शब्दन् शब्द पटला. सर्व विचार माझ्याही मनात जसेच्या तसे आले होते.
इथे अनुल्लेखित असणारी (कदाचित अनावधानाने) एक गोष्ट म्हणजे गाणी...देवा तुला शोधू कुठं आणि दत्त-दत्त ही दोन्ही गाणी अतिशय सुंदर आहेत. देवा तुला शोधू कुठं हे भजन तर एकदम नैसर्गिक वाटते. (म्हणजे कोणत्याही गावात विदाऊट प्रॅक्टिस भजन म्हणणारी माणसे जशी असतात, तसेच हे भजन आहे.)

||वाछितो विजयी होईबा||

"श्रद्धा" ही वैयक्तिक बाब च असली पाहीजे. तिचे कुरुप प्रदर्शन, उठवळ बाजार मांडायलाच नको खरं तर.

टीव्ही पहात नसल्याने नो कमेंट्स.

अंतर्मुख करणारे परीक्षण. शब्द न शब्द दाहक आहे.

गावातल्या केशाला झाडाखाली स्वप्नात दत्तमहाराज दिसतात आणि बघताबघता त्या गावाचे एक 'प्रोफेशनल' देवस्थान होते ही एका वाक्यात सांगायची तर 'देऊळ' ची कथा.

अशा 'प्रोफेशनल' देवस्थानाची आपल्या डोळ्यासमोर घडलेली तीन उदाहरणे.

मुंबईच्या शिवाजी पार्कमधील 'उद्यान गणेश' गेल्या ३०-३५ वर्षांतीलच आहे अशी माझी समज आहे. पार्कच्या कठडयाला टेकून एक दिवशी एक गणपतीची मूर्ति आली आणि तिचे मुंबईतील एका महत्त्वाच्या देवळात कधी परिवर्तन झाले ते कळलेच नाही.

वरळीचा सिद्धिविनायक ५० वर्षांपूर्वी रस्त्याच्या कडेच्या एका पडक्या देवळात होता. राजकारणी लोक, सिनेतारे आणि क्रिकेटवीरांनी त्याला डोक्यावर घेतल्यामुळे आज ते देऊळ एक महत्त्वाचे स्थान आणि पोलिसांची डोकेदुखी बनले आहे.

कोथरूडची तुळजाभवानी

तिसरे उदाहरण कोथरूडची तुळजाभवानी माता. पौड फाटयाच्या रस्त्यावर नव्या सोसायटयांची गर्दी ८०च्या दशकानंतर सुरू झाली. माझ्या आठवणीनुसार तेथील 'सर्वत्र' ही सोसायटी त्या रस्त्यावरची पहिलीच सोसायटी असावी. तिचा उगम मूळच्या सदस्यांच्या १६ छोटया बंगल्यांपासून झाला, ज्यांमध्ये मीहि एक होतो. ही गोष्ट १९८०-८१ सालची आहे. (ते बंगले आता पुढच्या मोठया इमारतींमागे लपल्यामुळे मुख्य रस्त्यावरून दिसत नाहीत पण जेव्हा ह्या बंगल्यांची पायाभरणी झाली तेव्हा आसपास मोकळया माळाव्यतिरिक्त काहीहि नव्हते. असे फोटोहि माझ्यापाशी आहेत पण ते शोधायला लागतील.) मुख्य रस्त्यावरून आमच्या बंगल्यांकडे जायचा कच्चा रस्ता होता. त्याच्या कोपर्‍यावर जुन्या शेतातील एक शेंदूर लावलेला बांधावरचा दगड होता. वस्ती वाढू लागली आणि उघडयावरील त्या दगडाला एका कच्च्या बांधकामाचे टपरीवजा देऊळ मिळाले आणि दगडाचे 'भवानीमाता' असे नामकरणहि झाले. टपरीपुढे फुले-उदबत्त्या विकणारे स्टॉल्स आले. भक्तांची संख्या वाढू लागली आणि वाहतुकीला अडथळा होण्याइतपत हे प्रकरण मोठे झाले. मूळचा अरुंद असलेला पौड फाटयाचा रस्ता नव्या वाढत्या वस्तीस पुरेना म्हणुन रस्तारुंदीचा प्रस्ताव आला. त्यावेळी 'धार्मिक भावना दुखावता येणार नाही' ह्या कारणासाठी भवानीमातेला बदल्यात प्रशस्त जागा शेजारच्याच टेकडीवर मिळाली आणि तिचे 'तुळजाभवानी माता' (what else?) असे प्रमोशनहि झाले. भक्तांना आकर्षित करणारे असे ते एक पुण्याचे महत्त्वाचे स्थळ झाले आहे. नवरात्रात तेथे आता मोठी जत्रा भरते. शेंदूर थापलेल्या दगडापासून ३० वर्षात देवीची झालेली भरभराट शेजारील चित्रावरून कळतेच आहे. जय मातादी!

