एक आठवण -
पुण्यात गोरे पंचेवाल्यांकडे पंचे आणायला गेलो होतो, पंच्याचे पैसे दिले, सुट्टे पैसे परत घेताना उजव्या हातात समान असल्याकारणाने डावा हात पुढे केला तर गोरे (किंवा मंडळी) ह्यांनी डाव्या हातात पैसे देण्यास चक्क नकार दिला, मला समान डाव्या हातात घेऊन उजवा हात पुढे करावा लागला. :) मग मी पण हात/पैसे "कपाळाला" लाऊन खिशात टाकले :)

मी डावरी नाही. पण मुलगी लहान असताना मला तिला कडेवर घेताना उजव्या हातावर कधीही घेता येत नसे याची आठवण झाली. डाव्या हातावर तिला घेणेच मला सोयीचे व्हायचे.

तुमचे अनुभव नव्याने जाणीव निर्माण करून गेले की डावर्‍यांना अशा काही प्रथा म्हणजे कटकटी वाटू शकतात. माझा मेव्हणा डावरा आहे.
तोही देवाला जात नाही. गेल्यास पर्यटन म्हणून जातो. तेथे गेल्यावर प्रसादाचे काय करतो हे त्याला आता मुद्दाम विचारेन. :) पण तो बरोबर असताना जेव्हा म्हणून देवळात गेलो तेव्हा विशेष प्रश्न आलेला नाही असे स्मरते. बहुतेक तो उजवा हात पुढे करत असावा.

बाकी, असंवेदनाशील व्यक्ती सगळीकडे असतात. बॉस, को-वर्कर्स, म्हातारी न बदलणारी माणसे, शेजारी, नातेवाईक, स्वकीय, परकीय, मित्र, शत्रू सगळे वेगवेगळ्या वेळी असंवेदनाशील असू शकतात. त्यांचा आपल्याला किती त्रास करून घ्यायचा हे या गोष्टीने स्वत:च्या आयुष्यात नक्की किती महत्त्वाचा फरक पडणार आहे त्यावर ठरवावे.

निव्वळ वैचारिक, तात्विक आणि ऐतिहासिक गप्पांमध्ये थोडास बदल म्हणून ही चर्चा वर आणत आहे.

--मनोबा

मी स्वतः अंशतः डावखुरा आहे. (कात्रीने कापणे,) लिहिणे आणि जेवणे वगळता इतर बहुतेक सर्वच कामे मी डाव्या हाताने करतो. माझा डावा हात उजव्या हाताच्या तुलनेत अधिक बळकट आहे.

माझी पावणेतीन वर्षांची मुलगीही बव्हंशी डावखुरी आहे आणि आम्ही तिला बदलण्याचा प्रयत्न करत नाहीत.

डावखुरेपण किंवा उजवटपण (!) अनुवांशिक आहे का?

वामन देशमुख

या इथे विशाल तरुतळी, सुरई एक सुरेची, खावया भाकरी अन् वही कवितेची!

हा हा हा हा ......!!!