करण्या साठी त्यातील शब्दोहोल चे केमीकल अन्यालिसी करणे मोजक्या लोकांना कीक् देऊ शकते.. पण.. मेज्योरिटीला नुस्ते सेवन करणे पुरेसे आहे. व्याकरणाचा अभ्यास बंद केल्याने भाषेला मरण येणार नाही.
व्याकरण हे भाषेमुळे तयार होते.
व्याकरणा मुळे भाषा तयार होत नाहीत.
इंद्र्धनु आहे म्हणून सप्तरंगांना किंमत आहे. सप्तरंग कळल्या नंतर इंद्रधनुचे सौंदर्य "तानापीहीअनिजा" या लेबला मुळे फिके होऊ न देता कुठेलेही नांव न देता त्याचा मुळ आनंद घेता येतो का ? ज्याचे त्याने तपासून पहा.

जास्ती ब्लौगींग करणे मनुष्याला कर्महीन, निरर्थक आणि पोकळ बनवते.

माझ्या मते व्याकरण किंवा शाषा आपण शाळेत जायच्या आधी म्हणजे बोलायला लागले की शिकायला सुरुवात करतो. मग ते मोठ्यांच अनुकरण असतं किंवा जाणीवपूर्वक आपल्या चुका(आजूबाजूचे मोठे ज्याला चुका समजतात त्या) सुधारल्या जातात.

भाषेचे कंगोरे आपण शाळेत शिकतो. भविष्यकाळ काय आपण शाळेत शिकल्याशिवाय वापरत नाही? तसेच मिश्र वाक्य, संयुक्त वाक्य वगैरे आपण वापरत असतोच फक्त त्याला ते आणि ह्याला हे म्हणायचं हे पद्धतशीर शिकवलं जातं. 'आणि' ऐवजी 'व'वापरला तरी चालतो हे शाळेत किंवा स्वयंवाचनातून निर्माण झालेल्या शंकांतून कळतं.

भाषा घरात शिकतो शाळेत नाही. त्यामुळे भाषेची गोडी निर्माण होण्यासाठी भाषा घरात बोलली जाणे आवश्यक आहे. शाळेत व्याकरणात बदल घडवण्याचा प्रपंच करण्याची कारण नाही.

अभिजित...

तुलना.

सुधारणा करावयाची असल्यास केवळ आंग्लभाषेशी आंधळी तुलना करणे उपयुक्त नाही. तुलना करणे क्रमप्राप्तच होत असल्यास तुलना करण्यासाठी जगात इतरही भाषा आहेत.

मुदलांत प्रत्येक भाषेचे स्वत:चे असे व्यक्तिमत्त्व असते. प्रत्येक भाषेचा विकास हा वेगवेगळा होत आलेला आहे. विविध भाषांना स्वतःची वेगळी अशी सौंदर्यस्थळे असतात. त्यामुळे दुस-या भाषेशी तुलना करणे अस्वाभाविक आणि अस्वीकारार्ह ठरावे. तसेच दुस-या भाषेशी तुलना करतांना आपण आपल्या भाषांना न्यूनगंडात्मक दृष्टिकोनांतून तर बघत नाही आहोत ना, ह्याचाही विचार करणे आवश्यक आहे.

हैयो हैयैयो!

व्याकरण हे भाषेचे शास्त्र (विज्ञान या अर्थी) आहे. प्रौढ वयांत दुसरी भाषा शिकतांना व्याकरणाचा उपयोग होतो. स्वत:च्या भाषेचे व्याकरण नीट माहीत असेल तर आपली भाषा व दुसरी भाषा यांच्या व्याकरणांतील साम्य व भेदामुळे दुसर्‍या भाषेची मांडणी समजणे सोपे जाते.

मला तुमचा मुद्दा नीटसा कळला नाही.

'व्याकरण म्हणजे काय?' हे आपल्याला इंग्रजी भाषेने/ भाषिकांनी शिकविले.
इंग्रजी भाषेत फक्त कृतीला महत्त्व दिले जाते. भाव व्यक्त करणार्‍या व्याकरणाच्या मांडणीकडे लक्ष दिले गेलेले नाही.

यांतले पहिले वाक्य पटले नाही, व दुसर्‍या वाक्यात आपल्याला नेमके काय म्हणायचे आहे ते कळले नाही.

कर्मप्रधान व भावप्रधान अशी रचना रोचक वाटली, पण आपल्या उदाहरणांतून दोन्हींतील फरक कळला नाही.

राधिका

असंबद्ध मांडणी.

श्री. रावले,

एक नम्रपणे नमूद करूं इच्छितो, की अनेकदां आपली मांडणी निष्कारण असंबद्ध होते. आपल्याला काय म्हणावयाचे आहे ह्याचे आकलन अनेक वेळा होत नाही. कृपया सोपी उदाहरणे घेण्याचा (शक्यतो - जमल्यास) प्रयत्न करावा, जेणेकरून क्लैष्ट्य कमी होईल.

एकुणात आपण भाषा / लिपी ह्यांत स्वतःला हवे आहेत तसे बदल घडविण्याकरितां विशेष प्रयत्नशील आहा असे वाटते. आपणांस शुभेच्छा.

धन्यवाद.

हैयो हैयैयो!