कुलकर्नि बन्धुनच्या देऊल् चे उदाहरन आज काल् गावोगावि पहायला मिलत् आहे. विकासाच्या नावे सर्व् जन् पऐस्याच्या मागे धावताना दिस्तात् कारन् सगल्या गोश्ती पऐश्यात् मोजल्या जाताहेत् म्हनुन् मग् तो मिलवताना कुथलाहि मार्ग् विधिनिशेध् श्युन्यपने वापरयचा. मानस् एकदा का पैश्याच्या मागे लागलि कि मग् त्यान्च्या व्रुत्तिहि बदल्तात्. मग् आपोआपच् त्यात् स्वार्थ्, राज्रकारन्, ईगो, (पर्यावर्नाविशयी वा तत्सम्) बेपर्वाई ई.ई. आल्याच्. त्यात् पुन्हा आपन् भारतिय, तन्त्रद्न्यानाचा गैर् वापर् कर्न्यात् वाकब्गार्, चागल्यातल् वाईत तेव्ह्ध आप्न पत्कन् निवद्तो. म्हन्जे, बुदत्याचा पाय् अधिक् खोलात्..........

देऊळ चित्रपट अजून काही पाहिला नाही परंतु सदरील लेखन चित्रपटाचे परिक्षण् आहे की एका चित्रपट रसिकाच्या पूर्वग्रहित मताच्या पिंका आहेत, काही कळले नाही. असो, सदरील लेखनातून चित्रपटाची काहीच ओळख होत नाही, असे मला वाटले.

पश्चिम महाराष्ट्रातील एका घाणेरड्या गावातील एका घाणेरड्या थेटरात मी 'देऊळ' पाहिला. उद्याच्या महासत्तेचे आधारस्तंभ संपूर्ण चित्रपटभर अचकटविचकट, अश्लील शेरेबाजी करत होते. सतत कुणाचे ना कुणाचे मोबाईल फोन वाजत होते. चित्रपट संपल्यावर बाहेर पडताना रसिकांनी जागोजागी पानतंबाखू खाऊन थुंकलेल्या थारोळ्यांतून वाट काढत कसेबसे बाहेर पडावे लागले. तशातच 'लेज' वेफर्सच्या पाकिटांचे बोळेही पडलेले होते.

चित्रपट परिक्षणात अशी माहिती द्यावी लागते, हे नवीनच कळले.

धन्यवाद.

-दिलीप बिरुटे

लेख आणि शैली गमतीदार आणि यशस्वी आहे.

'धर्मभाबडे' या विषयावर बरीच चर्चा नेहेमी होतच असते. या सगळ्यातून् धर्मस्थानान्चे, तीर्थक्षेत्रान्चे पावित्र्य जपायला हवे. किमान तिथे तरी गल्लाभरूपणा असू नये असा सूर न लावता बुडवा एकदाची ती धर्मस्थळे असा धोशा ज्ञानबेरकी जेव्हा लावतात, तेव्हा तिकडे दुर्लक्ष करावे इतपत बुद्धी या तथाकथित भाबड्या लोकात सुदैवाने असते. असो. बाकी रावसाहेबान्चे शैलीदार लेखन नेहेमीप्रमाणेच आवडले.

देऊळची इतक्या विविध मतांची परिक्षण वाचली आहेत की आता बघावाच लागेल (आणि अजुन एक परिक्षण? ;० ;) ).
बाकी शैली खास राव-इष्टाईल

ऋषिकेश
------------------
कधी कधी तुम्ही काय बोलताय हे तुम्हालाहि कळत नाहि, इतके तुम्ही हुशार आहात का?

एकदम मस्त परिक्षण.
चित्रपटाच्याच अनुषंगाने संबंधित गोष्टीवर केलेले भाष्यही आवडले.

