'स्पर्शकमळे' हा शृंगारीक लेखांचा संग्रह प्रत्येकाने वाचावा असा आहे.
हा नाजुक विषय मस्त हाताळला आहे.
नऊवारीवरचा लेख तर अप्रतिम !!!

आजानुकर्ण, पुलंच्या प्रस्तावनेतच यादवांच्या 'तळची भाकर' या कवितेबद्दल लिहले आहे. छान आहे ती कविता. काही ओळी इथे देतो.....

ऐकलं काय हो, उशीर करुनच न्याहारीला जावा;
जेऊ द्यात दीर मामांजी आदी. त्यान्सी वाढतात थोरल्या जावा.
कोणबी न्हाई वागत जिवाभावानं माझ्यासंगं
खाऊ द्यात ती दाल्ला-बायकू सोनं-रुपं आनंदानं.
जाऊन शिस्तीनं जेवायला तुम्ही हळूच उचला तळची भाकर.
आणि तिच्या पापडाखालचं लोणी, सांडगं खावा अगुदर.
ठावं न्हाई कुणाला गुपीत सासूबाईलाबी हे नका बोलू;
त्याबी घालतात दिरा-नणंदास्नी..."आणता नव्हं मला दिवाळीत शालू?"

आनंद यादवांच्या आत्मचरित्रपर कादंबरीतला 'झोंबी' हा पहिला भागच मला सर्वात आवडला. त्यांचा हिरवे जग हा कविता संग्रहही वाचावा म्हणतो.

अलीकडे शंकर सारडांनी यादवांचे साहित्य आत्मकेंद्री आहे तसेच त्याला वाड्मय मूल्य नसल्याची निवडणूकीत टीका केली होती. याबाबत तुम्हाला काय वाटते?
आणि शंकर सारडांच्या लेखनाबद्दल काय? त्यांचे तर एकही पुस्तक (मला) माहित नाही. कुणी वाचली आहेत काय?

सौरभ
==================

आनंद यादवांना अतिशय प्रल्गभतेच्या अवस्थेत तटस्थपणे लिहीलेली इतिहासाधारीत कादंबरी म्हणजे लोकसखा ज्ञानेश्वर होय.
संत ज्ञानेश्वरांच्या कार्याच्या विस्तारल्या कक्षा आनंद यादवांनी अतिशय उत्कटपणे व खासकरून निर्हेतुकपणे चितारल्या आहेत.
एकीकडे ज्ञानेश्वरांना मर्यादित करण्याचे कारनामे सुरू असतांना त्यांचे लोकसौख्य ज्या प्रांजळपणे आनंदयादवांनी पटवून दिले आहे. त्याला तोड नाही.

बाबासाहेबांनी चांगली माहिती दिली आहे.

@नारायण सुर्वे यांच्याविरुध्द् आनंद यादव पराभूत झाले होते.
@मी आयुष्यात कधीच अ.भा.सा.सं. अध्य़क्षपदाची निवडणूक लढविणार नाही अशी कबुली सप्टेंबर१९९१जामखेड जि.अहमदनगर येथे दिली होती .याची उगीचच् आठवण झाली.