निष्कर्ष आवडले, पटले.. दातांची रचना वगैरे आधी ऐकले होते, पण बाकीचे मुद्दे नवीन वाटत आहेत.. शेवटचं उदाहरण् देखील पटले.
पण, म्हणून मांसाहार करू नये अशी आग्रही भुमिका पण असू नये.. ज्याची त्याची आवड..
बाय द् वे, चिम्पाझी,गोरीला वगैरे माकडं मीट खातात.. कमी खातात, पण खातात. गुगल वर शोधून् पाहीले.. ९०% आहार शाकाहारी असतो, परंतू शिकारीला बाहेर् पडले तर् ते सुद्धा मीट् खातात्.. आपण फक्त शिकार नाही करत्.. :)

१. सारे कपी शाकाहारी आहेत का?
नसावेत.
२. माणसाच्या डोळ्यांकडे पाहिलेत का? शाकाहारी प्राण्यांचे डोळे बाजूला असतात (इकडे-तिकडे पाहण्यासाठी, भक्ष्य ठरू नये म्हणून) तर मासाहारी प्राण्यांचे समोर (भक्ष्य पकडता यावे म्हणून).

मानव कंदमुळासोबत सुरुवातीपासूनच मांसाहार करीत असे (आठवा, तो 'शिकारी' होता.) शेती व शाकाहारावरचे पूर्ण अवलंबन हा त्या पुढचा टप्पा आहे असे तो मानतो.

त्याच्या मते, शास्त्राच्याच भाषेत बोलायचे झाल्यास, मिश्राहारी* माणसे जगत आहेत नि पुढच्या पिढीलाही मांसाहारी बनवू/राखू शकत आहेत या दोन बाबी माणूस मिश्राहारी नाही हा मुद्दा खोडून काढावयास पुरेसे आहेत. (मिश्राहारी नसेल, तर आता झाला असेल :) )

* पूर्ण मांसाहारी माणसे पाहण्यात नाहीत. (शिल्लक राहिली नसावीत का?)

आता तसेच सफरचंद आणि जिवंत कोंबडीचे पिल्लु एका निरागस , भुकेल्या ,(माणसाच्या)बालकाच्या समोर ठेवा.
बालक ते सफरचंद खाउन टाकेल आणि त्या पिलाशी खेळण्यात मग्न होइल.
बछडे सफरचंद् खायचा विचारही करणार नाही.
बालक त्या पिलाला मारुन मग खाण्याचा विचारही करणार नाही.

खायच्या गोष्टी कोणत्या हे दुसर्‍याने सांगितल्याशिवाय मुलाला कळणार नाही. त्याला फक्त गोष्टी तोंडात टाकणे, चावणे माहीत असणार. खुळखुळा चावल्यावर भूक भागत नाही हे त्याला अनुभवाने समजेल. पिलू त्याला सापडणार नाही आणि सापडले तर तेही नक्की तोंडात घालायचा प्रयत्न मूल नक्की करेल. वरील प्रयोग तुम्ही करून पाहिला आहे का? केल्यास कदाचित तुमचे मत बदलेल. ज्या घरात मटन शिजते ते लोक मुलाला चांगले शिजलेले हाडे नसलेले मटन नक्की खायला देतील. कच्चे जिवंत पिलू खायचे नसते हे त्याला कालांतर कोणत्या ना कोणत्या मार्गाने समजेलच.

माणसाला उडता येत नाही (पण मेंदू होता म्हणून)विमानाचा शोध लावला आणि पक्ष्यांपेक्षा उंच उडू लागला.
माणसाला कच्चे मटन(/कच्च्या भाज्याही काही अंशी) पचत नसावे पण शिजवल्यामुळे तो ते आता सहज खाऊ शकतो.(आधी तो कच्चे मटन पचवू शकत असावा. पण वणव्या भाजल्या गेलेल्या प्राण्याचे मांस तोडायला आणि चावायला सोपे आहे हे त्याच्या ध्यानात आल्यावर शिजवणे /भाजणे प्रकाराचा शोध लागला)

आपले पूर्वज काय खात होते याबद्दल एक सविस्तर लेख येथे आहे. त्याचा कृपया आस्वाद घ्यावा.

मी आजही पिलाला मारून खाण्याचा विचार करू शकत नाही. तुम्ही माझ्यासमोर एका ताटात सफरचंद ठेवा आणि दुसर्‍या ताटात तंदुरी चिकन ठेवा. मला जे आवडते ते मी खाईन. किंवा दोन्हीही खाईन. चिकन तेथेच खाईन आणि सफरचंद खिशात घालून नेईन. ;-)

अभिजित...