प्र.का.टा.आ.--वाचक्‍नवी

मराठीतले सर्वात जुने व्याकरण १८१८ च्या बरेच अगोदर लिहिले गेले आणि ते संस्कृतात असून सूत्रबद्ध होते अशी माहिती १९१२ साली राजवाड्यांनी दिली आहे. त्या व्याकरणाची प्रत मद्रासच्या ओरिएन्टल लायब्ररीत आहे असे दामल्यांनी म्हटले आहे. त्यांनी ते पाहिले होते आणि "त्याचा मूलपाठ आणि मी केलेले त्याचे अध्ययन स्वतंत्रपणे प्रकाशित होत आहे" असे त्यांनी लिहिले होते. ते पुस्तक प्रकाशित झाले की नाही ते माहीत नाही.
याशिवाय फादर स्तीफन्स, विल्यम कॅरे, महंमद मखबा, स्टीव्हन्सन, बॅलेन्टाइन, बर्जेस, आस्खेडकर, नवलकर, अ.का. प्रियोळकर, दादोबा तर्खडकर, रामचंद्र भिकाजी जोशी, अप्पाजी काशीनाथ खेर, कृष्णशास्त्रिद्वय(कृष्णशास्त्री चिपळूणकर व कृष्णशास्त्री गोडबोले), गोपाळ गणेश आगरकर, रामचंद्र भिकाजी गुंजीकर, विश्वनाथ काशीनाथ राजवाडे, गणपतराव नवलकर, मंजरीकार(म्हणजे विष्णु लक्ष्मण काळे आणि रामचंद्र काशीनाथ हळबे), रावजीशास्त्री गोडबोले, बाळशास्त्री जांभेकर, गंगाधरशास्त्री टिळक, गोपाळ जिवाजी केळकर, वागळे, मोरो केशव दामले, मो.रा. वाळंबे, मो.स.मोने इ.इ. यांची मराठी व्याकरणे प्रसिद्ध आहेत. ही सर्व व्याकरणे वर उल्लेखिलेल्या पंडितत्रयांच्या व्याकरणाप्रमाणेच इंग्रजीच्या धर्तीवर नक्कीच लिहिली गेलेली नाहीत.
लीला गोविलकर, अरविंद मंगरूळ्कर आणि चंद्रहास जोशी यांनी लिहिलेली व्याकरणेही हल्‍लीहल्‍ली प्रकाशित झाली आहेत. याशिवाय, आणखीही बर्‍याच लेखकांची मराठी व्याकरणे आहेत.--वाचक्‍नवी

>>त्याने इतिहासाचे पुस्तक वाचले<< हा भावे प्रयोग नाही. त्याने पुस्तकाला वाच(व)ले-हा भावे प्रयोग. भावे प्रयोगात क्रियापद ना कर्त्याप्रमाणे चालते ना कर्माप्रमाणे. भावे प्रयोगातल्या 'भाव' शब्दाला स्वभाव किंवा भावना असा अर्थ नाही.

>> ह्या मांडणीत 'कर्तरी' प्रयोगा मध्ये काळाचे नियम पाळले जात नाही. व म्हणून त्यास 'फाटा' द्यावयास हवा. तसेच इंग्रजी च्या grammar च्या मांडणीचा ही नव्या मांडणीत रीतसर सामावेश करण्यास हवा. सध्या च्या व्याकरणाच्या मांडणीत इंग्रजीच्या passive voice ला कसेतरी घुसडवले आहे.<< म्हणजे काय? कर्तरी प्रयोगात काळाचे नियम पाळले जात नाहीत?
पॅसिव्ह व्हॉइस संस्कृतमध्येपण होता, मराठीत आहेच. पण आधुनिक मराठीत त्याचा प्रयोग फक्त साध्या भूतकाळी वाक्यात दिसून येतो. संत वाङ्‌मयात आणि पोथ्यापुराणात त्याचा वर्तमान काळी वाक्यात सररास वापर होता. इंग्रजीतही परफेक्ट कन्टिन्युअस वाक्यांमध्ये हल्ली पॅसिव्ह व्हॉइस दिसत नाही, पण एकेकाळी तो होता. तिथली फ्यूचर कन्टिन्युअस काळातील वाक्येसुद्धा फक्त कर्तरीत असतात. भाषेत असे फरक कालमानाने होतात. इंग्रजीत परफेक्ट कन्डिशनल नावाचा काळ आहे, तो फक्त कर्मणीत असतो, त्याचा कर्तरी होतच नाही.
मराठीचे असे काही खास वैशिष्ट्य नाही. अशा गोष्टी अनेक भाषांमध्ये असू शकतात. --वाचक्‍नवी

खरोखर(किल) व्याकरणशास्त्राला(शब्दशास्त्रम्‌) पारावार नाही(अनन्तपारम्‌). त्यातून(तथा) आपले आयुष्य (आयु:) फार थोडे(स्वल्पम्‌). आणि(च) शिवाय अभ्यासात विघ्ने फार(बहव: च विघ्ना:). म्हणून (तत:) हंस जसा (हंसो यथा) पाण्यापासून(अम्बुमध्यात्‌) दूध(क्षीर) वेगळे करतो तसे(इव) फालतू(फल्गु) गोष्टी दूर करून(अपास्य) व्याकरणातील उत्कृष्ट (सारम्‌) तेवढेच घ्यावे(ग्राह्यम्‌).

यद्यपि बहु नाधीषे तथापि पठ पुत्र व्याकरणम्‌ ।
स्वजन: श्वजनो मा भूत्सकलं शकलं सकृच्छकृत्‌ ॥

बाळा रे(पुत्र) फार(बहु) नाही (ना)शिकलास (अधीषे) तरी चालेल, पण पुरेसे व्याकरणाचे ज्ञान आधी करून घे(पठ व्याकरणम्‌).
साध्या 'स'चा 'श' असा उच्चार झाला तर स्वजनाचे(आप्तेष्ट) श्वजन(कुत्र्यांचा कळप), सकलचे(सगळा) शकल(तुकडा) आणि सकृत्‌चे(एकदा) शकृत्‌(मांस) होईल आणि अक्षम्य घोटाळे होतील.--वाचक्‍नवी