गावागावांत तरुण-तरुणी, म्हातारे-म्हातार्‍या ज्या पिसाटलेपणाने टीव्हीवरील मालिका बघण्यासाठी लसलसत असतात त्याने तर ही भारतातली सर्वात मोठी सार्वजनिक साथ आहे की काय असे वाटायला लागले आहे. भारतातील आदर्श खेडी, भाबडे, निष्पाप गावकरी, ताजी भाजी, स्वच्छ हवा अशा सानेगुरुजी कल्पना बाळगणार्‍यांनी तर 'देऊळ' जरुर बघावा आणि हा बदलता भारत बघून आपल्या पाठीवर शाबासकीची थाप मारायची की डोक्याला हात लावून बसायचे हे ठरवावे.

खरं आहे. :(

------
छोटा डॉन

परीक्षणात लिहिलेले दोष (उपरे प्रभावळकर अण्णा, काय (काय!) दाखवायचे आहे त्याची गल्लत, इत्यादी) मान्य करूनही मला 'देऊळ' खूप आवडला.

मराठी सिनेमा म्हणजे असे काहीतरी ज्याला पदरचे पैसे खर्च करून जाणे हे आपले कर्तव्य असते; मग प्रत्यक्षात सिनेमा रंजन करणारा, विचार करायला लावणारा, अस्वस्थ करणारा असो वा नसो... अशी काहीतरी समजूत मराठी सिनेमाबद्दल दिसते. मराठी सिनेमांचे निर्मातेही 'लोक थेटरात येऊन पाहात नाहीत... सरकारने मदत करावी, मल्टिप्लेक्सवाल्यांनी शो लावावेत...' असले काहीतरी दीनवाणे बडबडत असतात.

या पार्श्वभूमीवर 'देऊळ'च्या मागे मात्र 'आपण एक झकास सिनेमा बनवू या - आपल्याला म्हणायचे आहे ते ठामपणे म्हणू या - मग ते गंभीर असो वा विनोदी, कुठल्याच प्रकाराला अस्पृश्य समजायचे काम नाही, लोकांना आवडले तर लोक पाहतील' असा काहीसा पक्का विचार जाणवला. स्टार कलाकारांना घेऊन आशय झाकोळेल वगैरे कचखाऊपणा नाही, गोष्टीच्या अनुषंगाने येणारे लैंगिक विनोद दाखवताना भित्रेपणा नाही (सहकुटुंब बघता येईलसे स्वच्छ मनोरंजन वगैरे हवे, म्हणून सपक दांभिक कौटुंबिकपणा इत्यादी), दत्तमंदिरासारख्या तथाकथित 'भावनाभडकाऊ' ठरू शकेलश्या (जो तसा ठरवला गेलाच) विषयाला हात घालताना ('दत्त दत्त' (दोन्ही), 'वेलकम हो राया', 'देवा तुला शोधू कुठं' या तिन्ही गाण्यांचे शब्द मुद्दामहून ऐकावेत) काचकूच नाही.

सिनेमा विचार करायला लावण्यासोबत आपले मनोरंजनही करतो आणि त्याबद्दल त्याला कुठेही शरमिंदे वाटत नाही, हे मला अतिशय महत्त्वाचे वाटले.

खेरीज नाना पाटेकर मला तरी भाऊ नाना पाटेकर न वाटता भाऊच वाटला (पण हे सापेक्ष आहे हे मान्य आहे). सोनाली कुलकर्णीचे कामही निव्वळ खल्लास आहे. काहीशी सैल वागणारी, पुढारीपणात रस असलेली ती भोचक बाई सोनालीने कमालीची जिवंत केली आहे. तिची चाल, नेसणे - बोलणे सगळेच पाहण्यासारखे आहे. हेच सगळ्या लहान-सहान पात्रांचे. एकेका फटकार्यातून त्यांचे जिवंत चित्र समोर उभे राहते, त्यांच्यातली जुगलबंदी पाहताना बेहद्द मजा येते.

नसीरुद्दीन शाहचे उच्चार मात्र खटकले; ते सफाईदार मराठीत आणणे अशक्य तर नक्कीच नसणार. हा एक मोठाच दोष आहे.