सांगितला आहे, त्यामुळे वाचायला रस वाटला.

चर्चेवरून असे दिसते आहे, की लेखकाच्या मते मनुष्याने "मुख्यत्वे" शाकाहारी असावे. असेच बहुधा दिसते. मांसाहार करणार्‍यांच्या आहारात बहुतांश पदार्थ वनस्पतिजन्यच असतात. (कमीतकमी भारतीय मांसाहारात.) उदाहरणार्थ बिर्याणीत मांसापेक्षा भातच अधिक असतो, वगैरे.

त्यामुळे लेखकाच्या मुद्द्यांना आजच्या मांसाहारातच आधार मिळतो.

(माणसाचा आहार मुख्यत्वे शाकाहारी असावा असे 'मन' यांचा रोख आहे, की पूर्णत्वे शाकाहारी असावा असा रोख आहे? हे नीट समजले नाही. 'मुख्यत्वे' म्हणायचे असेल तर त्यांचे वेगवेगळे मुद्दे त्या मताला पोषक आहेत. 'पूर्णत्वे' म्हणण्यासाठी पुरेसे नाहीत.)

वेगळा प्रयोग : लहानपणी काजूचे कच्चे बोंड आणि कच्चा मासा समोर ठेवला असता तर मी बहुधा कच्चे बोंड खाल्ले नसते. काजूचे कच्चे बोंड खाऊन तोंड भयंकर पोळल्याचा अनुभव मी अजून विसरलेलो नाही. खडू, पेन्सिली, मुंगळे सगळे काही तोंडात टाकायची माझी सवय होती असे घरचे लोक मला सांगतात - त्यामुळे मासा खाल्ला असता असे वाटते.

भाग्यश्री,तो, अभिजीत् राव , धनंजयराव आपणा सगळ्यांचे ह्या लेखाची दखल घेतल्याबद्दल आभार.
यथाशक्ती आपल्या प्रतिसादांना उत्तर् देतोय.(आणि उशीरा दिल्या बद्दल् दिलगीर आहे.)

भाग्यश्री:-
बाय द् वे, चिम्पाझी,गोरीला वगैरे माकडं मीट खातात.. कमी खातात, पण खातात.
हो. ते खातात.मी ही आत्ता तपासलं. पण प्रमाण अल्प.(ते त्यांना इतर काही उपलब्ध नसेल तरच्
"मीट" खातात, असं एका अमेरिकन "शाकाहार प्रसार" संकेत् स्थळावर् दिसलं.त्यात नक्की तथ्यांश किती, ह्याची कल्पना नाही.)
पण जर ते तसं असेल, जास्तित जास्त सुटेबल आहार शाकाहार असावा असं वाटत्यं.
(आणि नसेल, तर वरच विधान तितक्या ठामपणे म्हणता येणार् नाही.)

तो.
बाकी प्रमुख खाद्य शाकाहार आहे इतकेच म्हणणे असेल तर इतक्या सव्यावसव्याची गरज नाही. कुठल्याही घरचा रोजचा मेन्यू देखील पुरेसा आहे.
हा सल्ला खरच छान वाटला.
पु.लं. च्या रावबहादुराने बेळगावची जन्-भाषा कोणती ह्यासाठी समिती नेमायची गरज् काय? असं विचारलं.
रावसाहेब म्हणतात "...दुकानांच्या पाट्या ज्या भाषेत् असतील् ती जन्-भाषा नाही काय् हो?"
आणि हे वाचुन् आपण् स्वतःलाच् एक् टपली मारुन् घेतो.अरेच्चा! इतकं साधं कसं कळलं नाही?
तसच माझं हे वाचुन् झालं.
अगदि साधी सोपी पण् अचुक् कमेंट् आहे ही तुमची. मानलं तुम्हाला.

अभिजीत्, तुम्ही दिलेल्या दुव्या प्रमाणे आपले पुर्वज् काय खात् होते ते पाहिलं.
पण् माझ्या माहिती नुसार्, हे सगळं आहे ते हिम् युग् येउन् गेल्या नंतरच.(फक्त् १०-१२ हजार वर्षे झालित.
उत्क्रांतिच्या मानाने हा काळ नगण्य आहे.) आणि ते सुद्धा आत्यांतिक् थंडी आणि प्रतिकुल् वातावराणामुळे उप्लब्ध् फळे-कंदमुळे मिळत नसल्या मुळे "शिकार्" सुरु झाली असं म्हण्तात.
(पुन्हा तेच, याच्या उलट सिद्धांतही मिळु शकतात.)

