उपक्रमावरच्या जेष्ठ सदस्यांना विचारायचे आहे. मला अगदी महाविद्यालयीन आयुष्यात पण कधी करोडो रुपये वगैरे सरकार, कंपनी इ लोकांच्या खर्चाचे युनीट वाटायचे. बघता बघता ते आता मध्यमवर्गीय माणसाच्या गणीतातला शब्द होउ लागला आहे.

तर जेष्ठ सदस्यांना याबाबत काय वाटते? आजच्या तरुणांना घर गाडी इतर मित्रांसारखे आयुष्य हे प्रेशर जास्त आहे का? हे आकडे त्यांना चिंताजनक वाटतात का?

अन्यथा मला कोणी आपल्या मराठी मध्यमवर्गीय संस्कृतीत पचेल अशी जीवनशैली सांगावी.
चर्चाचतुष्ट्यातल्या "चैन ही घातक आहेका? किंवा कुठली चैन घातक आहे?" ह्या चर्चेतले निष्कर्ष उपयोगी पडावे.

"तुझं वाचन किती? तू बोलतोयस किती?"
"तुझा पगार किती? तू बोलतोयस किती?"

वरील पैकी मी कुठल्या गोष्टीत तडजोड करणार नाही व करेन याची यादी करुन पहा व तुलना करा.
प्रकाश घाटपांडे

दहावीला अर्थशास्त्र म्हणून एक विषय होता. त्यात आयुष्यात निरुपयोगी ठरणारी सरकारकडे कसा पैसा येतो व सरकार तो कसा खर्च करते वगैरे आकडेवारी होती. (मला 25 पैकी 25 गुण मिळाले होते.) त्याऐवजी शालेय अभ्यासक्रमात लैंगिक शिक्षण व आर्थिक साक्षरता वाढवणाऱ्या विषयांचा अंतर्भाव करणे आवश्यक आहे.

मला कधी कधी वाटते माझ्या आईवडिलांनी दरमहा सुरक्षित साधनांत गुंतवणूक करण्याऐवजी दरमहा इन्फोसिसचे शेअर्स घेतले असते तर कित्ती मज्जा झाली असती.

चैन सापेक्ष आहे हे सर्वांना मान्य व्हावे. माझ्या पिढीतील बरेच समवयीन मुले-मुली कठीण आर्थिक परिस्थितीतून वर आले आहेत. आता परिस्थिती सुधारल्यावर त्यांना त्या वेळेस ज्या गोष्टी करता आल्या नाहीत त्या कराव्याश्या वाटतात. शिवाय आम्हाला जे भोगावे लागले ते मुलांना नको म्हणून मुले-मुली लाडात वाढलेली असतात. अशी कित्येक उदाहरणे माझ्या बघण्यात आहेत, तुमच्याही असतील. हे चूक आहे की बरोबर कुणी कुणाला सांगायचे?

आर्थिक परिस्थिती सुधारली की आता खूप पैसे आले, आता बास असे कोण म्हणते? साधु-संत (म्हणजे खरे साधु-संत, नाहीत आजकालचे साधुलोकच गब्बर असतात) सोडले तर प्रत्येकाला वरच्या स्लॅबमध्ये जायचे असते. आणि हे चूक आहे असेही नाही.

--
अनुदिनी : http://rbk137.blogspot.com

आहीरे-नाहीरे संघर्षाबाबत ढोल वाजवणार्‍यांनी ..... जगात काय फक्त आहेरेचा मध्यम वर्गीय राहतो. जगात मध्यम वर्गीयालाच प्रोब्लेम्स आहेत अश्या थाटात चर्चा चालू असतात. मध्यम वर्गीय जसे आपले रडगाणे गातो तसे नाहीरेच वर्ग कधी रडगाणे गात बसत नाही. हा मध्यम वर्गीय नाहीरे बद्दल तिटकारा आणि श्रीमंत बद्दल असूया अश्या कात्रीत सापडले आहेत. किती पैसा मिळाला तर कोणता वर्ग हा प्रश्न . देवाने एकदा मानवाला वर दिला . आणि सांगितले सकाळ पासून सायंकाळ पर्यंत तू जेव्हढी पावले चालशील तेव्हढी जमीन तुझी. माणूस सकाळीच चालावयास निघाला . दुपार झाली सायंकाळ झाली तरी पाण्याचा थेब ही न पिता चालतच राहिला अखेरीस सूर्य अस्ताला जावू लागला . मानवाचे एक पावूल ही पुढे पडत नव्हते तरी पण अधिक जमिनीच्या लालसेने त्यने कष्टाने एक पावून पुढे टाकले तो चक्कर येवून धरतीवर कोसळून गतप्राण झाला. त्याच वेळी सूर्य मावळला
आणि देव म्हणाला मानवा खरे तर तूला तू पडलास तेव्हड्याच जमिनीची तुला आवश्यकता होती आणि आहे. पण तू अधिक च्या लालासेले पाण्याचा थेंब न पिता चालत पळत राहिलास आणि आपले प्राण गमावून बसलास. पण आता वेळ निघून गेली होती. मध्यम वर्गाचे ही तसेच झाले आहे. त्याला कितीही मिळाले तरी हावरटा सारखे अजून हवे असते ,त्यातच तो जीवनाचे सुख समाधान हरवून बसला आहे. कितीही मिळाले तरी अधिक मिळवण्याच्या नादात प्राण गमावून बसणार

मग आता नक्की भौतीक प्रगती कशी?

मागच्या पिढीच्या अपेक्षा थोड्या होत्या, कारण त्यांना वस्तु कमी मिळत होत्या. अंथरूणच लहान होतं त्यामुळे पायही कमी पसरता येत होते. त्यांना फोन, टीव्ही, फ्रिजच्या पलिकडे विशेष काही मिळालं नाही, तेही उशीरा उशीरा. बर्‍याच लोकांना स्वतःच्या घरा ऐवजी वडिलोपार्जित घरात राहावं लागलं. आजचा मध्यमवर्गीय हौसेने वाहन, इंटरनेट, मोबाईल, बाहेर खाण्याचा खर्च हे महिन्याच्या बजेटात धरतो. या वाढलेल्या अपेक्षा (बहुतांशी पूर्ण होताना दिसतात त्या) हे भौतिक प्रगतीचंच प्रतीक आहे. दोन्ही पिढ्यात हे खर्च भागवण्यासाठी खेचाखेच दिसते हे साम्य केवळ अंथरूणाच्या थोडं पलिकडे पाय पसरण्याची मानवी इच्छा यातून येत असावं.

राजेश

द्रौपदीचे सत्त्व माझ्या लाभु दे भाषा-शरीरा
भावनेला येउं दे गा शास्त्र-काट्याची कसोटी