मात्र आनंद यादवांचा संघर्ष अजून संपलेला नाही एवढेच म्हणावेसे वाटते.

:-( सौरभ.

==================

तुकारामांच्या अपमानाबद्दल माफी मागितल्यावर साहीत्य संमेलनाच्या अध्यक्षपदाचे प्रकरण वारकर्‍यांनी लावून धरण्याचे कारण काय? बंडातात्या कर्‍हाडकर/सदानंद मोरे यांना विधानसभेचे तिकीट मिळणार असल्याचा संशय येतो. कारण समजायला कदाचित ३-४ महीने जावे लागतील. सदानंद मोरे यांच्यबद्दल अधिक संशोधनाची गरज आहे. मागे 'साधना' मध्ये त्यांची ग प्र प्रधानांशी की कुणाशीतरी झालेली जुगलबंदी वाचनात आली होती. त्यावरुन एकंदरीत अपरिपक्व व्यक्तिमत्त्व आहे असे वाटले होते. तो विषयही ज्ञानेश्वर होता. बंडातात्या कर्‍हाडकर/सदानंद मोरे यांच्यावर आम्ही बारकाईने लक्ष ठेवून आहोत. (बंडातात्या कर्‍हाडकर/सदानंद मोरे/विनायक(राव!) मेटे मंडळींना मोठे करण्याच्या प्रयत्नात असलेल्या 'राष्ट्रवादी सकाळ'वरही लक्ष आहे.)

मटामध्ये आक्षेपार्हे म्हणून दिलेला भाग हा टीव्हीवर दाखवलेल्या उतार्‍यांपेक्षा वेगळा आहे. टीव्हीवर उजव्यापानावर मधला परिच्छेद दाखवत त्यात बाईशी संबंधित वाक्ये होती. नीट वाचता आली नव्हती.

यादवांचा राजीनामा अनपेक्षित होता. बुद्धिवाद आणि झुंडशाही यात झुंडांचा विजय झाला आहे.

विठ्ठला पांडुरंगा..अरेच्च्या चुकलंच. विट्ठलराव पांडुरंगसाहेब आपल्यालाच काळजी.

यादवतात्या कर्‍हाडकर

तुकोबांबद्दल उलटसुलट लिहिणार्‍या, 'उचलली लेखणी - लावली कागदाला!' या पद्धतीने लिहिणार्‍या यादवांची कीव करावी तितकी थोडीच!

त्यांच्या पुस्तकातील ९३ व ९४ पानांवर त्यांनी तुकोबांवर जी मुक्ताफळे उधळली आहेत ती पाहिल्यावर यादवांचा सामान्य वकूब लक्षात येतो. आणि तो ध्यानी येऊन त्यांना क्षमा करावीशी वाटते!

असो..

आपला,
(वारकरी) तात्या.

न लगे मुक्ति आणि संपदा, मिसळसंग देई सदा!

आनंद यादव यांची माघार ही तर ऐतिहासिक चूक! हे साधना साप्ताहिक २१ फेब्रु २००९ च्या संपाकीय पान नं ३ वर वाचता येईल.
प्रकाश घाटपांडे

मटामध्ये आलेला जयंत पवार यांचा लेखही छान आहे. वारकऱ्यांचे बजरंग दल होत आहे ही दुःखद बाब आहे.
मटामध्ये आलेला जयंत पवार यांचा लेखही छान आहे. वारकऱ्यांचे बजरंग दल होत आहे ही दुःखद बाब आहे.
मटामध्ये आलेला जयंत पवार यांचा लेखही छान आहे. वारकऱ्यांचे बजरंग दल होत आहे ही दुःखद बाब आहे.
मटामध्ये आलेला जयंत पवार यांचा लेखही छान आहे. वारकऱ्यांचे बजरंग दल होत आहे ही दुःखद बाब आहे.

http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/4278353.cms

आपला,
(वारकरी) आजानुकर्ण

महाराष्ट्र टाईम्समधूनः

'माफी मिळवून संमेलनाध्यक्षाच्या विक्रमाचे सिंहासन शाबूत ठेवण्यात आनंद यादव यशस्वी झाले असते तर कोणाबद्दल काहीही लिहिले तरी माफी मागून त्यातून सुटता येते, असा चुकीचा संदेश जाऊन समाजात असा नवमाफियावाद प्रस्थापित झाला असता', अशा शब्दांत ज्येष्ठ साहित्यिक आणि संत साहित्याचे अभ्यासक डॉ. सदानंद मोरे यांनी यादवांना माफ न करण्याच्या वारकऱ्यांच्या भूमिकेचे समर्थन केले आहे.
आनंद यादव राजीनामा प्रकरणातील वारकऱ्यांच्या भूमिकेबद्दल 'महाराष्ट्र टाइम्स'कडे पत्र पाठवून डॉ. मोरे यांनी आपली भूमिका स्पष्ट केली आहे. या पत्रात ते म्हणतात, 'वारकऱ्यांकडूनच काय पण कोणाही संवेदनशील उदारमतवादी वाचकाकडून क्षमाशीलतेची, सौजन्याची व सवलतीची अपेक्षा करण्याच्या लायकीची 'संतसूर्य तुकाराम' ही कादंबरीच मुळात नव्हती.
आपली कादंबरी म्हणजे संशोधनावर आधारित असलेली वास्तववादी कृती आहे, असे नमूद करणाऱ्या यादवांच्या या दाव्याचा समाचार घेताना डॉ. मोरे म्हणतात, 'पारू, गंगी, शांती या मुलींना तुकोबा उधार माल देत, हात हातात घेण्याचा 'आंबटशौक' पुरवीत, भविष्य पाहाण्याच्या निमित्ताने हातात गोळी ठेवण्याचा बहाणा करीत, ही (व अशी अनेक) वास्तवे कोणत्या संशोधनातून उपलब्ध झाली, असा प्रश्ान् विचारणाऱ्या वारकऱ्यांना यादवांनी, तुम्हास कादंबरी कशी वाचायची हे कळत नाही, असे सुनावले होते.

