छान कविता व रसग्रहण. अशा 'करुणेत चिंब भिजलेल्या' आणखी कवितांविषयी लिहा.
आता मी लिहणार म्हटले म्हणजे या कविता किमान पन्नासएक वर्षे जुन्या असणार हे आलेच.
वा वा. हे तर तुमच्या लेखनाचे आणखी एक बलस्थानच म्हणायचे. एरवी चंद्रशेखर गोखलेंच्या चारोळ्यांना आणि दमलेल्या बाबाच्या कहाण्यांना कविता म्हणावे लागते.
कै. इंदिरा संत यांच्या काव्याला त्यांच्या वैयक्तिक जीवनातील आघातामुळे दु:खाची किनार लाभली
इंदिराबाईंच्या खाजगी जीवनाची चिरफाड न करता आणि त्यांच्या जीवनातील खाजगीपणाबद्दल आदर बाळगून याविषयीही काही लिहिता आले तर लिहा. लेखक / लेखिकांची जडणघडण बघीतली की त्यांच्या लेखनाचाही काहीसा उलगडा होतो. 'रायटिंग, नॉट दी रायटर!' हे खरे असले तरी. अगदी वेगळे उदाहरण द्यायचे तर मायकेलअँजेलोने घडवलेले रेखीव, देखणे, प्रमाणबद्ध नग्न पुरुषांचे पुतळे बघताना यामागे त्याला स्वतःला नर देहाचे असलेले आकर्षण हे कारण ध्यानात घेतले तर त्याची कला अधिक कळल्यासारखी वाटते.
सन्जोप राव
ये महलों, ये तख्तों, ये ताजों की दुनिया
ये इन्सां के दुश्मन रवाजों की दुनिया
ये दौलत के भूखे समाजों की दुनिया
ये दुनिया अगर मिल भी जाये तो क्या है

अत्यंत सुंदर रसग्रहण. शाळेत असतांना वाचलेली कविता पूर्णपणे समजण्याचे ते वय नव्हते. त्यानंतर इतक्या वर्षांनी ली पुन्हा वाचायला मिळाली आणि मजा आली.
किमान पन्नासएक वर्षे जुन्या काळाचा ज्यांना अनुभव आहे त्यांना निश्चितच त्यातले गांभिर्य चांगले समजेल. आता जागतिक खेड्यात राहणार्‍या आणि मोबाइल फोनवर सतत एकमेकांच्या संपर्कात असणार्‍या पिढीला कदाचित त्यातली तीव्रता कळणार नाही.

कविता आणि रसग्रहण सुंदर आहे.

>>मोबाइल फोनवर सतत एकमेकांच्या संपर्कात असणार्‍या पिढीला कदाचित त्यातली तीव्रता कळणार नाही.

याच्याशी असहमत आहे.

ऑनसाईट असल्याने महिन्यातून एकदा घरी ४ दिवस जायला मिळते. त्यावेळी (पुरुष असूनही) कवितेत वर्णन केलेली भावना (स्वतःतर) अनुभवली जातेच; पण चार दिवसांसाठी घरी आलेल्याला खुश ठेवण्याची घरच्यांची धडपड सुद्धा अनुभवायला मिळते.

ती भावना सतत संपर्कात असण्या नसण्याने बदलत नाही.

नितिन थत्ते

रसग्रहण आवडलेच..
शिवाय ही भावना हळूहळू केवळ स्त्री नाहि तर पुरुषांनाही जवळची वाटु लागेल हे पटले.. जोडपी आता मुलाच्या व मुलीच्या पालकांपासून वेगळी राहु लागली आहेत. अश्यावेळी आपल्या पालकांकडे गेल्यावर ही धडपड/लगबग/जिव्हाळा बहुतेक प्रत्येकाला अनुभवास येतो..

ऋषिकेश
------------------
कधी कधी तुम्ही काय बोलताय हे तुम्हालाहि कळत नाहि, इतके तुम्ही हुशार आहात का?

कविता आणि रसग्रहण, दोन्ही आवडले.

त्यातील भळभळणारी वेदना आजही, बदलत्या काळातही, तुमच्या हृदयाला चटका लावून जाईल.

खरे आहे... शेवटचे कडवे वाचून मन उदास झाले. लग्न झाल्यावर मुलीला आपल्या लहान-मोठ्या प्रत्येक सुखासाठी धडपडणार्‍या आई-बापाला आपल्या मनीचे दु:ख सांगायला धजावतच नाही. त्यामुळे, मुलीने चेहर्‍यावर आणलेले उसने हसू पाहून आईबापाला तिचे कौतुक आणि मनात समाधान वाटत असते. त्याचवेळी मुलीच्या मनात मात्र अश्रूंच्या धारा असतात.
फार केविलवाणा आणि मन पिळवटून टाकणारा प्रसंग!

कै. इंदिरा संत

इथे कै. नको. कवी/कवयित्रीच्या नावाआधी असे लिहिण्याचा प्रघात नाही असे वाटते. ख्रिस्तवासी/लेट शेक्सपिअर, पैंगंबरवासी/मरहूम मीर, बुद्धवासी बाशो असे कुठे वाचल्याचे आठवत नाही. तसाही चांगला कवी त्याच्या कवितेतूनच जिवंतच असतो. बाकी रसग्रहण छानच.

"तुझं वाचन किती? तू बोलतोयस किती?"
"तुझा पगार किती? तू बोलतोयस किती?"

छान रसग्रहण. माहेर सोडून जे हरवलं आहे ते तर कौतुकापोटी दामदुपटीने पदरात पडतंय. पण हे सगळं सोडून जे कमवण्यासाठी गेले त्याच्या नावे घागर रिकामीच आहे...

राजेश

द्रौपदीचे सत्त्व माझ्या लाभु दे भाषा-शरीरा
भावनेला येउं दे गा शास्त्र-काट्याची कसोटी