गिरीश कुलकर्णीच्या बेअरिंगबद्दल तर बोलायलाच नको. त्याच्या गावठी बोलण्यातली सहजता, बेरकीपणा, भोळेपणा, देवाबद्दलचे प्रेम, मैत्रिणीशी, आईशी असलेले त्याचे नाते ... सगळे लाजवाब आहे. त्यानेच लिहिलेली ही कथा, संवाद आहेत हे कळल्यावर तर मला त्याच्याबद्दल निव्वळ आदर वाटला.

- मेघना भुस्कुटे

'देऊळ' चित्रपटात नेमके कशावर भाष्य आहे ते समजले. (...असल्या प्लॅस्टिकच्या घुशींनी सगळा समाजच पोखरुन टाकला आहे.) आता ते नेमके कसे केले आहे? म्हणजे ते भाष्य बटबटीतपणे चव्हाट्यावर मांडले जाते की संयतपणे जाणवते ते पहायला हवे. नाहीतर कोण जाणे, 'प्लॅस्टिक वापरू नका' अशी जाहिरात करणारे होर्डिंगच फ्लेक्सच्या प्रचंड फलकावर छापलेले असायचे!

देऊळ चित्रपटाच्या परीक्षणाच्या निमित्ताने 'जरा डोळे उघडे ठेवू इच्छिणार्‍या माणसाला शिसारी यावी असे या सगळ्यांबाबत आपण करुन टाकले आहे.' ही लेखकाची मल्लीनाथी आमच्यासारख्यांना मनोमन पटते हे खरे, पण आम्ही मेणाचे जुनाट बाहुले आहोत आणि म्हणूनच हल्लीच्या चमकदार रंगांच्या, सुबक,चटपटीत बार्बी डॉल्स आपल्याला खुपतात असा एक आरोप होऊ शकतो.

चित्रपट परीक्षणाबरोबर संबंधित विषयावरचे भाष्य आणि शैली जास्त आवडली.
चित्रपट मात्र जरा संदेशदेऊ वाटतो. न पटणारे संदेश देणारे चित्रपट तर बघवत नाहीच, पण पटणारे ही फार कंटाळवाणी वाटतात. एकेका मतानिमित्ताने तयार केलेली पात्रे आणि अगदी अपेक्षित वादविवाद. चमकवून टाकणारं असं खूप कमी.

ता.कः मेघना यांचा प्रतिसाद आत्ताच वाचला. आता सिनेमा बघावासा वाटतो!

गुडमॉर्निंग, गुडनाईट, पप्पा मम्मी, हॅपी बर्थडे टू यू, करवाचौथ, मंगनी, सगाई, बारात, गोदभराई, दीदी-जीजू असल्या प्लॅस्टिकच्या घुशींनी सगळा समाजच पोखरुन टाकला आहे. खरुज, गजकर्णासारखे हे गाजरगवती आक्रमण वाढते आहे. यावर भाष्य करण्याचे धाडस 'देऊळ' मध्ये दाखवले आहे, म्हणून त्याचे विशेष कौतुक. गावागावांत तरुण-तरुणी, म्हातारे-म्हातार्‍या ज्या पिसाटलेपणाने टीव्हीवरील मालिका बघण्यासाठी लसलसत असतात त्याने तर ही भारतातली सर्वात मोठी सार्वजनिक साथ आहे की काय असे वाटायला लागले आहे.

अगदी बरोबर, १००% सहमत. कॅल्विन आणि हॉब्ब्स चित्रमालिकेची एक गोष्ट आठवली. दोघे एका पुस्तकात (कार्ल मार्क्स चे वाक्य) वाचतात - "धर्म हे समाजाचे अफिम आहे." म्हणजे नक्की काय, हा विचार करत बसतात. समोरा चा टीव्ही मनोमन म्हणतो - "याचा अर्थ मार्क्स ला अफिम म्हणजे काय असते याची कल्पनाच नव्हती..."

देऊळ चित्रपट पाहिला. 'विहिर' पाहिला होता म्हणूनच देऊळ पहायचाच हे आधीच ठरवले होते. दोघा कुलकर्ण्यांचा हा हि चित्रपट आवडला.

