छोटेखानी माहितीपपूर्ण आणि तरीही मनोरंजक लेख आवडला!

"होआ मोक" हा पदार्थ. त्याचं वर्णन करणं अशक्य. तो खाऊनच बघितला पाहिजे. आणि खाऊन बघितलाच पाहिजे. त्याच्यात कधी कोबी तर कधी तुळशीची पानं घालतात. (थाय लोकांना तुळस प्रिय!)

थाय पदार्थ आवडत असले तरी 'होआ मोक' कधी ट्राय केला नाही. पुढच्या वेळेस गेलो की नक्की ट्राय करू!

सगळ्यात दुःखाच्या दोनच गोष्टी. एक म्हणजे भारतीय आणि पाकिस्तानी हे कुणीच मासे नीट म्हणून करत नाहीत. तंदूर लावणारी माणसं ती.

हे अगदी १००% पटले.. मासे आणि कोलंबी दोन्ही खाण्याचा प्रयत्न केला पण पदरी घोर निराशाच आली... बाकी ह्या तंदूर लावणार्‍यांकडून निदान तंदूरी चिकन तरी व्यवस्थित खाण्यास मिळणे हा एक देखिल योगच असावा लागतो नशिबात.

होआमोक सगळीकडे मिळत नाही . . . आणि मेनूवर स्पेलिंग निरनिराळे असते ही एक अडचण आहे. पण नक्की ट्राय करण्यासारखा आहे. मासेखाऊ माणसाला आवडणारच.

तंदूरी सुद्धा नीट मिळत नाही हे म्हणणं अगदी बरोबर आहे. नाही मिळत. खरं म्हटलं तर रडच आहे. पुलंनी ज्यावर सणसणीत टीका केली होती तसला "बुफे"च बहुतेक ठिकाणी मिळतो. अरे मी मधुर जाफरीच्या रेस्तराँमध्येही जाऊन आलो. काही नाही सांगण्यासारखं. हे का होतं?

इकडे शिकागोत एक समाधान आहे. ते म्हणजे टॅक्सीचे अड्डे. तिकडे मात्र फर्मास करतात. म्हणजे गेटवेकडच्या "बडेमियां" इतकं "दर्जेदार" नाही, पण चांगलं असतं. बहुतेक पाकिस्तानी असतात. २४ तास उघडे. दोष एकच की नवीन म्हणून कधी काही करणार नाहीत. कारण त्यांचं गि-हाईकच तसं. रात्री इंग्लीश-आयरिश लोकसुद्धा झोकून येतात . . . "करी" ओरपायला उतावीळ झालेले.

हल्ली एक गोंयकार टॅक्सीवाला आहे, डिसोझा म्हणून, त्याने नवीन काढलंय असं म्हणतात. तो काय मासेबिसे करत असेल तर. जाऊन बघितलं पाहिजे. पण असं न्यूयॉर्कमध्येही नाही. "निटींग फॅक्टरी" (हा एक सुप्रसिद्ध म्यूझिकचा क्लब) मध्ये कार्यक्रम बघायला गेलो होतो तेव्हा मध्यंतरात नाक्यावरच्या ब्रिटीश (पक्षी: बांगलादेशी!) हाटेलात जाऊन आलो. हॅ, काही दम नाही. तिखटजाळ सगळं केलं होतं पण चव अशी नाही. मला वाटतं गोम ती हीच. इथे लोकांनाच वाटतं की इंडियन म्हणजे तिखट असलं पाहिजे. बाकी काही नसलं तरी चालेल.

साताठ वर्षांपूर्वी एक लाहोरचा माणूस होता. अत्यंत खानदानी. त्याचं (शिकागोतल्या) ब्रॉडवेवर हॉटेल होतं. तेच इथलं सर्वोत्कृष्ट "इंडियन". त्या बिर्याणीला जवाब नव्हता. पण बसलं. केलं बंद. आता कुठे काय माहीत नाही. सगळी लता, तलत, नूरजहां, मेहदीहसन असली गाणी लावायचा. लहान हॉटेल होतं. बहुतेक सगळी "रसोई" एकच मुलगी करायची. आणि दिसायला काय नुसती मधुबाला! ती स्वयंपाक करते आहे हे चित्रच बरोबर वाटत नसे. पण सगळं कसं अप्रतिम होतं. असल्या गोष्टी टिकत नाहीत जास्त.

१. मासे आवडत असतील तर, इटालियन रेस्तराँमध्ये सी बास नक्की चाखून बघा. जोडीला शार्डने असेल तर अधिक उत्तम. :)
२. इथिओपियन हाटिलात, अख्खा भाजलेला मासा (ट्राऊट वगैरे) मिळतो. आपल्याकडच्या तळलेल्या तुकड्यांच्या जवळपास येणारा. (उदा. येथे पहा.)

मराठी असे आमुची मायबोली तिला बैसवूं वैभवाच्या शिरी |
***********************************
जगन्नाथराव,
.............आपण लिहिले आहे "आणि दुसरी दुःखाची गोष्ट म्हणजे सोलकडी कुठेच नाही! शेवटी सोलकडी नसेल तर मासे खाणं व्यर्थ आहे व्यर्थ!" या तुमच्या विचाराशी मी पूर्ण सहमत आहे. सोलकढी शिवाय माशाचे जेवण पूर्ण झाल्यासारखे वाटतच नाही. शेवटी सोलकढी-भात जेवून वर अर्धी वाटी कढी प्याल्यावर पोटात एक प्रकारचे समाधान पसरते.तृप्तता लाभते. मागे मत्यभोजना संबंधीच्या एका प्रतिसादात मी चार ओळी दिल्या होत्या त्या पुन्हा द्यायचा मोह होतो: