अशातच बातमी वाचायला मिळाली की मुलांचा शारिरिक वा मानसिक आघात (छळ) करून शिक्षा देणे कायद्याने गुन्हा ठरणार आहे. एक पालक म्हणून मला या कायद्याचा आनंदच होत आहे. त्यानुषंगाने हा चर्चा प्रस्ताव मांडत मी माझ्या भावना सांगतो आहे...

मला वाटतं "छडी लागे छम-छम" ही म्हण तयार करणारा कोणी तरी मारकुटा मास्तर वा दुष्ट व्यक्ति असावा. तो जो कोण आहे ना त्याला एकदा भेटायचय. कोवळ्या हातांवरच नव्हे तर मनावर देखील आघात करुन विद्या कशी प्रदान करणार आणि छडी न मारता का नको ते मला त्याला विचारयचय. आणि त्याच्या ह्या म्हणीमुळे कित्येक विकृत मास्तरांनी कोवळ्या बालमनावर केलेल्या अत्याचारांचा सुद्धा जाब विचारयचाय.

हेच पहा ना, आज गप्पा मारत असताना सौ.ने तिच्या लहाणपणी त्यांना असणाया एका मारकुट्या मास्तराच्या आठवणी सांगितल्या. तो मास्तर (हो, मला गुरुंबद्दल निंतात आदर आहे तरी सुद्धा अशा विकृत माणसाला मी जास्तीत जास्त एकेरीच संबोधू शकतो)... तर तो मास्तर मुलांना म्हणे चूक विधाने सांगून ते चूक आहेत की बरोबर ते विचारायचा. मुलांनी ते चूक आहे असे म्हटले तर "शहाण्या, माझे विधान चूक आहे असे म्हणतोस का" असे म्हणून बदडायचा आणि भितीपोटी बरोबर आहे असे म्हटल्यावर "गाढवा, येवढे येत नाही का" असे म्हणून हात/छडी मोकळी करायचा. या अशा राक्षसाच्या छडीने कसली विद्या मिळणार हो मुलांना?
आमचा असाच एक मास्तर होता. माझ्या वडील आणि अजोबांप्रमाणे मी पण कपाळावर गंध लावायचो. तो मास्तर मला "टिळ्या"म्हणूनच संबोधायचा व काहीतरी कारण काढून बदडायचा. त्याची तासिका म्हटले की माझ्या पोटात भितीचा गोळा यायचा. पुढे महाविद्यालयीन जीवनात गेल्यावर कळले की तो कम्युनिस्ट विचारधारेचा होता व त्याला हिंदूत्वाच्या कोणत्याही धार्मिक चिन्हांचा राग असायचा. म्हणून मी त्याच्या घरी जाऊन त्याची खातरजमा करायचे ठरवले. घर त्याच्या पत्नीने उघडले आणि काय चमत्कार, तिच्या कपाळावर टिकली अन गळ्यात मंगळसुत्र होते अन खोलित माओचे चित्र! अर्थात, त्या दिवशी तो मास्तर घरी नसल्याने वाचाला. नाही तर माझ्यातल्या तरुण रक्ताने त्याच्या एक-एक गुद्द्याचा हिशोब घेतला असता तर नवल नव्हते.

तर अशा या रक्षसी मास्तरांना कायद्याने आडवले जात असेल तर स्वागतर्हच नव्हे का? माझा या नवीन कायद्याला पूर्ण पाठिंबा आहे.

आता काही जण म्हणतील की मग मुलांना घडवायचे कसे, संस्कार करायचे कसे? तर मुलांना संस्कार करण्यासाठी मार द्यायची गरज नाही असे सर्व शिक्षण-तद्न्य सांगतात. मुलांना त्यांच्या भावना (राग, आनंद, वगैरे) व्यक्त करायला शिकवण्यासाठी, त्यांच्यातील तंटे सामोपचाराने आपापसांत कसे सोडवायचे हे शिकवण्यासाठी अनेक खेळांचा उपयोग केला जाऊ शकतो. तसेच शिस्त, सर्वांचा आदर, एकमेकांशी प्रेमाने वागणे, इत्यादि शिकवन्यासाठी छडीने नव्हे तर मुलांच्या मनात शिरुन शिकवावे लागते. आणि म्हणूनच मला वाटते की प्रत्येकाचा आवडता/ती शिक्षक/शिक्षिका हे मारकुटे नसतात. तेव्हा या मारकुट्या धेंडांचा बंदोबस्त होणे चांगलेच.