एक मुद्दा इथे मुद्दाम सांगावासा वाटतो.

माणसाची क्षितिजा पलीकडे पाहण्याची व्रूत्ती असावी हे निर्विवाद. पण त्यासाठी सरसकट फक्त मराठीजनांना लक्ष्य करणे म्हणजे जरा जास्तच होतं.
एखादा परप्रांतिय महाराष्ट्रात येतो तेव्हा तो खरोखरच परप्रांतात असतो. त्याच्या उपजिविके साठी जास्त कष्ट करण्याची त्याची प्रव्रुत्ती स्वभावीकच असते. पण याचा अर्थ मराठी माणूस अल्ससंतुष्टी असतो म्हणणे योग्य नाही.
मराठी माणूस सोडून बाकी सर्व भारतीय कष्टाळू, क्षितिजा पलिकडे पाहाण्याची व्रूत्ती असणारे असते तर महाराष्ट्र सोडून सर्व भारताचाच विकास झाला असता आणि आज जे
हजारो महाराष्ट्रीयन अमेरि़केत, लंडन मध्ये उच्चपदावर काम करत नसते.

रम्या

अंथरुणात कोण आहे त्यावर हे अवलंबून आहे.

पंत,

आपण कोणाच्या अंथरूणात आहोत यावरही ते अवलंबून आहे.

(चुळबुळ्या) बापू

केशवाच्या बर्‍याच चुका मुद्रणदोष आहेत. मुद्दाम शुद्धलेखनाकडे दुर्लक्ष करून 'वाचणारा समजून घेईल' अशा थाटात लिहिले असेल तर नक्कीच चूक आहे.

अंथरूण पाहून पाय पसरावेत हे बरोबर आहे. पण पाय आखडायचे की अंथरूण मोठं करण्यासाठी धडपडायचं ही मुद्याची गोष्ट आहे.

अंथरूण लांबवण्याच्या धडपडीत पाय् कधी उघडे पडले तर् तेवढी कळ सोसण्याची धमक/सहनशीलता ठेवावी.

आपला
(अंथरुणातला) आभ्या