काही अरभाट तर काही चिल्लर...

संजय दत्त आणि नदीम दोघेही चिल्लर..

झाले ते चांगले झाले. गुन्हेगाराला शिक्षा ही व्हायलाच पाहिजे.

कोर्डे साहेब,

संजूबाबा च्या या गुणामुळेच तो तुरुंगात गेल्यापासून आम्हालाही झोप येत नाही.
पण या चर्चेचा रोख जर 'हिंदु विरुध्द 'ते' असा असेल तर कायदा सर्वांना सारखाच असेल असे वाटते !
आमचा अझहर(क्रिकेट चा कर्णधार) नाही का त्याला तो अल्पसंख्याक असल्याची जाणीव झाली होती.

अवांतर :- ( ३१ जुलै १९८० ला महंमद रफीचा जनाझा उठला.आज इतक्या वर्षानंतरही रफीसाहेबांची गाणी जिवंत आहेत,साडेतीन पिढ्यांशी निगडित असणार्‍या या गायकाची कोणालाही आठवण झाली नाही,याचे वाईट वाटते आहे.

शिक्षा ही नावाला होत नसते पण त्या नावाच्या मागे जी व्यक्ती असते त्या व्यक्तीने केलेल्या चुकांना होत असते. ही शि़क्षा केवळ तो संजय दत्त म्हणून जास्त वाटते का? असा विचार करत असताना आपण एक गोष्ट सहज विसरून जातो की त्याच्याकडे अशा गोष्टी होत्या ज्या अतिरेक्यांनी निष्पाप माणसांना मारयला, निष्पाप कुटूंबे उध्वस्त करायला आणि भारताला अस्थीर करायला वापरल्या.

आपले (जनतेचे) नशीब की न्यायमुर्ती आणि वकील हे न्यायाच्या बाजूने राहीले. सरकार जास्त ढवळाढवळ करू शकले नाही. संजय दत्तचे नशीब की त्याच्या अपकृत्याचा संबंध "तो स्वतः अतिरे़की " अशा पद्धतीने लागला नाही आणि तसा मुद्दामून लावला गेला नाही.

त्याला कायद्याप्रमाणे १० वर्षेपण शिक्षा होऊ शकली असती पण त्याची आपण उल्लेखलेली चांगली वागणूक न्यायालयाने नक्कीच विचारात घेतली आणि त्याला होऊ कायद्याप्रमाणे द्याव्या लागणार्‍या ५-१० वर्षे शिक्षा कालवधीतील ६ वर्षे म्हणजे खर्‍या अर्थाने साडे चार वर्षेच (कारण दिड वर्षे तो आधी तुरूंगात होताच) शिक्षा दिली आहे.

वास्तवीक ह्या बॉलीवूडच्या पडद्यावरील हिरोला खर्‍या आयुष्यात "वाल्याचा वाल्मि़की" होण्याची सुवर्णसंधी आली आहे. वाल्याला पण वाल्मिकी होण्यासाठी एकाजागी अनेक वर्षे बसावे लागले होते. पण आता वाल्मिकींना कोणी हा तो दरोडेखोर म्हणून ओळखत नाही तर रामायणाचे कवी म्हणून ओळखतात. अर्थात याचा अर्थ संजय दत्त ने रामनाम करत रामायण लिहावे असा नाही तर या प्रायश्चित्ताचा कालसापेक्ष उपयोग करून काहीतरी चांगल्याअर्थाने नंतर आयुष्यात काम केले तर फक्त त्याच्यासाठीच नाही तर इतर अनेक जे जीवन चुकीच्या मार्गाने जातात त्याला प्रेरणा ठरू शकेल. नाहीतर दुर्दैवी, व्यसनाधीन, घटस्फोटीत, असंगाशी संग करणारा पण सिनेमात भूमीका वठवायला शिकलेला म्हणून तो पुढे लक्षात ठेवला जाईल...

रविवारच्या संवादमधील खालील शब्द या चर्चेनिमित्त योग्य वाटतात...

'मदर इंडिया'चा बेटा 'खलनायक' 'मुन्नाभाई'!

.....

कायद्याच्या कलमांचा आधार घेत संजयला जामीन मिळेल, तसे होईल, तेव्हा पुन्हा त्याच्या मिरवणुका निघतील, डोक्याला गुलाल फासून तो सिद्धिविनायक आणि अनेक मंदिरांत जाईल, तिथे टीव्हीच्या कॅमेऱ्यांची झुंबड उडेल, फ्लॅशलाइट्सचा लखलखाट होईल, त्याच्या अभिनंदनाचे हजारो मेसेजेस पडद्यावर झळकतील, पुन्हा काही चॅनेल्स त्याच्या स्वागताचे बॅनर्स पडद्यावर आणतील, त्यावर जाहिराती रचल्या जातील, संजयचा पुढचा सिनेमा पाहण्यासाठी रसिकांच्या उड्या पडतील. संजयबरोबर मैत्री करणाऱ्यांनी ज्यांचे संसार उघड्यावर आणले, ते मात्र आपल्याच नशिबाला दोष देत घरात बसून राहतील. त्यांच्याकडे कॅमेरा येणार नाही, कारण ते सिनेमात हिरो नाहीत आणि त्यांचे आई, वडील आणि बहीण खासदार नाही.

इथे म्हातारी मेल्याचे दु:ख आहेच, पण काळ सोकावतो आहे आणि तो तसाच सोकावत राहिला, तर तो साऱ्या सुसंस्कृत समाजाचा व संस्कृतीचा घात करणारा 'काळ' ठरेल, ही भीती आहे. म्हणूनच न्यायाधीश कोदे व नेटाने युक्तिवाद करणारे अॅड. उज्ज्वल निकम यांचे अभिनंदन करतानाच शिक्षांची अंमलबजावणी विनाविलंब व्हावी, ही जनतेची अपेक्षा इथे व्यक्त कराविशी वाटते.
.....

भारतात रोज शेकडो खटल्यांचा निकाल लागत असेल. हजारो लोकांना शिक्षा ठोठावली जात असेल. संजय दत्त हा असा कोण टिकोजीराव ज्याला सहा वर्षे शिक्षा झाली म्हणून इतकी चर्चा व्हावी? त्याला बघायला न्यायालयासमोर झुंबड उडते, पोलिसांना लाठीमार करावा लागतो, त्याला येरवड्याला हलवले ही हेडलाईन होते.... हे सगळे कशाचे लक्षण आहे? कधी नव्हे तो कायदा इतका वस्तुनिष्ठ झाला आहे, त्याला त्याचे काम करु द्या. कायद्यासमोर सगळे सारखे हे आधी आपण आपल्या मनात ठसवू या.
सन्जोप राव