मंजु सर्वच लेख छान झालेले आहेत. अभिनंदन.

आपण कितीही दावे करोत, पण आपल्यात एक कठोर मुख्यध्यापक दडलेला असतो आणि बर्‍याच वेळेस तो आपल्या पालकत्वावर मात करत असतो. त्याचबरोबर आपण जी स्पर्धा पाहत असतो तेंव्हा आपल्या मुलांचे कसे होईल ही भावनाही आपल्याला अस्वस्थ करत असते.

त्यामुळे मुलांचे मोठे होणे हे आपण एक प्रक्रिया म्हणून न पाहता एक एक टप्प्याची स्पर्धा म्हणून पाहत असतो. ( आता दहावी मग बारावी मग महाविद्यालय मग नौकरी इत्यादी इत्यादी).

कधी वाटते अमिरखानचा चित्रपट पाहुन सर्वसामान्याची अशी अपेक्षा होऊ शकते की अशी मुलं असेच नेत्रदिपक यश मिळवू शकतात.

त्यामुळे हा एक चित्रपट आहे हेही लक्षात ठेउन तारतम्याने विचार केला पाहिजे.

एका वेगळ्या लेखनपद्धतीने माहिती देणारी ही लेखमालिका आवडली.
'तारे जमीं पर' या चित्रपटाने जनजागृती करण्याचे कार्य केले आहे. त्याबद्दल आमीरखानचे अभिनंदन तर आहेच. पण त्या अनुषंगाने चित्रपट आणि वास्तव यातला फरक स्पष्ट केल्याबद्दल लेखिकेचे अभिनंदन.
एक शंका अशी आहे की डिस्लेक्सिया इंग्रजी माध्यमात शिकणार्‍यांच्या बाबतीत चटकन लक्षात येऊ शकतो. (जसे - स्पेलिंग चुकणे, अक्षरे उलटी लिहिणे इ.)तसे प्रादेशिक भाषेत शिक्षण घेत असलेल्या मुलांमध्ये डिस्लेक्सियाची कोणती लक्षणे दिसतात?

मंजूताई अतिशय दमदार लेख.. मस्त शैली .. या हटके विषयावर इथे लिहिल्याबद्दल आभार आणि इतक्या उत्तम लेखनाबद्दल अभिनंदन.. अश्याच वेगवेगळ्या विषयांवर वाचायला आवडेल.
तुमचा लेख वाचून काहि शंका डोकावल्या त्यावरही इथे चर्चा झालेली आवडेल:
१. लेखाच्या सुरवातीला डिस्लेक्सियाशिवाय इतरही तत्सम रोगांचा उल्लेख होता. त्यबाद्दल कोणाला काहि माहिती आहे का?
२. पालकांना सक्तीच्या मानसिक समुपदेशनाची गरज आहे असे वाटते का?
३. डिसलेक्सिया अथवा तत्सम आजार नसलेल्या पण आकलनक्षमता कमी असलेल्या मुलाबद्दलही हाच दृष्टीकोन हवा असे वाटत नाहि काय?
४. अभ्यासक्रम निश्चित करून व्यक्तीसापेक्ष शिक्षणपद्धती हवी का?

-ऋषिकेश

या कठिण विषयाचे वेगवेगळे पैलू उलगडून दाखवत तुम्ही माहिती दिली आहे. अभिनंदन आणि धन्यवाद.

तीन भाग आवडले.

अजुनही बरेच काही लिहू शकाल. जसे हे वेगवेग़ळे प्रकार कसे ओळखावे, चाचण्या, वैद्यकिय उपाययोजना, सरकारी अनुदान, प्रकल्प, योजना, महाराष्ट्रातील या विषयातील वेगवेगळ्या संस्था इ.

कृपया जरुर लिहा.

लेख/अनुभवकथन आवडले.
डिस्लेक्सिया आणि तत्सम गुणधर्मांबद्दल भरपूर माहिती सर्वांपर्यंत पोहचवली जावी म्हणजे अशा मुलांना निष्कारण शिक्षा होणार नाहीत असे वाटते.

खुपच छान,
आपले लेखन खुपचाअवडले. मनातला अगदी खास अनुभव
जवळच्या कुणालातरी सांगतांना ऐकतो आहोत असे वाटले.

सहजरावांनीही सुचवले आहेच. मीही त्याला दुजोरा देतो आणि म्हणतो की या विषयावर लिहा. अजून लेख यावे.

आमच्या वर्गातल्या काही मुलांची या निमित्ताने आठवण झाली.
आता मागे वळून पाहतांना त्यातला एक गवळी आडनावाच मुलगा , चुणचूणीत आणि बोलायला हुषार पण नक्कीच डिसलेक्सिया ने पीडीत होता.
त्याचे लिखाण भयंकर होते. त्याला अक्षरे वाचायलाही फार अवघड व्हायचे.
पण एखाद्या जर धडा वाचला तर एकदा ऐकुन त्याचा तो धडा पाठ असायचा. सगळ्या कविता म्हणून ऐकुन पाठ असायच्या.

पण लिखाणाचे हाल. कुणाला कळलेच नाही... शेवट शाळेलाच रामराम करण्यात झाला.
आता मागे वळून पाहतांना फार वाईट वाटते आहे.

आपला
गुंडोपंत

मी म्हणेन निदान आपल्याला आपल्या समाजात असे काही कुठल्या मुला बाबत घडतना दिसत असेल तर आपण स्वत: आपले योगदान दीले पाहीजे...

लेखमाला आवडली. ताजपमुळे लोकांना या विषयाची जाणीव होते आहे ही महत्वाची बाब आहे. एका महत्वपूर्ण विषयावरील लेखमालेबद्दल धन्यवाद.
----
"काय करणार? जुनी खोड. स्वतःलाही सोडलं नाही. नको ते प्रश्न, नको त्या शंका विचारणारच." -- मास्तर, सामना चित्रपटात.

सहज-सोपे पण मनाला भिडणारे लेखन! लेखमालिका फारच आवडली. वर उपक्रमींनी सुचवल्याप्रमाणे आणखीही लिहावे ही विनंती.