरेच रांगेत उभे असल्यासारखे आहेत ही कातर करुन टाकणारी जाणीव आहे. (किंवा वय झाल्याचे लक्षण आहे!)
सन्जोप राव
दर्द मिन्नत-कशे-दवा न हुवा
मैं न अच्छा हुवा, बुरा न हुवा

मारिओ मिरांडा यांच्या व्यंगचित्रांचा मी सुध्दा चाहता (फॅन) आहे. त्यांना मनःपूर्वक आदरांजली. मारिओ मिरांडाच्या चित्रांवरून ते नेहमी मला तरुण, मिश्किल आणि रसिकच वाटायचे. त्यांनी व्यंगचित्रे काढणे नेमके कधी थांबवले (होते की नाही?) ते ठाऊक नाही, पण त्यांनी पूर्वी काढलेली चित्रेसुध्दा आता आताच पाहिल्यासारखी वाटतात, इतकी त्यांची स्मृती खोलवर रुतून बसली आहे.
थोडेसे अवांतरः साठी उलटलेल्या वरिष्ठ नागरिकाला एका माणसाने विचारले, "कोणाला वृध्द म्हणायचे?"
त्याने उत्तर दिले, "थांबा, मी माझ्या वडिलांना विचारून सांगतो."
त्याचे वडील लिथेच होते. त्यांनी सांगितले, "माझ्याहून दहा वर्षांनी मोठ्या लोकांना वृध्द म्हणायला माझी काही हरकत नाही."
थोडक्यात आपले वय झाल्याचे लक्षण कोणालाच स्वतःत दिसत नाही. आणि तेच माझ्या मते चांगले आहे.