मला वाटतं सरकारने क्रांतिकारक बदल करण्याचा मोह टाळावा व संबंधितांशी नीट विचार-विनिमय करून टप्प्याटप्प्याने निर्बंध अंमलांत आणावे.

हेच वाटते. सब घोडे बारा टके करुन कसे चालेल.
प्रकाश घाटपांडे

आपले म्हणणे मान्य. शिक्षकाला त्याचे/तीचे आधी हक्क द्या, शिकवण्याची मोकळीक द्या, योग्य तो पगार द्या आणि मग त्याच्या/तिच्याकडून योग्य त्या अपेक्षा करा.

मास्तराले मास्तराचे काम करुद्या मास्तराचा पोरांला धाक पाहिजे
तसा त्याला शिकशा करायला टैम नै. त्यो जनगणना,निवडणूकीच्या कामात,लै कामात गुतेल हाये
मह्या येळंला गणीताच्या मास्तरानं बाजीचं एक पाय मह्या हातावर ठीउन् शिकीले महा बाप म्हणला लयी भारी मास्तर तेच्याशीवा वठणीवर नै येत पोरं .

बाबूराव

शारीरिक शिक्षा - ह्याची व्याख्या केली गेली असेल तर बरे. सगळे काम सोपे होईल. भींतीकडे तोंड करून थोडा वेळ उभे करणे, बाकावर थोडा वेळ ऊभे करणे, दंगा करणार्‍या मुलाला वर्गात समोर उभा करुन वर्गाला शिकवायला लावणे, ह्या परीणामकारक शारीरिक शिक्षा आहेत व त्या असू द्याव्यात.

शिक्षकांच्या क्रौर्याच्या काही घटनांचा" ज्या वृत्तपत्रातून वाचल्या आहेत त्या भयानकच होत्या. त्या बाबतीत कारवाई न करता येण्यासारखा कसला संभ्रम? नक्कीच आहे आत्ताच्या कायद्यात योग्य तरतुद. मला आत्ता माहीत नाही ऩक्की कशी पण जर तशी तरतूद नसेल अन सरकारने आत्ता केली तर ते योग्यच केले.

बाकी एक धपाटा मारणे (डोळे, डोके व नाजुक् भाग, सुज, रक्तपात्, अवयव रंगबदल इ. सोडून)ह्याबाबत मात्र शिक्षकाला शिक्षा नको, शिवाय वर्षात अमुकच् फटके, एका विद्यार्थाला एका महीन्यात २ पेक्षा जास्त नाही तसेच दोन फटक्यात कमीतकमी ४८ तासाचे अंतर अश्या तरतुदी असाव्या. मग काय कायद्याच बोलायच म्हणजे सगळ एकदम स्पष्ट , सर्वसमावेशक नको का?

शिक्षकाचा पगार (वाढवणे), काम (कमी करणे), पर्यायाने फी वाढ ह्या अवांतर बाबी नकोत उलट् शिक्षा करायचे काम कमी करून जरा भार हलका केला नाही का?. सरकार एकवेळ हा अध्यादेश, कायदा मागे घेईल ह्या अवांतर गोष्टी टाळायला. :-)

असो हे सगळे प्रकरण - "एकतर्फी निर्णय" , "संबंधितांशी विचार-विनिमय न करणे" ह्याच कारणामुळे आहे असे वाटते, त्यात फार काही वावग नाही म्हणा.

मुलांना आजिबात मारू नये. मग ती कसलीही चूक असो!
कोणत्याही वरून लावलेल्या शिस्तीपेक्षा आतून, मनातून आलेली शिस्त सगळ्यात प्रभावी असते. माराच्या दहशतीतून आलेली शिस्त खरंच शिस्त असते का?
जे काम प्रेमाने होते ते शिस्तीने होत नाही. माझे असे अतिशय शिस्तीत वाढलेले मित्र बाहेर कसे वागायचे ते पाहिले तर पालकांना धक्काच बसला असता. शिवाय शिक्षक मारकुटे असले तर त्या विषयाचे कसली गोडी लागणार? नकोसाच वाटणार त्यांचा तो तास नि तो विषय.
कशावरून त्या दिवशी बाई किंवा गुरुजींचे घरी भांडण झालेले नसेल? कशावरून इतर कोणता राग ते इथे मुलांवर काढत नसतील?

या कायद्याला माझ संपुर्ण पाठीबा आहे. नव्हे हा कायदा व्हायला कमीत कमी वीस वर्ष उशीर झाला आहे. अजून किती लहान मुलांचे मुल पण शिक्षकांच्या वैयक्तिक शिस्तीच्या कल्पनांपाई कुस्करणार आहात?

अजिबात कोणत्याही परीस्थितीत मुलांना मारहाण नको!
आता लवकरात लवकर आणा हा कायदा...
शिक्षकांचे पगार नि मुलांच्या शिक्षा यांचा संबंध असलाच तर तो फक्त शिक्षकांनी मुलांवर काढलेले फ्रस्ट्रेशन इतकाच आहे.

आणी याकायद्याच्या उल्लंघनांच्या शिक्षाही कडक असायला हव्यात.

आपला
मुलांच्या माराच्या संपुर्ण विरोधातला
गुंडोपंत

शिक्षणक्षेत्रांतील बहुसंख्य शिक्षकांना सरकारचा हा एकतर्फी निर्णय मान्य नाही.
मग शिक्षण क्षेत्रात झालेले जागतीक बदल शिक्षकांपर्यंत आलेलेच नाहीत म्हणायचे तर! काही राष्ट्रात तर् असे कायदे ७० सालापासूनच लागू झाले आहेत.

