मलाही दुसरा फोटो आवडला कारण तेथे एखादी संध्याकाळ घालवावी असे वाटले पण पहिला फोटो लक्षात राहिला (अक्षरांची ठेवण ओळखीची असल्याने) धनंजय यांनी सांगितलेले आवडले.

पहिला फोटो किंचित न आवडण्याचे कारण तो शिकागो या नावडत्या शहरातील आहे हे ही असू शकते. ;-)

पहिल्या चित्रात धोके अनेक आहेत.
निव्वळ आशयाबाबत
(१) कळकट रंगसंगती नयनमनोहर नाही. सुबक रंगोटी केलेला चेहरा कित्येक जाहिरातींत दिसतो. पण डोळ्यांत चिपाडे सुकलेल्या बाईचा चेहरा जाहिरातीत नव्हे, तर त्रासदायक संवाद साधणार्‍या चित्रकाराकडून आपल्याला दिसतो.
तांत्रिक/आशयाबाबत धोके :
(२) ट्रिब्यूनच्या आर्ट-डेको (उभ्या मजबूत रेषा भरपूर) इमारतीच्या मागे मॉडर्न शैलीची (चौकोन-चौकोन, पण उभ्या किंवा आडव्या रेषा मजबूत नाहीत) इमारत घेणे. या दोन शैली भूमिती/सौंदर्याच्या दृष्टीने परस्परपूरक नाहीत. परस्परपूर्ततेमुळे डोळ्यांना जो आराम मिळाला असता, तो येथे नाही. हा धोका आहे.
(३) चित्र रंगीत ठेवले आहे, कृष्णधवल नव्हे. या चित्रातली पुरोभूमी असलेली ट्रिब्यून इमारत बहुरंगी नाही. तिच्यातील वैशिष्ट्ये रेषा आणि पोत. ही दोन्ही वैशिष्ट्ये कृष्णधवलतेमुळे खुलतात. पिवळा-करडा रंग असल्यामुळे एक उदास अवकळा अधिक कळकट होते, हे खरे आहे. परंतु जवळजवळ तितकी अवकळा नुसत्या करड्या रंगानेदेखील आली असती. (येथपर्यंत धोका नाही, पर्याय तुल्य आहेत.) परंतु ईशान्य कोपर्‍यातल्या इमारतीमधील नारंगी भिंत ही चित्रातील सर्वात उठावदार वस्तू आहे. रंगीतपणामुळे ही भिंत (आणि या गच्च्या) चित्राचा मुख्य विषय होऊ बघतात. परंतु गच्च्यांचे कठडे वेडेवाकडे आहेत, धड उभे नाहीत, धड स्पष्ट-चौकोनी नाहीत. चित्र रंगीत ठेवल्यामुळे या त्रासदायक निर्हेतुक भासणार्‍या भागाला उत्सवमूर्ती बनवलेले आहे. रसिक त्रासाने चाळवण्याऐवजी वैतागून-कंटाळून जाईल, हा धोका पत्करलेला आहे. (कृष्णधवल चित्र असते तर चौरस खिडक्यांची सफेद भिंत ही सर्वात उठावदार झाली असती. नारंगी भिंत आणि गच्च्या पार्श्वभूमीत नाहिशा झाल्या असत्या.)

सारांश : चित्र कंटाळवाणे, कुरूप, डोळ्यांना त्रासदायक आणि निरर्थक अशा वेगवेगळ्या धोक्यांमधून वाट काढते. जे काय आहे ते कुरूपातही-स्वरूप आणि त्रासदायक-पण-विचारप्रवर्तक आहे. म्हणून सहेतुक आणि संवाद-साधणारे आहे.

दुसरे चित्र दूध-कोल्डड्रिंक आहे, तर पहिले चित्र दाट-कडू एस्प्रेसो कॉफीचा घोट आहे.