मराठीत अनेक लेखकांनी ग्रामीण कथा लिहिल्या. द. मा. मिरासदार, शंकर पाटील, व्यंकटेश माडगूळकर ही यापैकी काही लेखकांची नावं. (या पेक्षा वेगळ्या लेखकांची नावं जाणकारांनी जरूर कळवावीत.) बदलत्या परिस्थितीने खेडी बदलली. खेड्यातील शिकलेला तरूण नोकरी निमित्ताने शहरात आला. खेड्यांचही शहरीकरण होत आहे. लोकांच्या आवडी निवडी सुद्धा बदलल्या. अशा वातावरणात ग्रामीण कथा मागे राहील्यासारख्या वाटतात. ज्या प्रमाणात शहरी साहित्य प्रसिद्ध होतं त्या प्रमाणात ग्रामीण साहित्य झाल्यासारखं वाटत नाही. अर्थात हे माझं वैयक्तित मत झालं. अलि़कडच्या काळात लिहीलेल्या काही ग्रामीण कथा लेखाकांची नावं आणि त्यांचे लेख याची माहीती जाणकारांनी जरुर कळवावी.
माझ्या सारख्या शहरात वाढलेल्या परंतू तरीही जन्मतः गावची माहेरओढ असण्यार्‍या वाचकाला अजूनही ग्रामीण कथांसाठी द. मा. मिरासदार, शंकर पाटील, व्यंकटेश माडगूळकर यांच्या कथांकडे जावं लागतं.

यावर्षी कोल्हापूरात असताना 'प्रमोद तौंदकर' या एका तरूण शिक्षकाशी ओळख झाली. बोलण्याच्या ओघात त्याच्या कथांचा विषय निघाला. कथा वाचल्यानंतर परत एकदा जुन्या ग्रामीण कथांची आठवण आली. कथा सामाज प्रबोधनाच्या हेतूने लिहिल्या असल्या तरी कथेतला ग्रामीण बाज खुपच भावला.

हे आणि असेच काही नवलेखक ग्रामीण कथांना भविष्यातही संजिवनी देऊ शकतील असं वाटतं.

या कथांच्या ग्रामीण बाजाचा आनंद सर्वानाच लुटता यावा या हेतूने काही कथा महाजालावर प्रसिद्ध करत आहे.
यातील पहिली कथा मनोगतावर "निवद" या दुव्यावर वाचता येईल.

(गावरान) रम्या.