धनंजय राव, मला माणसाने "शक्य तितका " मांसाहार टाळा असं म्हणायचय, कारण् ते प्राकृतिक् अन्न नाही.
(पण् एकुण् जगाची लोक् संख्या व उपलब्ध् अन्न साठा पाहता, सर्वांनीच (केवळ)शाकाहारी बनणे हे सध्या तरी अशक्य वाटतय.)

बाकी सगळ्यांना :-
कोंबडीच्या पिलाला न खाणे ही बालकाचे कृती आहे,
पण त्यावरुन व्यक्तिगणिक निष्कर्श बदलताहेत.आणि हे स्वाभाविक् आहे.
एकाच घटनेबद्दल आपले दृष्टिकोन वेगवेगळे असु शकतात, निष्कर्श वेगळे असु शकतात.
आपल्या निष्कर्शाशी सहमत् नसलो, तरी त्याचा आदर मला आहे.

आपली मत, दृष्टिकोन् वाचले.काही पटले.
माझ्या पुरता मी आता समारोप् करतोय.

जन सामान्यांचे मन

माणसाची रचना नैसर्गिकरित्या "कच्चे" मांस खाण्यायोग्य नाही आहे हे जरी सत्य असले तरी माणसाला "मेंदू" नावाचा अवयव विकसित रूपात दिला आहे. ज्याचा उपयोग करून तो मांसावर प्रक्रिया करून त्याचा आस्वाद घेऊ शकतो त्यामुळे इतर शाकाहारी प्राण्यांसारखी रचना असूनही मांसाहार माणसास वर्ज्य नाहि या मताचा मी आहे!
काहि पटतंय का?
एकदा हे लक्षात घेतले तर प्रस्तुत लेखातील चारही मुद्दे पोकळ ठरतात

(विकसीत मेंदु असलेला प्राण्याच्या कळपातील एक खवैय्या) ऋषिकेश

विषयाच सादरीकरण 'झकास' होतं. १० पैकि १० गुण. आवडलं आपल्याला.

माझ्या मनात मात्र एक शंका आहे. सध्या आपण शाकाहारी असू मांसाहारी असू कि मिश्राहारी असू. पण पूढे काय होणार? सध्या जे काही शेतात पिकवले जाते त्यात रसायनांचा सहभाग असतोच. मांसाहार करणार्‍यांनाहि माहीत असेलच कि जे ते खातात त्या औषध-रसायनांचा प्रभाव असतोच. मग खरच चांगलं ते काय? मूल जन्माला येण्यापासूनच औषध-रसायनांचा मारा आपल्या शरिरावर होतोय मग,पूर्ण नैसर्गिक अन्न आज/ उद्या आपल्याला पचेल कां?

आता एकदा मुद्दे मांडुन आणि त्यावर् माझे व्ह्युज् देउन् आणि इतरांचा दृष्टिकोन एकदा ऐकल्यावर
ह्या चर्चेत अधिक लिहायचं नाही असं ठरवलं होतं.(कारण् कदाचित् त्याने चर्चा तिथच गोलाकार फिरली असती.)
पण आपण एक इंटरेष्टिंग (ह्याला मराठित् काय् म्हणु?) आणि नवीन मुद्दा मांडलाय.

हे अगदी खरं की रसायनांचा भडिमार् होतोय.
सध्या मी जिथं राहतोय,(मिल्टन कीन्स,ब्रिटन) इथं एकुणच शाकाहारी आणी भारतिय खाणं
इतक्या सहजी मिळत् नाही.आणि त्यात् पुन्हा कामाच्या व्यस्ततेनं मला डेस्क वरुन हळणं पण् अजाम् अवघड होतं.
त्या काळात सलग आठवडाभर, मी नैसर्गिक शेतीतुन (ऑर्गॅनिक) पिकलेली फळं ब्यागेत भरुन आणत होतो आणि खात होतो.
एखाद दिवस् जेवण, पुन्हा आठेक दिवस हाच उद्योग.
सध्यातरी मला ह्यातुन तत्काळ काही तोटा, आजार,दुखणं झालेलं नाहिये.
(दीर्घ काळानी उद्भवणारी समस्या सुरु झाली असल्यास कल्पना नाही.(म्हंजे, जी सध्या जाणवत् नाहिये, पण सुरु होउन् गेलिये,
भविष्य कालीन् आपत्ती म्हणुन.))
पण सध्या तरी मी अगदिच तंदुरुस्त आहे.
आपण म्हणता ते परिवर्तन अजुन तरी झालेलं नसावं.(असा आपला माझा अंदाज आहे.)
एखाद्या तज्ञाचं मत् जाणुन घ्यायला नक्की आवडेल.