परीक्शण तितकेसे पटले नाही.
प्रत्येक राजकारणी कपटीच असायला हवा असे नाही. एखादा राजकारणी रोमँटीक देखील असू शकतो. उलटपक्शी मला तरी दिग्दर्शकाने व लेखकाने नानाचे पात्र उगीचच मोठे होवू दिले नाही, जे खूप चांगले केले. मुळात ते पात्र सगळ्यांना सोबत घेवून चालणारे, काळानुसार बदलणारे, वरीश्ठां समोर म्हणा की आपल्या फायद्यासाठी म्हणा पण वेळेप्रसंगी नमते घेणारे असेच होते.
या पात्राच्या अगदी उलट प्रभावळकर यांचे पात्र होते. ते पात्र सुशिक्शीत असून ही हे जग असंच चालायला हवं किंवा अमुक एका पद्धतीने जग कां चालत नाही? ह्या प्रश्नांची उत्तरे न सापडलेलं होतं. मला स्वतःला प्रभावळकर यांचा अभिनय आवडत नाही. प्रभावळकर ह्यांच (कमकुवत) व्यक्तीमत्व गोंधळलेलं पात्र म्हणून छान शोभतं त्या उद्देशाने कदाचित त्यांना ह्या चित्रपटात ते पात्र देवू केले असावे असे मला वाटते.

कमाल आहे?
मी हा चित्रपट मुंबईतील बोरीवली येथील जया (ह्या घाणेरड्या) थेटरमध्ये (मुंबईतहि एकापेक्शा एक घाणेरडी थेटरं आहेत.) तिथं वर उल्लेखलेल्या पात्राला बर्‍याच वर्शापासून मुलच नसते. त्याला जेंव्हा बर्‍याच वर्शाने मुल होते ते दत्ताच्या कृपेने होते अशी बातमी बातमीदारासोबतची टाळकी करायचे घाटतात, असे दाखवले होते.
कथा सुरु झाली एका स्वप्नामुळे.
त्या गावात इन्फ्रास्ट्रकचरल विकास न होण्याने अनेकांची स्वप्ने खुंटलेली असतात. गावातील शहाणा समजला जाणारा 'सुशिक्शीत अण्णा' अमुक एका पद्धतीने गावाचा विकास व्ह्यावा ह्या विचारांचा असतो. पण.....
मॅन प्रपोजेस...गॉड डिस्पोजेस्!
विकास कसा होतो? कुणामुळे होतो? कशामुळे होतो? काय केले कि होतो? ह्या प्रश्नांचे उत्तर कोणाकडेच नाही.

एका स्वप्नातून प्रेरणा उपजते, त्या प्रेरणेला 'महत्वाकांक्शेचे' बळ मिळून ती शक्ती कार्यरत होते. मग तीथून विकासाचे चक्र फिरू लागते. विकास झाल्यानंतर तीसरा टप्पा आधीच्या शक्तीचे विघटन! इथून कथानक आधी सुरू केलेली प्रेक्शकांची भावनिक इन्वॉल्वेमेंट कमी करीत तो चित्रपट त्यांना अलिप्त होवून पहायला लावते.
शेवटच्या भागात ज्या व्यक्तीला स्वप्न पडल्यामुळे गावातील इतर मंडळींमध्ये 'महत्वाकांक्शेची प्रेरणा' फुलते त्या फुलण्याला एकीतून साकारलेल्या 'मास्टर मांईड'च्या शक्तीमुळे चालना मिळते व तिथून विकास होतो हे सांगत असता असतानाच 'त्या भोळ्या भाबड्या पहिल्या व्यक्तीला मार देवून एक फेरा संपला' आता हा चित्रपट वरच्या स्तरावर नेला जाईल हे सांगतो. व होतं देखील तसेच.

विहीर हि तसाच होता. फक्त ह्या चित्रपटाचे कथानक लिहीता-लिहीता कुलकर्णी आता खूप प्रगल्भ झाले आहेत हे कळते.

-----------
वरील एका प्रतिसादात भुस्कुटे बाई म्हणतात.-
गिरीश कुलकर्णीच्या बेअरिंगबद्दल तर बोलायलाच नको. त्याच्या गावठी बोलण्यातली सहजता, बेरकीपणा, भोळेपणा, देवाबद्दलचे प्रेम, मैत्रिणीशी, आईशी असलेले त्याचे नाते...
मला तरी गिरीश कुलकर्ण्यांच्या पात्रात कोणत्याही प्रसंगात भेरकीपणा दिसला नाही. ते एक साधेभोळे पात्र होते.

