रिटे.
तुम्हाला प्रत्येक चर्चेत 'अँकरींग' करण्याची खूप आवड आहे. चांगली गोश्ट आहे.

"जेव्हा एखादी व्यक्ती आपलं मन सताड उघडं करतं तेव्हा समोरच्या व्यक्तीला ही आपलं मन मोठ्ठं करूनच त्याचं/तीचं एकून घ्यावं लागतं. त्या व्यक्तीच्या मनातलं जाणून त्याचा वापर इतर कोणत्या गोष्टीसाठी करायचा विचार जरी त्याक्षणी वा त्यानंतर आणला तर ते एकून घेण्यार्‍यालाच त्याचा भयानक त्रास होऊ शकतो. (अशा नाजूक क्षणी दोन मने एकमेकांसमोरील आरश्यातील अनेक प्रतिबिंबासारखे असते.)"
हा नियम केवळ वाचू नका त्यात काय लिहीलंय ते समजून घ्या, आकलून घ्या. नसेल समजत तर तुमची आकलन शक्ती कमी आहे अशी धारणा तुम्ही कायमची करून घ्या!
तुम्ही नेहमीच डोंगराच्या पायथ्याच्याशी असलेल्या पायर्‍यांकडे पहाता, 'डोंगराच्या कळसाकडे'* तुम्ही पाहू शकत नाहीत, आणि म्हणूनच तुम्ही तिथे* पोहचू शकत नाहीत.

माफीच्या साक्षीदाराला मात्र शिक्षेतूनही सूट मिळत असावी.

(सुचना: खालील उदाहरण काल्पनिक आहे.)

समजा, राग हा सूड उगवूनच शांत करता येतो, असा माझा समज आहे. माझं एका कॉलीजकालीन-मित्राशी काही वैयक्तिक कारणांतून उद्‍भवलेलं (एका मुलीमुळे घडलेलं—२० वर्षे होताहेत) खूप जुनं वैर (द्वेषात्मक अन् तणावयुक्त शित-भांडण) आहे. जरी त्याच्याही मनात माझ्याबद्दल कटू द्वेषाची भावना अजुनही सलत असली तरी प्रत्यक्षात मात्र ते वैर घडल्यापासूनच्या काळापासून आमच्या दोघांमध्ये कसलेही भांडण झालेले नाही वा तसे वर्तन आजपर्यंत केलेले नाही, जरी कधी-मधी दोघांची भेट होत राहतेच. दोघंही आयटी क्षेत्रात उच्चभ्रू पदांवर स्थित आहोत. ज्या मुलीमुळे आमच्यांत भांडण झालं होतं, कारण—प्रेम-त्रिकोण; ती मुलगी त्याची बायको आहे. भांडणं मुळात शाब्दिक चकमक जरी असली तरी त्यातून एकमेकाबंद्दल द्वेषाच्या अनेक ठिणग्या आम्हा दोघांमध्ये संचारल्या व त्या द्वेषाग्निचा भडका आजवर आम्ही दोघांनी उडू दिलेला नाहिये. भांडणात मी त्याला बोलून गेलो होतो की ती जर माझी नाही झाली तर मी माझा सूड उगवेन म्हणून... या काळापासून त्याचा मनात माझ्याबद्दल तीव्र चीड आहे, व तेव्हापासूनच आम्ही एकमेकांचे वैरी झालो. दोघांचेही जरी तीच्यावर तेव्हा प्रेम असले तरी त्याचे तीच्यावर व तीचे त्याच्यावर अधिक प्रेम होते, त्या प्रेमाचे रुपांतरण नंतर त्यांच्या लग्नात झाले. या घटनेमुळे माझ्यातील त्याच्याबद्दलचा द्वेषाग्नि आणखीणच भडकला. त्याची आता कायमची विल्हेवाट लावायची असा मी निर्धार केला आहे. त्याची बहुदा खात्री पटलेली असेल की मी त्याचे काहीच वाकडे करु शकत नाही किंवा जाणून-बुजूण करणार देखील नाही म्हणून! याच त्याच्या माझ्याबद्दलच्या विश्वासाचा मी विश्वासघात करण्याचे ठरवले आहे. मी त्याला काहीतरी आमिष दाखवून व ५०-५०% हिस्सा देण्याची कबूली देऊन माझ्या ऑफिसशेजारीच असलेल्या बँकेमध्ये तिजोरीपर्यंत पोहोचून ती लुटण्याच्या योजनेत त्याला सहभागी केले आहे. (लूट करण्याची योजना नेमकी काहीही असू शकते, येथे केवळ उदाहरण म्हणून काहीतरी देण्याचा मी प्रयत्न केला आहे.) त्याच्या हाती मी बंदूक दिलेली आहे. आम्ही लूट करतांना आम्हाला एक सुरक्षा-रक्षक पाहतो, मी माझ्या या मित्राला त्याला गोळी मारुन ठार करण्याचा आदेश देतो. भितीपोटी व वेळ अतिशय कमी असल्याने अनाहूतपणे तो त्या सुरक्षा-रक्षकाला ठार करतो. माझ्या प्लॅनप्रमाणे, प्लॅनमध्ये सहभागी असलेले पोलीस (माझ्याकडून आधीच पैसे खाल्लेले!) आम्हाला लूट करतांना रंगेहाथ पकडतात. पण योजनेनुसार मी त्याला तेथूनच पळ काढण्याची मुभा देतो. तो आता फरारी आहे. मी चोरी करतांना पकडलो गेलो असल्या कारणाने माझी न्यायालयात हजेरी चौकशी केली जाते. न्यायालयाने विचारल्यावर मी थोड्या खोट्या नाट्यानंतर माफीचा साक्षीदार होण्यास तयार होतो. मुळात चोरी झालेलीच नसते आणि खून देखील त्याने केलेला असतो व तो सध्या फरारी आहे, या बाबी पुढे करत मी स्वतः साक्ष देऊन व मला मिळालेल्या पोलीसांकरवी त्याच्या विरोधात न्यायालयात युक्तिवाद करतो.

आपणास काय वाटते, मी माफीचा साक्षीदार झाल्यामुळे माझी चोरी करण्याची शिक्षा न्यायालय माफ करुन माझी निर्दोष सुटका करेल काय? आणि माझा मित्र चोरी, खूण व फरारी (न्यायालयात हजेरी न लावणे) इत्यादी कारणांमुळे फासावर चढवला जाईल काय, कारण सर्व पुरावे व साक्षीदार त्याच्याच विरोधात आहेत?

जर असे झाले तर माझी सूड उगवण्याची इच्छा पूर्ण होईल व नंतर मी त्याच्या बायकोलासुद्धा आपले करुन घेऊ शकेल!

न्यायव्यवस्थेशी असा खेळ करणे, सोपे आहे का? किंवा यात काही अडचणी येतील अन् मीच गुंतल्या जाईल?