गुंडोपंतांचे उत्तर एकदम आवडले!

वरील चर्चेसंदर्भात विष्णूशास्त्री चिपळूणकरांचे अजून एक उत्तर आठवले (जे मला वाटते मी आधी पण येथे एका चर्चेसंदर्भात सांगीतले होते):

केसरी चालू करताना (मराठी वर्तमानपत्र, मराठा इंग्रजी होते), जेंव्हा त्यांनी टिळक-आगरकरांना त्याची धुरा वहायला सांगीतले, तेंव्हा तरूण/विद्यार्थीदशेतून नुकत्याच बाहेर आलेल्या पण जाज्वल्य देशभक्ती असलेल्या टिळक आगरकरांची थोडी पंचाईत झाली - दोघे विष्णूपंतांना म्हणाले की आम्हाला मराठीत धड लिहीता येत नाही, विचार सर्व इंग्रजीत केला जातो, तर मराठी वर्तमानपत्र, ते ही लोकांमधे देशभक्ती जागृत करण्यासाठी कसे चालवू शकू? विष्णूशास्त्रींनी विचारले, "हृदयात तळमळ आहे का?", दोघांचे उत्तर आले, "हो!". त्यावर विष्णूशास्त्रींनी शांतपणे उत्तर दिले की, "मग ती तळमळ आपोआप कागदावर उतरेल, तुम्ही फक्त विचार करत बसण्याऐवजी कामाला लागा." पुढे काय झाले हा इतिहास आहे, येथे लिहाण्याची (होपफुली) गरज नाही!

बाकी गुंडोपंतांनी सांगीतलेल्या सर्व चपखल उदाहरणात अजून काही फॅक्टर १ आठवले:

अर्थातच टिळक - तसा साधा माणूस, काकांच्या घरी राहीलेला - तमाम भारताचा राजकीय नेता झाला - चिरोलने त्यांना असंतोषाचे जनक म्हणले, पण ती शिवी होण्या ऐवजी ओवी झाली!

संपूर्ण भारतात ज्या एका संघटनेबद्दल "लव्ह-हेट" रिलेशन पहायला मिळेल (म्हणजे काहींचे लव्ह, इतरांचे हेट!) त्या रा.स्व. संघाची सुरवात करणारे डॉ. हेडगेवार - भारताला स्वातंत्र्य काही दशकात मिळेल, पण ते जर टिकवायचे असेल आणि सहस्त्रकाची परकीय अमलाची शृंखला तोडायची असेल तर समाज संघटन होणे महत्वाचे समजले. अर्थात महत्व दिले ते फक्त हिंदू संघटनाला आणि सर्व हिंदू समाज एक करण्याला (येथे बरोबर-चूक वगैरे बोलत नाही फक्त जिद्द सांगतोय). आज इतके ७८ वर्षांनीपण तो (संघ) आवडणार्‍यांना आवडतो आणि नावडणार्‍यांना तितकाच नावडतो, पण एका माणसाची जिद्द काय करू शकते ते समजते.

बाबा आमटे - पुढे जास्त सांगण्याची गरज नाही...

अभय-राणी बंग

माळरानात किर्लोस्करवाडी उभे करणारे लक्ष्मणराव किर्लोस्कर

वगैरे

त्याच संदर्भात सत्यघटना असलेला (फॅक्टर १) चित्रपट आठवला: डेन्झल वॉशिंग्टनचा "हरीकेन". - हरीकेन हा अमेरिकेतील प्रसिद्ध काळा बॉक्सर असतो. त्यावर एक खोटा खुनाचा (रेशियल कारणाने) आरोप होतो ज्यातून तो सुटू शकत नाही आणि त्याला जन्मठेपेची शिक्षा होते. तेथे तो स्वतःचे आत्मचरीत्र लिहीतो, जे नंतर रद्दीत जाते आणि ती रद्दी कॅनडात जाते. तेथे ते पुस्तक एका अनाथ काळ्या मुलाला (जो ३-४ गोर्‍या लोकांच्या मदतीने शिकत असतो) मिळते. तो ते वाचतो, भारावतो आणि म्हणतो की मी त्याला सोडवणार. त्याचे गोरे पालक आधी समजावून सांगतात पण तो ऐकत नाही. शेवटी ते त्याला मदत करायला लागतात. तो खटला "रीओपन" होतो आणि "हरीकेनचे" निर्दोषत्व सिद्ध होते. आजही हा हरीकेन कॅनडात राहतोय. तो ऑस्करच्या वेळेस तेंव्हा आला होता.

प्रतिसाद आवडला, गुंडोपंत.