रामदास आध्यात्मिक आणि वास्तववादी कर्मयोगी संत. एकनाथ आध्यात्मिक आणि ललित काव्यलेखक.
होनाजीचा या यादीत समावेश करायचा तर रामजोशी, सगनभाऊ आणि पठ्ठे बापूराव का नकोत?
माधवस्वामी (तिरुवेळंदूरकर)अद्वैती यांचे नाव या जंत्रीत घेतले हे फार योग्य झाले. --वाचक्‍नवी

या चर्चेत भर घालण्यासाठी माझा काडीचाही अभ्यास नाही. मात्र ही चर्चा पुढे चालावी असे वाटते.

माधवस्वामी यांचे नाव मी प्रथमच वाचत आहे. त्यांच्याबाबत अधिक माहिती वाचायला आवडेल.

निदान पुढची अनेक वर्षे ज्यांचे लेखन वाचले जावे, काळाच्या कसोटीवर टिकून राहावे असे वाटते असे मला माहीत असलेले लेखक म्हणजे शेजवलकर आणि राजवाडे (इतिहाससंशोधक), जी.ए. कुलकर्णी (कथालेखक), शंकर पाटील (कथा-कादंबरी), कुरुंदकर (वैचारिक लेखन व समीक्षा) आणि गंगाधर गाडगीळ (कथालेखक). पंचतंत्र, कथासरित्सागर आणि बौध्द जातक कथा याही म्हटले तर कालातीत आहेत. यनावाला सरांनी मागे ओळख करुन दिलेले गाथा सप्तशती मिळवून वाचायला आवडेल.

पुलंचे लेखन कालबाह्य होत आहे की नाही हा मोठ्या चर्चेचा विषय होईल. उदा. मागील काही महिन्यांत मी वुडहाऊसची २ पुस्तके वाचण्याचा चिकाटीने प्रयत्न केला. मात्र जमले नाही. (वुडहाऊस हा संपूर्ण आवडावा लागतो हे पुलंचे विधान मला वारंवार आठवत होते.) जे माझ्याबाबतीत वुडहाऊसचे झाले आहे तेच येणार्‍या पिढ्यांच्या बाबतीत पुलंचे होईल का?

मी आधुनिक वगैरे कविता फारशा वाचल्या नाहीत. त्यामुळे कवींबाबत माझ्या मताला काहीच अर्थ नाही. :)

मात्र वाचक्नवी यांनी म्हटल्याप्रमाणे रामदासांबरोबरच ज्ञानेश्वर, तुकाराम यांनाही केवळ अध्यात्मिकतेमध्ये बंदिस्त करणे चुकीचे वाटते. तुकारामांनी अध्यात्माबरोबरच लोकजागृती, ललित स्वरुपाचे मनोरंजन अशा प्रकारचे अभंगही रचले आहेत.

लाट देश
लाट्यायन ब्राह्मणांची वस्ती दक्षिण गुजराथमध्ये होती.लाटयायनचा अपभ्रंश लाट [ व पुढे लाड ]. त्यावरून ह्या भागाला लाटदेश असे नाव पडले. इ.स. ७१२ मध्ये महंमद कासीमने सिंधवर स्वारी केल्यावर गुजराथवरही आक्रमण होईल या भीतीने पुष्कळसे लोक महाराष्ट्र, कर्नाटक, आंध्र प्रदेशात जाऊन राहिले.यांमधील जमातीना लाड ब्राह्मण, लाड सोनार, लाड साळी, लाड मराठे,लाड तेली इत्यादी नावे पडली. लाड ब्राह्मणांची जानवी मुसलमान राजकर्त्यांनी हिरावून घेतली व त्यांमधील उपनयन संस्कारही बंद पडले.
ते वैश्य मानले जाऊ लागले. १९२० च्या सुमारास परत त्यांनी उपनयन संस्कार, जानवी वगैरे स्विकारले आणि आता ते ब्राह्मण म्हणूनच ओळखले जातात.

राम जोशी, सगन भाऊ इ. का नाहित ? काहीच हरकत नाही. शाहिर संप्रदायाचा एक प्रतिनिधी म्हणून होनाजी.

पु.लं.चे भविष्य. अपेक्षितच होते. मला फ़क्त सांगा कीं गडकरी, कोल्हटकर यांचे वाङ्मय [विनोदी] किती जणांना लक्षात आहे ?
शरद

पटते आहे.

मला वाटते की काळाच्या गतीशी जुळवता येणारे लिखाण हे बहुदा भक्ती मार्गावरचेच असते.
त्यामुले पुलंचे लिखाण कालौघात समजणारच नाही यात अर्थ आहे.

गडकरी, कोल्हटकर ही नावेच आज पुसट झाली आहेत.
लिखाण इरिलेव्हंट ठरते आहे.

नवीन पीढीला सिंधु रडते का हेच समजत नाही...

"तळीराम हॅज प्रॉब्लेम. नॉट सिंधु- हि नीड्स टु डिल विथ, लिव्ह हर अलोन"

अशी वाक्ये येतात.

शंकर पाटलांच्या कथांमधले अनेक धागे, विनोद नव्या पीढीला कळणेच शक्य नाही.

आपला
गुंडोपंत

कालबाह्य झाले नाही ते रामायण महाभारत, गीता आणि संतवाङ्‍मय! उपनिषदे आणि तत्त्वज्ञानाच्या विविध शाखा. --वाचक्‍नवी

बायबल हे मार्क, मॅथ्यू आणि ल्यूकसारख्या संतांनी लिहिले तेव्हा ते संतवाङ‌मयच ! कुराण म्हणजे तरी काय, परमेश्वराने महंमदाला वेळोवेळी आवश्यकतेनुसार ज्या आज्ञा दिल्या त्यांचा महंमद पैगंबरांच्या मृत्यूनंतर केला गेलेला संग्रह. मुख्यत्वे, पैगंबरांची मते व ध्येये या विषयी माहिती सांगणारा ग्रंथ म्हणजे कुराण. त्यातल्या काही गोष्टी महंमद पैगंबराच्या काळातच कालबाह्य झाल्या होत्या. त्या त्यांनी वेळोवेळी सुधारून सांगितल्या. पण अनुयायांचे काय, त्यांनी त्यांचे जुने आणि नवे असे दोन्ही विचार ग्रंथात अंतभूत केले. त्यामुळे कुराण अंशत: कालबाह्यच!. तसेच बायबलसुद्धा, विशेषत: जुना करार. बायबल कालबाह्य आणि अवैज्ञानिक नसते तर शास्त्रज्ञ आणि तत्त्वज्ञ यांना ख्रिस्ती धर्ममगुरूंचा त्रास सहनच करावा लागला नसता.
कामसूत्र अंशत: कालबाह्य, बाकीचे ग्रंथमात्र चिरंजीव.--वाचक्‍नवी