पश्चिम महाराष्ट्रातील एका घाणेरड्या गावातील एका घाणेरड्या थेटरात मी 'देऊळ' पाहिला

अत्यंत अपरिपक्व , अनावश्यक, टिपिकल शहरि प्रतिक्रिया.

(अवांतर: घाणिच्या बाबतित मुंबई चा प्रथम क्रमांक लागु शकतो)

पश्चिम महाराष्ट्रातील एका घाणेरड्या गावातील एका घाणेरड्या थेटरात मी 'देऊळ' पाहिला

काहीसा असाच अनुभव सातार्‍यात "दे धक्का" चित्रपट पाहताना समर्थथेटरात आला, त्यामुळे सहमत.

परिक्षण आवडले, त्यामुळे चित्रपट पाहण्याची उत्सुकता आणखी वाढली आहे,
पण,
"हिंदु जन जागृती समिती"ने या चित्रपटाच्या गाण्यावर आक्षेप घेतल्यामुळे (अजुन बॉम्बस्फोट झालेले नाहीत हे सुदैवच म्हणावे लागेल)
हा चित्रपट, चित्रपटगृहात जावून पाहण्याची हिम्मत होत नाहिए,
त्यामुळे बाजारात डिव्हिडि आली की पाहीन म्हणतो.

न्यू यॉर्क् मध्ये सुरू असलेल्या दक्षिण आशियायी चित्रपटमहोत्सवात नुकताच(आजच) हा चित्रपट दाखवण्यात आला. चित्रपटगृह पूर्ण भरले होते. लोकांना चित्रपट आवडला. प्रेक्षकांमध्ये अमेरिकन्स्ही होते.नंतरच्या चर्चेत काही प्रश्न विचारले गेले.त्यातला एक नसीरुद्दीन् शाहच्या व्यक्तिरेखेच्या प्रयोजनाविषयी होता. तिची आवश्यकताच नव्हती असे काहींचे म्हणणे. दिग्दर्शकाच्या मते ती संदिग्धता मुद्दामच ठेवली आहे. चित्रपटाची सुरुवात केश्याच्या स्वप्न/साक्षात्कारापासून होते. शेवटही साक्षात्कारानेच(विजन्) केल्याने एक वर्तुळ पूर्ण झाले.गायीच्या पायाला जखम झालेली असते तशीच नसीरुद्दीनच्या पायालाही ती झालेली दाखवली आहे. यावरून काही सूचित अर्थ प्रेक्षक काढू शकतील.
मला देऊळ आवडला होता. मला तरी त्यामध्ये काही सणसणीत भाष्य किंवा झणझणीत अंजन वगैरे जाणवले नव्हते. भाष्य होते पण ते नर्म विनोदी शैलीने केलेले. संपूर्ण गावाचा पट मांडायचा तर पात्रांची भाऊगर्दी आलीच जी एकसंध परिणामाला मारक ठरलेली आहे. अर्थात् असा तुकड्यातुकड्यांचाच परिणाम अपेक्षित असावा.कारण इतकी सगळी पात्रे,त्यात प्रत्येकाच्या छुप्या आणि उघड अजेंड्याचे वेगवेगळे पदर आणि त्याला अनुसरून वेगवेगळी गोष्ट. तरी सलगता बर्‍यापैकी राखली आहे.
या चित्रपटातली सर्वात आवडलेली आणि पटलेली गोष्ट म्हणजे यात दाखवलेले बदलते, बदललेले खेडे. टी.व्ही चे घराघरात झिरपलेले व्यसन, कृतक् (पण तरीही खरीच की) माध्यमजागृती,इंग्रजी भाषेचा,हिंदी चित्रसृष्टीचा ग्रामीण संस्कृतीमध्ये झालेला सहज शिरकाव,लोकांची बदललेली बोली आणि देहबोली,(अमृता सुभाषचे केश्याच्या छातीवर मुठी आपटीत 'आ हेट् यू,आय् हेट् यू' असे बॉलिवुड् स्टाइल् किंचाळणे) अशा कितीतरी छोट्या छोट्या बारकाव्यांनी मजा आणली आहे. आणि ते नामधारी महिला सरपंचाचे पात्र तर बेफाट आहे. सरपंचाच्या नामधारीपणाची योग्य ती जाणीव ठेवून सतत भेदरलेपणा,सर्वांच्या धाकात वावरणं,त्यातच जमेल तितका सौम्यसा पुढारीपणा करणं हे सर्व खूप आवडून गेले.
छायाचित्रण ही सुरेख आहे.विशेषतःएकीकडे देऊळ आणि त्या भोवतीची जत्रा दाखवताना वापरलेले भडक रंग आणि झगझगीत प्रकाश तर दुसरीकडे देवाची मूर्ती लपवतानाची सौम्य रंगसंगती आणि मंद प्रकाश आशयाला बळकटी आणतो.
शेवटी,ऑल् सेड् अँड् डन्,चित्रपट एकदा(तरी) बघावा(च).

