लेखातील दुवे दिसत नाही आहेत. ते खाली देत आहे.
आणखी एक बातमी http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/2065956.cms

पण इंग्लीश. (उदा. बातमी.) http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/2061678.cms

प्रतिसाद लिहिताना १०% हून अधिक रोमन अक्षरे वापरू नयेत. प्रतिसाद लिहिताना १०% हून अधिक रोमन अक्षरे वापरू नयेत. प्रतिसाद लिहिताना १०% हून अधिक रोमन अक्षरे वापरू नयेत. प्रतिसाद लिहिताना १०% हून अधिक रोमन अक्षरे वापरू नयेत.

' आपल्या मते इथून पुढे साधारण दहा वर्षांनी मराठी साहित्यात नवीन कवी आणि लेखक निर्माण/प्रसिद्ध होतील का?'

होतील पण त्यांची संख्या फारच कमी असेल असे वाटते.

चर्चेच्या प्रस्तावात दिलेले मुद्दे विशेषतः कला शाखेविषयी औदासिन्य, मराठी माध्यमातून शिक्षणाचे घटते प्रमाण, इंग्रजीचा सर्वत्र वाढता वापर (जो काळाची गरज म्हणून स्वीकारणे अपरिहार्य आहे), कारणीभूत आहेतच, त्याशिवाय मला वाटते

१. दूरचित्रवाणीचा प्रभाव - शेकडो वाहिन्या, मालिका, "रिऍलिटी शोज़" इ. च्या प्रभावामुळे मुलांचा तसेच पालकांचा बराच वेळ टिव्ही पाहण्यात जातो. त्यामुळे वाचनाबरोबरच इतर सामाजिक कार्यक्रम आपोआप कमी होतात.
२. 'ग्लॅमर'चा अभाव - कलाक्षेत्रातील इतर लोकांपेक्षा लेखक, कवी यांचे ग्लॅमर कमी आहे. याला निरनिराळ्या माध्यमांमधून लेखक साहित्यिकांना मिळणारे कमी महत्त्व आणि चित्रपट/टिव्ही कलाकारांना मिळणारे अवास्तव महत्व जबाबदार आहे. म्हणजे पर्यायाने आपण सर्व ("लोकांना जे हवे ते आम्ही देतो") जबाबदार आहोत. (क्रिकेटच्या ग्लॅमरमुळे इतर खेळांची होणारी घुसमट या प्रकारचीच.)

या गोष्टीही कारणीभूत आहेत.

आपल्या मते इथून पुढे साधारण दहा वर्षांनी मराठी साहित्यात नवीन कवी आणि लेखक निर्माण/प्रसिद्ध होतील का?'

१० वर्षांनी व्हायला हरकत नाही परंतु १०० वर्षांनी किती होतील किंवा होतील का असा प्रश्न पडतो.

कलाशाखेतही जाणारे हुषार विद्यार्थीही पाहिले आहेत, परंतु प्रामुख्याने मध्यमवर्गियांत ज्यांना सुखकर आयुष्याची ओढ आहे त्यांना योग्य मार्गाने झटपट पैसा मिळवण्यासाठी कलाशाखा उपयुक्त नाही असे वाटत असावे. तसेच, जे आधीच सुखवस्तू आहेत त्यांना आपली परंपरा, पत, पोझिशन टिकवण्यासाठी कलाशाखा अडसर वाटत असावी. जसे, डॉक्टरच्या मुलाला वडिलांचा उद्योग सांभाळण्यासाठी डॉक्टरच व्हावे असे वाटते किंवा त्याच्यावर तशी जबाबदारी पडते वगैरे.

मराठीकडे दुर्लक्ष होते ही गोष्ट नाकारून मात्र चालणार नाही. त्याला पालकांची अनास्थाही कारणीभूत आहे. लेखकांना ग्लॅमर नाही असे वरील प्रतिसादात म्हटले आहे ते खोटे नाही. मराठी सोडा परंतु इंग्रजी वाचनही मुले फार करतात असे वाटत नाही. यावर एक उदा. उपाय म्हणून द्यावेसे वाटते.

अमेरिकेत बालकथा लिहिणार्‍या लेखकांना शाळांत आमंत्रित केले जाते. मुले त्याच्याबरोबर पूर्ण दिवस घालवतात. त्याला लेखन करायची इच्छा कशी झाली, त्याने कोणती पुस्तके लिहिली, त्यातून त्याला कसा आनंद मिळाला इ. गोष्टींवर बोलणे होते. दरवर्षी मुले अभ्यासक्रम म्हणून पुस्तके लिहितात, त्याचे मुखपृष्ठ तयार करतात, चित्रे बनवतात. लेखक ज्या दिवशी शाळेत येतो त्या दिवशी या पुस्तकांचे प्रदर्शन होते. (बालकथेचा संदर्भ आला कारण मला प्राथमिक शाळेबद्दलच माहित आहे. पुढच्या वर्गांत कसे काय होते त्याबाबत सध्या कल्पना नाही.)

याखेरिज, मुलांना त्यांच्या प्रगतीप्रमाणे पुस्तके वाचायला दिली जातात. ती अपेक्षित काळात वाचून त्यावर त्यांना संगणकावर प्रश्नावली सोडवावी लागते. त्यांना ग्रंथालयात काम/ मदत करता येते. पुस्तक प्रदर्शनात मदत करता येते.

टिव्ही किंवा संध्याकाळी ट्युशन क्लासेस, खेळाचे क्लासेस यामुळे जर मुलांना वाचनाला वेळ होत नसेल तरीही दिवसातून १५-२० मि. ते अर्धा तास वाचनाला मिळू नये ही अतिशयोक्ती वाटते. काळ बदलत आहे. पाढे म्हणणे, श्लोक म्हणणे हे जर कालबाह्य होत असेल तर आपण वेगळे उपाय योजले पाहिजेत.

ओंकारा,

लेका, तुला नक्की काय म्हणायचं आहे, नक्की कोणत्या मुद्द्यावर चर्चा अपेक्षित आहे हे निदान मला तरी स्पष्ट झालेलं नाही!

असो..

तात्या.

मराठी विषय ही भाषा/साहित्य असा शिकवला जात नाही.
कमालच आहे.आता काय बोलावं !

कोणताही कलावंत घडतो.तेव्हा काही गूण सोन्याचे असतात,अन् काही सोनाराचे.सर्वच मातीची, सूंदर गाडगी मडगी होत नाही.असा कूंभारांचा अनूभव असतो.त्यातली कितीतरी मातीचे गोळे टाकून द्यावे लागतात.म्हणजे बघा, मला मातीपासून सूंदर मूर्ती बनवायची आहे.त्यासाठी मातीचा दर्जा,चिखलाचा गोळा,पाण्याचे त्याच्यातले प्रमाण,आणि मग कूंभाराचे कोशल्य.मग एक सूंदर मूर्ती तयार होते.
जर आडातच नसेल तर पोह-यात कूठून येणार.
अवांतर:-आमच्या मार्गदर्शनामूळे अनेक विद्यार्थी , लेखक,कवी,म्हणून घडले, घडविले आहेत. नोकरी लागल्यावर,आणि लग्न झाल्यावर त्यांच्यातल्या या प्रतिभेचे काय होते कूणास ठाऊक.नंतर त्याला काही सूचतच नाही म्हणे आता हा आमच्या काळजीचा विषय आहे;)

आपला.
कूंभार,सोनार,