खेळातील करीयर

गेल्या रविवार सकाळ मधील लेख खेळणे हा एकमेव धागा घेऊन विणल्यामुळे एक चांगली दिशा असलेला विचार विर्विरीत झाला. खेळण्यातील करीयर तरुणपणातील जोमानंतर कोलमडू शकते- ऍथलेटीक्स व तत्सम खेळातील प्रकारात जेथे फक्त वैयक्तिक क्षमता व कौशल्य ह्यावर बाजी मारायची असते, त्यात वयाच्या तिशीच्या आतच गाशा गुंडाळावा लागतो. क्रिकेटमधे कित्येक खेळाडू ४० पर्यंत खेळत राहील्याची उदाहरणे आहेत पण तो खेळ वय जास्त असलेल्या खेळाडूंनाही सामावुन घेऊ शकतो. त्यामुळेच, छोट्याशा करीयर नंतर काय?, हा प्रश्न हाताळला गेला असता तर तो लेख कंन्व्हींन्सिंग झाला असता.

खेळाडूंना पुढे त्याच क्षेत्रात करीयर चालू ठेवण्यासाठी त्याच खेळाशी निगडीत काही उद्योगधंदे करता येणे शक्य होइल का ते पाहणे शक्य झाले तर असे करीयर करणे कमी धोकादायक ठरु शकते. आंतरराष्ट्रीय स्तरावरील खेळातील साहीत्य आयात करावे लागते, त्यातील खेळाडूने निवडलेल्या खेळातील साहीत्य पुर्णपणे अथवा त्यातील काही भाग भारतात तयार करण्यासाठी ट्रेनिंग घेणे व ते भाग येथेच बनवणे. शक्य नसल्यास, ते साहीत्य आयात करुन येथे विक्री व सर्व्हीस देणे त्या साठी काय करावे लागते ते शिकणे, अशा स्वरुपाच्या सुचना देता येणे शक्य होते.

व्होल्व्होतील प्रवास

जर काहीच केले नाही तर "संसर्गजन्य आजाराला आमंत्रण देणारा प्रवास" असा ह्या बसची किर्ति होण्यास उशीर लागणार नाही. ह्याचा अनुभव अनेकांना आला आहे पण योग्य ठिकाणी तक्रार करता येत नाही, किंवा कशामुळे आजारपण आले आहे, ते कळत नाही.
सध्या आलेल्या मल्टी-ऍक्सल बसमुळे तर हा प्रश्न अधिक उग्र होइल असे वाटते, कारण जास्त लोक. व्हेंटीलेशनची सिस्टीम बाहेरची हवा आत येऊच देत नाही व त्यामुळे आतली हवा किती जुनी आणि प्रदुषीत आहे हे फक्त हवेलाच माहीती असावे. एखाद्याने जर ४-५ तास ह्या बसमधुन प्रवास केला तर संसर्गजन्य आजाराची ग्यारंटी.