-----------------

कादंबरीत खरेच असे लिहिले असेल तर यादव यांना असे लिहिण्याची काय गरज होती हे खरेच समजत नाही. तुकारामांच्या चरित्रावर असे शिंतोडे उडवण्याचा त्यांना अधिकार नाही. तुकारामांच्या आयुष्यातील घडलेल्या गोष्टींचे पुरावे गेली कित्येक वर्षे कोणालाही मिळालेले नाहीत. शासकीय चरित्र व गाथा, नेमाडे, चित्रे यांनी तुकारामांविषयक लिहिलेली पुस्तके व तुकारामांच्या अभंगातूनही तुकारामांच्या आंबटशौकाबद्दल कधी असे क्लू मिळालेले नाहीत. आनंद यादव यांचा या कादंबरीच्या निमित्ताने पाय घसरला होता असे खेदाने म्हणावेसे वाटते. त्यांनी तुकारामांवरील आरोपांबाबत स्पष्टीकरण व पुरावे द्यायला हवे होते. वारकर्‍यांचा राग समजण्यासारखा आहे. (मात्र त्यांच्या झुंडशाहीला माझा विरोध आहे. )

श्री. लक्ष्मण रामचंद्र पांगारकर यांचे 'श्री तुकाराम चरित्र' वाचताना ते अत्यंत नावाजलेल्या, कर्तव्यदक्ष, धर्मपरायण, विठोबाभक्त घराण्यात जन्माला आले होते आणि त्यांच्या घराण्याकडे देहू बाजारपेठेचे वंशपरंपरागत 'महाजन' पद चालत आलेले होते असे दिसले.
जिज्ञासूंनी 'प्रकरण दुसरे : पूर्वपीठिका' वाचावे.(पुस्तकातील पान ४७. स्कॅनिंगचे पान ६८)
पांगारकरांचा हा ग्रंथ महिपतीच्या तुकोबा चरित्राबरोबरच (महिपतीची संतचरित्रे ऐतिहासिक कसोटीवर योग्य मानली गेली आहेत.) इतर असंख्य ऐतिहासिक साधनांवर आधारलेला असल्याने अधिकृत मानता येईल.

अशा घराण्यात त्याकाळी असले अचकट-विचकट चाळे करणे, स्त्री-लंपट वागणे हे सर्वथैव निषिद्ध असावे. तसेच असे नावानिशी (पारू, गंगी आणि शांती) वर्णन देणे हे केवळ कोण्या विकृत मेंदूतील कल्पनाच असू शकते. मटातले उतारेही भंपक आहेत. तुकारामबुवांना आलेले वैराग्य हे त्यांचे पूर्वचिंतन आणि वयाच्या एकविसाव्या वर्षी भोगावा लागलेला महादुष्काळ (इ.स्. १६२८,२९ आणि ३०), प्रथम पत्नी आणि मुलाचा मृत्यू , दिवाळखोरी या सार्‍यांचा एकत्रित परिपाक होता. पूर्वी केलेल्या दुष्कृत्यांचा पश्चात्ताप होऊन त्यांना वैराग्य आले असे म्हणणे निराधार आहे.

आनंद यादवांनी असे लेखन का आणि कशाच्या आधारावर केले असावे? असा प्रश्न पडतो.

मला यात परकीय शक्तींचा हात असल्याचा संशय येतोय. :-))(हळूच घ्या)

एकंदरीत यादवांनी लिहिताना हात सैल सोडला आहेच. त्याबद्दल योग्य मार्गाने सरकारी कारवाई करता आली असती. वारकर्‍यांनी माफीची अपेक्षा करणे योग्यच वाटते. फक्त साहीत्य संमेलनाच्या तोंडावर हा वाद कसा निर्माण झाला याचे उत्तर मिळत नाही.

कादंबरी कधी प्रकाशित झाली होती याबद्दल कोणी माहिती देईल काय? याधीही किर्कोळ स्वरुपात याच् कादंबरीबवरून वाद झाला होता आणि तेव्हा या कादंबरीची एक प्रत वारकरी संघाच्या मोरे मंडळींना दिली असल्याचे यादव यांचे प्रतिपादन वाचनात आले होते.

अभिजित यादव
कर्‍हाड.

या विषयावरील तंबी दुराई यांचे दोन फुल एक हाफ वाचनीय आहे. :०

http://www.loksatta.com/daily/20090322/lr06.htm