ता.क.:- मला गवळ्याकडलं(माह्या म्होरं म्हस पिळुन कहाडलेलं) घट्ट् दुध, उकळुन सायी सकट प्यायला लै आवडतय.
पन् माह्या थोरल्यास हेच दुध बिन-पान्याचं पचत न्हाइ.

बहुदा त्याची "ती "अवस्था सुरु झाली असावी.

अवांतरः-
हरित क्रांतिचा जनक, इनॉर्गिक् खतांचा सर्वात् मोठा संशोधक पर्यावरण नॉर्मन बोरलॉग ह्यांना एकदा
"इनोर्गॅनिक खतांचा पर्यावरणावर परिणाम " ह्यावर बोलतं करायचा प्रयत्न एका पत्रकाराने केला असता,
त्यांनी फक्त एक प्रतिप्रश्न केला " पर्यावरण महत्वाचे की माणसाची भूक".
याचं उत्तर् ना त्या ऐकणार्‍याकडे होतं, ना माझ्याकडे आहे.
काहीही म्हणेन, तरी ते चुकच असेल, अशी भीती वाटते.

(तूर्तास शाकाहाराकडे झुकलेले)
जन सामान्यांचे मन

जन सामान्यांचे मन

ता.क.:- मला गवळ्याकडलं(माह्या म्होरं म्हस पिळुन कहाडलेलं) घट्ट् दुध, उकळुन सायी सकट प्यायला लै आवडतय.
पन् माह्या थोरल्यास हेच दुध बिन-पान्याचं पचत न्हाइ

क्रौर्य हे मांसाहारात गृहित धरून शाकाहाराची भलावण करणार्‍यांनी सर्वात आधी दूध पिणे बंद करावे हि नम्र विनंती. गाय/म्हैस दुध 'देते' हे जे शाळेत शिकवलं आहे, ते मुळातच चुकिचे आहे. ती 'देत' नाही. ती ते दूध तिच्या बाळासाठी बनवते अन आपण ते त्या बाळाच्या तोंडून हिसकून 'घेतो'

प्रवर्ग व दातांची रचना:
सर्व माकडे : शेपटी व बिनशेपटीची मिश्राहारी आहेत. जितके मांस/अंडी 'मासाहारी' माणूस खातो, तितक्याच प्रमाणात तिथे प्राणिज अन्नाचा समावेश आहे. त्यांत अंडी, मुंग्या, उधई, पक्शी व मांसही येते.

२.मांसाहारी प्राण्यांची शरीर रचना वैशिष्ट्य म्हणजे अति तीक्ष्ण दात जबड्याच्या समोरील भागात् असतात.(थोडेफार् ड्रॅक्युलासारखेच,भयावह) उदाहरणः- कुत्रा,वाघ,लांडगा.

Gorilla Teeth

ही आहे गोरिलाच्या दातांची रचना.

dog teeth

हे आहेत कुत्र्याचे दात. बघा बरं फरक?

चावून लाळ मिसळणे.
लाळ ही पिष्टमय पदार्थांच्या पाचनासाठी आवश्यक आहे. मांसाहारात प्रोटीन्स आहेत. तिथे रवंथ / अती चावणे आवश्यक नाही.

अपेंडिक्स:

पण ह्या अवयवाची उपस्थिती हेच सुचित करते की मानवी शरीर तुर्तास शाकाहारास जवळचे आहे.
शाकाहारच ते प्रमुख्याने नीट पचवु शकते.

हास्यास्पद विधान.
माणसात अपेंडिक्स् हे 'वेस्टिजिअल' आहे. म्हणजे निरुपयोगी. त्यात कोणतीही पचनक्रिया होऊ शकत नाही. गरज नाही म्हणून वेस्टिजिअल्. उदा. ३री पापणी, शेपूट इ. रवंथ करणारे प्राणी त्यात् सेल्युलोझ् पचवतात. माणूस् त्याच सेल्युलोजचं 'फायबर' बनवतो : शौचास साफ होण्यासाठी.

आवडत नाही म्हणून खात नाही इतकंच् म्हणा. उगा मानवी आहार वगैरे सांगू नका. ते सफरचंद अन् कोंबडीचं पिल्लू इ. फालतू उदाहरण काही कामाचं नाही.