निर्णय मान्य नसणारे हे बहुसंख्य शिक्षक कोण आहेत? कोणता सर्व्हे? सँपल कसे निवडले होते?

आपला
गुंडोपंत

मुलानां घडवणे ही कला आहे आणि ही शिक्षक व पालक याना अवगत असायला हवी. शाळकरी मुलांत शिक्षक व पालक जे शिकवतील तेच त्यांच्या मनावर कोरले जाते. शिस्ती शिवाय शिक्षण व्यर्थ आहे पण शिक्षा शारिरीक नसावी. त्यासाठी साम, दाम, दंड आणि भेद असे वर्गीकरण व्हावे. अपमान, मार खाणे कुणास आवडेल? अशा गोष्टी कायमच्या मनात बसतात. एक तर न्युनगंड तरी किंव्हा द्वेश भावना तरी मनात रूजू लागते. एका मर्यादे पलीकडे माराचा परिणाम शून्य होतो. आपल्या पाल्याचे गुण, दोष हे पालकाला माहीत असयला हवे. शाळेत शिक्षा झाल्यास ती माझ्या पाल्यास होणे शक्य नाही असा ग्रह नसावा.

मुलांची दुखरी नस म्हणजे त्यांचें नाजुक मन असते, ती कुठे व किती दाबावी हे शिक्षक व पालक याना माहित हवे. वेळोवेळी प्रेमाने समजुत घालणे अवलंबील्यास पुढचा 'क्रांतिकारक बदलाचा' प्रश्नच येणार नाही.

हेमंत

शिक्षकांना जेथे आवश्यक वाटेल तेथे त्यांनी मुलांना फटकावूनच काढले पाहिजेत! फक्त मार मुका असावा अन् सुजेपर्यंत वगैरे मारू नये इतकंच! परंतु छडीला पर्याय नाही! :)

आपला,
(घरात बापाचा अन् शाळेत शिक्षकांचा यथास्थित मार खाऊन ठणठणीत असलेला! :) तात्या.

बिचार्‍यांना धपाटे मारण्या ऐवजी, मुंज करून बघा! (ह. घ्या) ;-)

मुंज करताना म्हणूनच मांडीत बेडूक भरण्याची भीती घालत असावेत.
प्रकाश घाटपांडे

अभय अभियान

अभिजित...
ह्याला काय वाटतं आणि त्याला काय वाटेल याचा विचार करण्यात आपण तो क्षण जगत नाही.

""लोकसभेतील खासदारांचे सध्याचे वर्तन लक्षात घेता, त्यांच्यापेक्षा मुलेच अधिक शिस्तबद्ध आहेत, असे म्हणावे लागते,'' अशा शब्दांत लोकसभेचे सभापती सोमनाथ चटर्जी यांनी खासदारांच्या सभागृहातील वर्तनावर कोरडे ओढले. ........
लोकसभेत गोंधळामुळे कामकाजात वारंवार व्यत्यय येत असल्याने चटर्जी यांनी नाराजी व्यक्त केली आहे. सभागृहाचे कामकाज शांततेत पार पडावे म्हणून ते सातत्याने वेगवेगळे प्रयत्नही करीत असतात. लोकसभेत आज शून्य प्रहरादरम्यान काही सदस्य आपसांत गप्पा मारत असल्याचे दिसताच चटर्जी संतप्त झाले. """सभागृहात हे काय सुरू आहे,'' असा प्रश्‍नही त्यांनी केला. तसेच, ""तुमच्यापेक्षा मुलेच अधिक शिस्तबद्ध आहेत,'' अशी टिप्पणीही त्यांनी केली.

थोड्या वेळानंतर सभागृहातच काही सदस्य आपसांत चर्चा करत असल्याचे निदर्शनास आल्याने चटर्जी म्हणाले, ""ही कसली चर्चा सुरू आहे? चर्चाच करायची असेल, तर बाहेर जाऊन करा.'' आरक्षण आणि सेतुसमुद्रम प्रकल्पावरच्या मुद्द्यावरून सत्तारूढ संयुक्त पुरोगामी आघाडी आणि विरोधी राष्ट्रीय लोकशाही आघाडीच्या सदस्यांत शाब्दिक खडाजंगी झाली. त्यावर, ""सभागृहात असेच चालू राहिले, तर मी रोज एकेकाला बाहेर काढेन,'' अशी तंबीही त्यांनी दिली. एवढे झाल्यानंतरही कॉंग्रेसचे सदस्य एस. पी. गोयल अचानक उभे राहून बोलण्याचा प्रयत्न करू लागले. ""तुम्ही खाली बसा; नाही तर मी तुम्हाला बाहेर काढेन,'' असे चटर्जींनी सुनावले. तसेच, "गोयल यांना खाली बसवा; अन्यथा त्यांच्यावर कारवाई केली जाईल,' असे त्यांनी संसदीय कामकाज खात्याचे राज्यमंत्री बी. के. हांडिक यांना सांगितले.

अवांतरः मला लोकसभाध्यक्षांना सांगावेसे वाटते की , "ही कसली चर्चा सुरू आहे? चर्चाच करायची असेल, तर बाहेर जाऊन करा.'' या त्यांच्या वाक्या पुढे त्यांनी खासदार मंडळींना सांगावे की , "चर्चा कशी करावी हे उपक्रमावर जाऊन पहा! " :))