मला वाटते वरील कविता अभ्यासक्रमात होती. कविता वाचून मला नेमाड्यांची खालील कविता आठवली.

कशा रांगोळ्या काढता तुम्ही घरंदाज व्यथांनो,
कसा सडा घालता माझ्या अंगणाचा कोपरा कोपरा खुलेल असा.
कशी सजवता तुळशीवृंदावनाची दर्शनी बाजू
खुडता मंजिऱ्या दुपारच्या सुकलेल्या मऊ नखांनी
रोज नव्या हातावर केलेल्या कापसाच्या वातींनी लावता
माझ्या पाताळघरातला अंधार प्रार्थणारी
देवघरातील आंदणाची उभी समई.

आत बाहेर येता जाता कसल्या गुणगुणता आरत्या
पुसट शब्दांच्या, सुरांच्या वेणीत अर्थ गुंफून टाकून.
तो अर्थ मी चाचपू पाहतो. पाहतो तेव्हा -
भिंतीला खेटून उभा असलेल्या माझ्या डोक्यावरच्या पिंपळाची
फांदी फांदी ओरडणा-या कावळ्यांनी काळीकुट्ट लदलेली असते.

कुणासाठी ही अबोल संथ वाटपाहणी.
उंबरठ्यात रुतवलेल्या बांगड्यांच्या नक्षीलाच कळणारी
तुमच्या आंगठ्यांची लवलव कुणासाठी?
किती दिवस हे आरशालाच माहित असलेले
तुमचे कोरीव कुंकवाच्या चांदणीखालचे
पहाटचे फटफटीत कपाळ...

मलाही कळू द्या तुमची उभार दृष्टीघोळ जवळीक.
न्हाणीपासून आतपर्यंत उमटलेल्या पावलांची आणि
परकरांच्या किनारीवर भरलेल्या बिनपायांच्या मोरांची भुलावण
मलाही कळू द्या.

का पदर घालून असता माझ्यासमोरही सकाळ संध्याकाळ
सदा कपाळापर्यंत, ह्या आपल्याच आपल्याच घरात.

चेहराच नसलेल्या अपुऱ्या शिल्पासारख्या बेसूर बायांनो
माझे अंगण पांढरे झाले तुमच्या रांगोळ्यांनी.

अन् नखलेल्या कोंवळ्या पानांचा
थोडा बेतशीर केशरविडा...

शरदजी क्या बात है? खरोखर फारच सुंदर कविता आणि तुमचे रसग्रहणही साजेसे.
चन्द्रशेखर

सुरेख विवेचन .. आवडले.

येणार्‍या, थांबलेल्या, जाणार्‍यासाठींची ही कविता मस्त फुलली आहे.. खूपच आवडली

वाचणार्‍यासाठी मेजवानीच! :)

इतके छान रसग्रहण व कविता दिल्याबद्दल आभार

ऋषिकेश
------------------
समाजातली सामाजिक जाणीवही अगदी नसल्यातच जमा आहे. सुस्त, मद्दड जनता गोळाभर अन्न गिळून, टीव्हीवरच्या मालिका बघून झोपी जात आहे - सन्जोप राव

व्वा शरदजी, खूप सुंदर कविता! कवितेत एका स्त्रीच्या भावनात्मक कृती जरा ऍबस्ट्रॅक्ट(मराठी?) तरी स्पष्ट चित्र डोळ्यापुढे येईल अश्या मांडलेल्या आहेत.

आपण केलेले रसग्रहण सुद्धा छानच.

शरदराव,
सुरेख कविता आणि तितकेच सुरेख विवेचन. कविता उमगण्यासाठी कल्पना किती महत्वाची असते हे आपल्या विवेचनातून स्पष्ट होते.
(इथे क्या बात है अशी दाद द्यावीशी वाटत होती पण हल्ली तिचा इतक्या वेळा कैच्याकै उपयोग केला जातो की तिच्या अर्थामागची उस्फूर्तता कुठेतरी बोथट झाली आहे असे वाटते.)

----
"ज्यूलिया रॉबर्टस की मां स्पिलबर्ग को ऐसे बोल सकती है क्या?"

दोन्ही कविता भारी.

रसग्रहण बहारदार आहे.

एक प्रश्न : आमच्या घरी "कलिंगड दळदार आहे" असे म्हणत असू - म्हणजे रसाळ, तरी भरगच्च (लेवाडे नाही), तुकतुकीत रंगाचे... मला कोवळ्या सूर्यासाठी हे विशेषण या अर्थाने आवडले. पण हाच सामान्य अर्थ आहे काय? (शरद यांनी "दळदार" विशेषणाचा खास उल्लेख केला आहे, म्हणून अधिक कुतुहल वाटत आहे.)

ते सांगावयाचे राहिलेच कीं. दळदार म्हणजे भरीव, गच्च. विसविशीत, फोपसे नसलेले. श्री.
धनंजय म्हणतात त्याप्रमाणे चांगल्या कलिंगडाचे विशेषण. येथे हलकी-फुलकी रांगोळी-स्वस्तिक हे तीचे निर्देशक तर दळदार हे राजबिंड्या, मर्दानी "येणार्‍याचे".
शरद

शरदराव, साध्यासोप्या भाषेतले रसग्रहण फार आवडले. थोडक्यात उत्तम! तुम्ही मराठीचे प्राध्यापक वाचस्पती (प्राडॉ) नक्कीच नसाल, अशी दाट शंका वाटते आहे. बाकी साध्या कवितेत आणि भावकवितेत फरक काय आहे हो? हा हायकूसारखा वेगळा फॉर्म आहे काय?

ह्या आनंददायी उपक्रमाच्या पुढच्या भागाची वाट पाहतो आहे. (अर्थात महाभारतावरील तुमचे लेखनही, मते पटो न पटो, कमी आनंददायी नव्हतेच!)

"तुझं वाचन किती? तू बोलतोयस किती?"
"तुझा पगार किती? तू बोलतोयस किती?"