काही कारणास्तव गेली कित्येक वर्षे थिएटरमध्ये जाऊन चित्रपट (कोणत्याही भाषेतील) पाहणे पूर्ण बंद झाले आहे. तिच गोष्ट टेलिव्हिजनची. जाहिरातींच्या संताप येणार्‍या अतिरेकामुळे तिथेही चित्रपट पाहत नाही - अपवाद अधेमधे टीसीएम चॅनेल्, कारण इथे एकतर मला आवडणारे जुन्या जमान्यातील ब्लॅक अँड व्हाईट इंग्रजी चित्रपट लागतात शिवाय एकही जाहिरात नसते, ब्रेकही नसतो. अगदी साडेतीन तासाचा 'गॉन् वुइथ् द् विंड्' एकाही ब्रेकशिवाय तिथे एंजॉय करता येतो.

~ पण 'देऊळ' बाबतचा लेख आणि त्यावरील जास्तीतजास्त अनुकूल प्रतिक्रिया वाचल्यावर हा चित्रपट अवश्य बघावा असे वाटू लागले आहे, पण पाहिला तर तो मात्र थिएटरमध्ये न जाता डीव्हीडी आणून घरीच.

तसे करीनही.

अशोक पाटील

लेख आवडला.
देऊळ पसरट वाटला. तरी त्या मधली मला सगळ्यात आवडलेली गोष्ट म्हणजे देवळावरची पाटी :
"तू झोपी जा. मी जागा आहे."
धमालच.

सर्व गोष्टी एकवटून एकूणच वाचण्याजोगे काहीतरी खास वाचकांसमक्ष मांडण्याचा हा सन्जोप रावांचा प्रयत्न अभिजात वाटला, अगदी स्तुतीस पात्र! चित्रपट पहावा असे वाटायला लागले आहे आता. आभार.

(एकदाचा) देऊळ पाहिला. आवडला. वर परिक्षणात म्हटल्याप्रमाणे "भारतातील आदर्श खेडी, भाबडे, निष्पाप गावकरी, ताजी भाजी, स्वच्छ हवा अशा सानेगुरुजी कल्पना बाळगणार्‍यांनी तर 'देऊळ' जरुर बघावा " असेच म्हटतो.

चित्रपटात भारतीय सवंग राजकारणावरही चांगला प्रकाश टाकला आहे. त्याही पेक्षा उत्तम टिपणी नाना करतो जेव्हा तो म्हणतो "शहरातल्या लोकांना गाव सतत छान, शांत हवं. ते मात्र तिथे बसून पैसा ओढणार!" हे या परिस्थितीचं मुळ नेमकं पकडलं आहे. अण्णांचं पात्र मात्र अगदी तकलादू वाटतं, त्याहुनही ते निराशावादी (आणि पुचाट) वाटतं. "हे चक्र आता इतकं गतिमान झालं आहे की आता ते थांबणं तुम्हालाच काय कोणालाही शक्य नाही" म्हणून लेखक या परिस्थितीवर उतारा नाही हेच सांगतो. हे आहे हे असं आहे आणि असंच चालु रहाणार हा वास्तववादी दृष्टिकोन आहे का? यावर मात्र नकारात्मक प्रतिक्रीया देताना जीभ चाचरते हेही तितकच खरं! :(

ऋषिकेश
------------------
कधी कधी तुम्ही काय बोलताय हे तुम्हालाहि कळत नाहि, इतके तुम्ही हुशार आहात का?

आवडला. काही गोष्टी खटकल्या. पण एकूणात गोळाबेरिज केली आवडलेल्या गोष्टी अधिक वाटल्या. चित्रपट बघावास वाटण्यात् ह्या लेखाचाही हातभार आहेच.

--मनोबा